1 او دُردانگان! هر روهێئے سرا باور مکنێت، روهان آزمایش کنێت و بچَکّاسێت که بارێن چه هُدائے نێمگا اَنت یا نه؟ چیا که بازێن درۆگێن نبیے دنیائے چارێن کُنڈان پُترتگ. 2 هُدائے روها اے ڈئولا زانێت: هر هما روه چه هُدائے نێمگا اِنت که باورَ کنت و مَنّیت که ایسّا مَسیه، انسانی رنگ و دْرۆشما اێر آتکگ. 3 بله هر روهے که ایسّایا نمَنّیت، آ چه هُدائے نێمگا نه‌اِنت و مَسیهئے هما دژمنئے روه اِنت. شما اِشکتگ که آ روهَ کئیت و همے انّون هم دنیایا اِنت.

4 او دُردانگێن چُکّان! شما چه هُدایا اێت و آیانی سرا بالادست بوتگێت، چیا که آ که شمئے دلا اِنت چه آییا مستر اِنت که دنیایا اِنت. 5 آ دنیائیگ اَنت، پمێشکا هرچے که گوَشنت هم دنیایی اِنت و دنیائے گۆش آیانی نێمگا اِنت. 6 ما چه هُدایا اێن و کَسے که هُدایا زانت، آییئے دلگۆش مئے نێمگا اِنت، بله آ که چه هُدایا نه‌اِنت، آییئے دلگۆش مئے نێمگا نه‌اِنت. راستیئے روه و گُمراهیئے روها همے ڈئولا زانێن و پجّاهَ کارێن.

7 او دُردانگان! گۆن یکدومیا مِهر بکنێن، چیا که مِهر چه هُدایا اِنت و هرکَس که مِهرَ کنت، چه هُدایا پێدا بوتگ و هُدایا زانت. 8 آ که مِهرَ نکنت هُدایی نزانتگ، چیا که هُدا مِهر اِنت. 9 هُدائے مِهر اے ڈئولا مئے نیاما پَدّر بوت که وتی یکّ و یکدانگێن چُکّی اے جهانا رئوان دات تانکه چه آییئے نێمگا زِندمانئے واهُند ببێن. 10 ما گۆن هُدایا مِهر نکرتگ، مِهر همش اِنت که آییا کرتگ و وتی چُکّی دێم داتگ تان په مئے گناهانی شۆدگا کُربانیگ کنگ ببیت. 11 او دُردانگان! اگن هُدایا اے ڈئولا گۆن ما مِهر کرتگ، ما هم باید اِنت یکدومیا دۆست بدارێن. 12 کَسّا هچبر هُدا ندیستگ، بله اگن یکدگرا مِهر بکنێن، هُدا مئے دلا مانیت و آییئے مِهر مئے دلا کامل و سررێچ بوتگ.

13 آییا مارا چه وتی روها بهرے داتگ. چه همِدا زانێن که ما آییئے اَرواه و جَبینا مانێن و آ مئے دلا. 14 ما دیستگ و گواهیَ دئیێن که پتا وتی چُکّ رئوان داتگ تان جهانئے رَکّێنۆک ببیت. 15 آ که مَنّیت ایسّا هُدائے چُکّ اِنت، هُدا آییئے دلا جاگهَ کنت و آ هُدائے اَرواه و جَبینا. 16 ما هما مِهر زانتگ و آییئے سرا باور کرتگ که هُدایا مارا داتگ. هُدا مِهر اِنت و هرکَس که وتی زِندا په مِهر بگوازێنیت، هُدائے اَرواه و جَبینا مانیت و هُدا آییئے دلا. 17 مِهر مئے نیاما همے ڈئولا کامل و سررێچ بوتگ که جُست و پُرسئے رۆچا دلڈَڈَّ ببێن. چیا که ما اے دنیایا هماییئے* ڈئولا اێن. 18 مِهرئے تها تُرس نێست. سررێچێن مِهر، تُرسا گارَ دنت. چیا که تُرس چه سزائے هئیالا کئیت و کَسے که تُرسیت چه مِهرا سررێچ نبوتگ. 19 ما مِهرَ کنێن چیا که پێسرا آییا گۆن ما مِهر کرتگ. 20 کَسے که گوَشیت: «منا هُدا دۆست اِنت» و چه وتی براتا نَپرتَ کنت، درۆگبندے، پرچا که وتی براتا گندیت و دۆستیَ نداریت، گڑا هُدایا که نگندیت چِه پئیما دۆستی داشتَ کنت؟ 21 ما اے هُکم چه هماییا گپتگ که گوَشیت: «هرکَس که گۆن هُدایا مِهرَ کنت، باید اِنت گۆن وتی براتا هم مِهر بکنت.»