71
او هُداوند! منا یله مکن
1 او هُداوند! من تئیی مئیار و باهۆٹ آن،
منا شرمسار مکن.
2 په وتی اَدلا منا برَکّێن و بچُٹّێن،
دلگۆشا گۆن من کن و منا برَکّێن.
3 منی پناه دئیگئے تلار بئے،
که مُدام دێم په آییا بیایان.
تئو په منی رَکّێنگا هُکم کرتگ،
چیا که منی تلار و کلات تئو ائے.
4 او منی هُدا منا چه بدکارانی دستا برَکّێن،
چه ستمگر و بێرهمانی پنجگا.
5 چیا که تئو، او هُداوند، منی اُمێت ائے و
چه کسانیا، او هُداوند، اۆست و اُمێتُن تئیی سرا بوتگ.
6 چه پێدایشا منی کُمک کنۆک بوتگئے،
اے تئو بوتگئے که منا چه ماتا پێدا کرتگ،
منی ستا و ساڑایگانی دێم مُدام گۆن تئو اِنت.
7 په بازێنێا نشانیے بوتگان،
چیا که تئو منی مُهرێن پناهگاه ائے.
8 دپُن چه تئیی تئوسیپا پُرّ اِنت،
چه تئیی شان و شئوکتا سجّهێن رۆچا.
9 پیریا منا چه وتا دور مکن،
آ وهدا که توانُنَ کُٹّیت، یله‌اُن مکن.
10 چیا که دژمن منی هلاپا هبرا اَنت،
آ که منی کُشگئے رندا اَنت هۆریگا پندلَ سازنت.
11 گوَشنت: «هُدایا یله کرتگ،
برئوێن بگرێنی،
کسّیَ نرَکّێنیت.»
12 او هُدا! چه من دور مبئے.
او منی هُدا! منی مدتا اِشتاپ کن.
13 منی بُهتام جنۆک شرمسار و تباه باتنت و
آ که منی آزارئے پدا اَنت
پَشَل و شرمندگ باتنت.
14 بله من مُدام تئیی کُمکئے اُمێتوار آن و
ترا گێش و گێشتر ستا کنان.
15 تئیی آدلێن کارانی هبرا کنان،
سجّهێن رۆچا تئیی داتگێن نجاتئے جارا جنان،
هرچُنت که آیانی هساب چه منی زانگا ڈنّ اِنت.
16 منَ کایان و هُداوندئے پُرواکێن کارانی جارا جنان، تهنا هُداوندئے،
تئیی اَدلئے جارا جنان، تهنا تئیی.
17 او هُدا! تئو منا چه کسانیا سۆج داتگ،
مُدام تئیی اجبێن کارانی جارا جنان.
18 او هُدا! نون که پیر آن و مود اسپێت اَنت،
منا یله مکن،
تان نۆکێن پدرێچئے نیاما تئیی زۆرئے جارا بجنان و
سجّهێن آیۆکێن نسلان چه تئیی واک و توانا سهیگ بکنان.
19 او هُدا! تئیی اَدل تان بُرزێن اَرشا اِنت،
تئو ائے که مزنێن کارِت کرتگ.
او هُدا! تئیی مَٹّ کئے اِنت؟
20 هرچُنت تئو منا بازێن سکّی و سۆری پێش داشتگ،
بله پدا منی زندا بۆدێنئے.
هئو، نۆکسرا منا چه زمینئے جُهلانکیا بُرزادَ کارئے.
21 منی اِزّتا بُرزترَ برئے
منا پدا آسودگَ کنئے.
22 من ترا گۆن چَنگ و سُرۆدَ نازێنان،
چیا که تئو وپادار ائے، او منی هُدا!
گۆن رَبابئے سازا ترا نازێنان،
او اِسراییلئے پاکێن!
23 منی لُنٹ شادمانیئے کوکّارا کننت،
من ترا نازێنان،
که تئو منا مۆکِتگ.
24 سجّهێن رۆچا تئیی آدلێن کارانی زِگرا کنان
چیا که آ که منی آزار رسێنگئے لۆٹۆک اتنت،
سرجهل و شرمسار بوتگ‌اَنت.