កុលសម្ព័ន្ធ​អេប្រាអិម​មិន​សប្បាយ​ចិត្ត
១ នោះ​ពួក​អេប្រាអិម​ស្តី​លោក​ថា អ្នក​បាន​ធ្វើ​អ្វី​នឹង​យើង​ដូច្នេះ គឺ​ដែល​អ្នក​បាន​ទៅ​ច្បាំង​នឹង​សាសន៍​ម៉ាឌាន ឥត​ហៅ​យើង​ផង​នេះ គេ​ក៏​បន្ទោស​លោក​ជា​ខ្លាំង ២ តែ​លោក​ឆ្លើយ​ថា តើ​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​អ្វី​ដែល​ល្មម​ប្រៀបផ្ទឹម​នឹង​ការ​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន ការ​បេះ​សន្សំ​ពេល​ក្រោយ​របស់​ពួក​អេប្រាអិម តើ​មិន​មែន​វិសេស​ជាង​ការ​បេះ​ជា​ដំបូង​របស់​ពួក​អ័បៀស៊ើរ​ទេ​ឬ​អី ៣ គឺ​ព្រះ​បាន​ប្រគល់​អូរិប និង​សៀប ជា​មេ​លើ​សាសន៍​ម៉ាឌាន មក​ក្នុង​កណ្តាប់​ដៃ នៃ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ហើយ ដូច្នេះ តើ​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​អ្វី​ដែល​ល្មម​ប្រៀបផ្ទឹម​នឹង​ការ​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​នោះ កាល​លោក​បាន​និយាយ​ពាក្យ​ទាំង​នេះ​រួច​ហើយ នោះ​គេ​ក៏​អន់​ខឹង។
គេឌាន​នៅ​ខាង​កើត​ទន្លេ​យ័រដាន់
៤ គេឌាន​នឹង​ពួក​៣០០​នាក់ ដែល​នៅ​ជា​មួយ​ក៏​មក​ដល់​ទន្លេ​យ័រដាន់ ហើយ​ឆ្លង​ទៅ​ទាំង​នឿយហត់ តែ​ចេះ​តែ​ខំ​ដេញ​តាម​គេ​ទៅ ៥ លោក​សូម​ដល់​ពួក​អ្នក​នៅ​សិកូត​ថា សូម​ចែក​នំបុ័ង​ឲ្យ​ដល់​ពួក​មនុស្ស ដែល​មក​តាម​ខ្ញុំ​ផង ដ្បិត​គេ​អស់​កំឡាំង​ណាស់ ខ្ញុំ​កំពុង​តែ​ដេញ​តាម​សេបាស និង​សាលមូន៉ា​ជា​ស្តេច​សាសន៍​ម៉ាឌាន ៦ តែ​ពួក​អ្នក​ជា​កំពូល​នៃ​ក្រុង​សិកូត​ឆ្លើយ​ថា តើ​សេបាស និង​សាលមូន៉ា​បាន​លុះ​ក្នុង​កណ្តាប់​ដៃ​អ្នក​ហើយ​ឬ​នៅ បាន​ជា​ត្រូវ​ឲ្យ​យើង​ចែក​នំបុ័ង​ដល់​ពួក​ពល​របស់​អ្នក​ដូច្នេះ ៧ គេឌាន​ឆ្លើយ​តប​ថា បើ​ដូច្នេះ​កាល​ណា​ព្រះយេហូវ៉ា​បាន​ប្រគល់​សេបាស និង​សាលមូន៉ា​មក​ក្នុង​កណ្តាប់​ដៃ​ខ្ញុំ​ហើយ នោះ​ខ្ញុំ​នឹង​ខ្វារ​ហែក​សាច់​អ្នក​រាល់​គ្នា ដោយ​បន្លា​ពី​ទី​រហោស្ថាន ហើយ​នឹង​បន្លា​ស្អិត ៨ រួច​លោក​ឡើង​ចេញ​ពី​ទី​នោះ ទៅ​ដល់​ពេនួល ក៏​សូម​គេ​ដូច​ដែល​ទៀត ឯ​ពួក​អ្នក​នៅ​ពេនួល​នោះ គេ​ឆ្លើយ​ដូច​ជា​ពួក​នៅ​សិកូត​ដែរ ៩ លោក​ក៏​ប្រាប់​ដល់​មនុស្ស​នៅ​ពេនួល​ថា កាល​ណា​ខ្ញុំ​បាន​មក​វិញ​ដោយ​សុខសាន្ត នោះ​ខ្ញុំ​នឹង​រំលំ​ប៉ម​នេះ​ទៅ។
១០ រីឯ​សេបាស និង​សាលមូន៉ា គេ​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ក្រុង​កើរកូរ មាន​ទាំង​កងទ័ព​ប្រហែល​ជា​១​ម៉ឺន​៥​ពាន់​នាក់​នៅ​ជា​មួយ​ផង គឺ​អស់​អ្នក​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែល​សល់​ពី​កងទ័ព​របស់​ពួក​មនុស្ស​នៅ​ស្រុក​ខាង​កើត ពី​ព្រោះ​ទាហាន​របស់​គេ​១​សែន​២​ម៉ឺន​នាក់ ដែល​កាន់​ដាវ បាន​ដួល​ស្លាប់​អស់​ហើយ ១១ ដូច្នេះ គេឌាន​ក៏​ឡើង​តាម​ផ្លូវ​របស់​ពួក​អ្នក​ដែល​នៅ​ក្នុង​ត្រសាល ត្រង់​ស្រុក​ខាង​កើត​ណូបាស និង​យ៉ុកបិហា ចូល​ទៅ​វាយ​ចំពោះ​ពួក​ទ័ព​នោះ​បាន ដ្បិត​គេ​ស្មាន​ថា បាន​សុខសាន្ត​ហើយ ១២ ឯ​សេបាស និង​សាលមូន៉ា ក៏​រត់​រួច​ទៅ តែ​លោក​ដេញ​តាម ចាប់​បាន​ស្តេច​សាសន៍​ម៉ាឌាន​ទាំង​២​អង្គ​នោះ​មក ព្រម​ទាំង​បំបាក់​ទ័ព​គេ​ផង។
១៣ រួច​គេឌាន កូន​យ៉ូអាស ក៏​ត្រឡប់​មក​ពី​ចំបាំង​តាម​ផ្លូវ​ដែល​ឡើង​ទៅ​ឯ​ភ្នំ​ហេរេស ១៤ លោក​ចាប់​ក្មេង​ជំទង់​ម្នាក់​ក្នុង​ពួក​មនុស្ស​នៅ​សិកូត​មក​សួរ ហើយ​ក្មេង​នោះ​ក៏​កត់​ឈ្មោះ​ពួក​អ្នក​ជា​កំពូល និង​ពួក​ចាស់ទុំ​នៃ​ក្រុង​សិកូត​បាន​ចំនួន​៧៧​នាក់​ជូន​ដល់​លោក ១៥ លោក​ក៏​មក​ឯ​ពួក​អ្នក​នៅ​សិកូត​ប្រាប់​ថា មើល នេះ​ហើយ​ជា​សេបាស និង​សាលមូន៉ា ដែល​ឯង​រាល់​គ្នា​បាន​មើលងាយ​ដល់​អញ​ថា តើ​សេបាស និង​សាលមូន៉ា បាន​លុះ​ក្នុង​កណ្តាប់​ដៃ​អ្នក​ហើយ​ឬ​នៅ បាន​ជា​ត្រូវ​ឲ្យ​យើង​ចែក​នំបុ័ង ឲ្យ​ដល់​ពួក​ពល​របស់​អ្នក ដែល​នឿយហត់​ដូច្នេះ ១៦ លោក​ក៏​ចាប់​ពួក​ចាស់ទុំ​នៃ​ក្រុង​សិកូត និង​មនុស្ស​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នៅ​ក្រុង​នោះ​មក​វាយផ្ចាល ដោយ​បន្លា​ពី​ទី​រហោស្ថាន និង​បន្លា​ស្អិត ១៧ ហើយ​ក៏​រំលំ​ប៉ម​នៅ​ពេនួល ព្រម​ទាំង​សំឡាប់​មនុស្ស​នៅ​ក្រុង​នោះ​ផង។
១៨ លំដាប់​នោះ​លោក​សួរ​សេបាស និង​សាលមូន៉ា​ថា ពួក​មនុស្ស​ដែល​ឯង​បាន​សំឡាប់​នៅ​តាបោរ​នោះ តើ​ជា​យ៉ាង​ណា គេ​ឆ្លើយ​ឡើង​ថា អ្នក​ទាំង​នោះ​ប្រហែល​ដូច​ជា​លោក​ដែរ គ្រប់​គ្នា​មាន​លំនាំ​ឫកពារ ដូច​ជា​កូន​ស្តេច ១៩ លោក​ក៏​តប​ថា នោះ​គឺ​ជា​បង​ប្អូន​ពោះ​មួយ​នឹង​អញ​ហើយ ដូច្នេះ អញ​ស្បថ​នឹង​ព្រះយេហូវ៉ា​ដ៏​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​នៅ​ថា បើ​សិន​ជា​ឯង​បាន​ទុក​ជីវិត​ឲ្យ​គេ​រស់​នៅ នោះ​អញ​មិន​សំឡាប់​ឯង​ទេ ២០ ដូច្នេះ លោក​បង្គាប់​ដល់​យេធើ ជា​កូន​ច្បង​ខ្លួន​ថា ចូរ​ក្រោក​ឡើង សំឡាប់​គេ​ចោល​ទៅ តែ​ក្មេង​ជំទង់​នោះ​ខ្លាច​មិន​ហ៊ាន​ហូត​ដាវ​ទេ គឺ​ព្រោះ​វា​នៅ​ក្មេង​ពេក ២១ ដូច្នេះ សេបាស និង​សាលមូន៉ា និយាយ​ឡើង​ថា ចូរ​អ្នក​ក្រោក​ឡើង​សំឡាប់​យើង​ដោយ​ខ្លួន​អ្នក​វិញ ដ្បិត​បើ​មនុស្ស​ជា​យ៉ាង​ណា នោះ​កំឡាំង​ក៏​យ៉ាង​នោះ​ដែរ នោះ​គេឌាន​ក៏​ក្រោក​ឡើង​ទៅ​សំឡាប់​សេបាស និង​សាលមូន៉ា​ចោល​ទៅ ព្រម​ទាំង​ដោះ​យក​ប្រដាប់​លំអ​ពី​ក​នៃ​សត្វ​អូដ្ឋ​របស់​គេ​ផង។
គេឌាន​បដិសេធ​មិន​ព្រម​គ្រង​រាជ្យ
២២ ឯ​ពួក​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល គេ​សូម​ដល់​គេឌាន​ថា សូម​ឲ្យ​លោក​គ្រង​រាជ្យ​លើ​យើង​រាល់​គ្នា​ត​ទៅ ដរាប​ដល់​កូន​ចៅ​លោក​ផង ដ្បិត​លោក​បាន​ជួយ​សង្គ្រោះ​យើង​ខ្ញុំ​ឲ្យ​រួច​ពី​កណ្តាប់​ដៃ​នៃ​ពួក​ម៉ាឌាន​ហើយ ២៣ តែ​គេឌាន​ឆ្លើយ​ទៅ​គេ​ថា ឯ​អញ និង​កូន​ចៅ​អញ មិន​ត្រូវ​គ្រង​រាជ្យ​លើ​ឯង​រាល់​គ្នា​ទេ គឺ​ជា​ព្រះយេហូវ៉ា​ទេ​តើ ដែល​សោយរាជ្យ​លើ​ឯង​រាល់​គ្នា​វិញ ២៤ រួច​លោក​ថា អញ​សូម​ដល់​ឯង​រាល់​គ្នា​តែ​ប៉ុណ្ណេះ គឺ​សូម​ឲ្យ​ឯង​រាល់​គ្នា​ឲ្យ​ក្រវិល ដែល​ចាប់​បាន​ជា​របឹប​នោះ​មក​អញ (ពួក​ខ្មាំង​នោះ​សុទ្ធ​តែ​មាន​ក្រវិល​មាស ដ្បិត​ជា​ពួក​កូន​ចៅ​អ៊ីសម៉ាអែល) ២៥ គេ​ក៏​ឆ្លើយ​ឡើង​ថា យើង​ខ្ញុំ​នឹង​ជូន​ដល់​លោក​ដោយ​ស្ម័គ្រ​ពី​ចិត្ត រួច​គេ​ត្រដាង​អាវ ហើយ​គ្រប់​គ្នា​ក៏​បោះ​ក្រវិល​ជា​របឹប​ដែល​ខ្លួន​ចាប់​បាន ២៦ ឯ​ក្រវិល​មាស​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែល​លោក​សូម​បាន នោះ​មាន​ទំងន់​ជា​មាស​១​ពាន់​៧​រយ​ដំឡឹង ឥត​រាប់​បន្តោក និង​អាយ៉ាដក់ ហើយ​នឹង​សំលៀកបំពាក់​ពណ៌​ស្វាយ ដែល​ពួក​ស្តេច​សាសន៍​ម៉ាឌាន​ស្លៀកពាក់ និង​ខ្សែ​នៅ​ក​របស់​សត្វ​អូដ្ឋ​នោះ​ទេ ២៧ ដូច្នេះ គេឌាន​ក៏​យក​ទៅ​ធ្វើ​ជា​អេផូឌ​១​ដាក់​នៅ​ក្នុង​ទី​ក្រុង​ខ្លួន គឺ​នៅ​ក្រុង​អូប្រា ហើយ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​ទាំង​អស់​គ្នា​ក៏​ទៅ​ទី​នោះ ដើម្បី​នឹង​ផិត​តាម របស់​នោះ​ក៏​ត្រឡប់​ជា​អន្ទាក់ ដល់​គេឌាន និង​ពួក​គ្រួ​របស់​លោក ២៨ ចំណែក​ឯ​ពួក​ម៉ាឌាន គេ​ត្រូវ​ក្រាប​ចុះ​នៅ​មុខ​ពួក​កូន​ចៅ​អ៊ីស្រាអែល​យ៉ាង​ដូច្នោះ ឥត​មាន​ងើប​ក្បាល​ឡើង​ទៀត​ឡើយ ហើយ​នៅ​ជំនាន់​គេឌាន ស្រុក​នោះ​ក៏​បាន​សុខសាន្តត្រាណ​អស់​៤០​ឆ្នាំ។
២៩ ឯ​យេរូ-បាល ជា​កូន​យ៉ូអាស លោក​បែរ​ទៅ​នៅ​ផ្ទះ​ដោយ​ខ្លួន ៣០ លោក​បង្កើត​បាន​កូន​ប្រុស​៧០​នាក់ ដ្បិត​លោក​មាន​ប្រពន្ធ​ជា​ច្រើន ៣១ ឯ​ប្រពន្ធ​ចុង​របស់​លោក​ដែល​នៅ​ស៊ីគែម នាង​ក៏​បាន​បង្កើត​កូន​ប្រុស​១​ឲ្យ​លោក​ដែរ លោក​ដាក់​ឈ្មោះ​ថា អ័ប៊ីម៉្មាឡិច ៣២ គេឌាន​ជា​កូន​យ៉ូអាស ក៏​ស្លាប់​ទៅ ក្នុង​កាល​ដែល​មាន​អាយុ​វែង​យឺនយូរ​ល្អ គេ​បាន​បញ្ចុះ​សព​លោក​នៅ​ក្នុង​ផ្នូរ​របស់​យ៉ូអាស ជា​ឪពុក​នៅ​អូប្រា ជា​ក្រុង​របស់​អ័បៀស៊ើរ។
៣៣ កាល​គេឌាន​បាន​ស្លាប់​ហើយ នោះ​ពួក​កូន​ចៅ​អ៊ីស្រាអែល​ក៏​ត្រឡប់​ទៅ ផិត​តាម​អស់​ទាំង​ព្រះបាល​វិញ​ទៀត គេ​យក​ព្រះបាល-បេរីត​ធ្វើ​ជា​ព្រះ​របស់​គេ ៣៤ ឥត​បាន​នឹក​ចាំ​ពី​ព្រះយេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​នៃ​ខ្លួន ដែល​ទ្រង់​បាន​ប្រោស​ឲ្យ​រួច​ពី​កណ្តាប់​ដៃ នៃ​ពួក​ខ្មាំងសត្រូវ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែល​នៅ​ជុំវិញ​នោះ​ទេ ៣៥ ក៏​មិន​បាន​ដឹង​គុណ​ដល់​ពួក​គ្រួ​យេរូ-បាល គឺ​ជា​គេឌាន​តាម​គ្រប់​ទាំង​សេចក្តី​សប្បុរស​ដែល​លោក​បាន​ផ្តល់​ដល់​ពួក​អ៊ីស្រាអែល​ផង​ដែរ។