زَبورئے چارمی کتاب
90
زَبور 90—106
مئے دستانی کاران برکت بدئے
هُدائے هزمتکار موسّائے دْوا.
1 او هُداوند! نَسلانی نَسل
تئو مئے منندجاه بوتگئے.
2 چه کۆهانی پێدا بئیگ و
زمین و جهانئے اڈّ کنگا پێسر،
چه اَزل تان اَبد، هُدا تئو ائے.
3 انسانا پدا هاکئے چێرا برئے و
گوَشئے: «او انسانئے چُک! هاکا پِر تَرّ.»
4 هزار سال په تئو چۆ گوَستگێن یک رۆچێا اِنت،
چۆ شپی یک پاسێا.
5 انسان وابے و چۆ هارێا آییا رۆپانَ کنئے.
سُهبا چۆ کاها تازگ اِنت،
6 سباها رُدیت و سبزیت،
بێگاها گیمّریت و هُشکَ ترّیت.
7 چه تئیی هِژما هلاسَ بێن،
چه تئیی گَزبا پرێشان.
8 تئو مئے مئیار وتی دێما کرتگ‌اَنت و
چێرێن گناه وتی بارگاهئے رُژناییا.
9 مئے سجّهێن زِند تئیی هِژمئے چێرا گوَزیت و
وتی سالان په نالگا هلاسَ کنێن.
10 مئے اُمرئے رۆچ هپتاد سال اَنت
یا هشتاد سال، اگن سکّ زرِنگ ببێن،
بله شَرترێن رۆچ هم زهمت و جَنجالا پُرّ اَنت،
سکّ زوتَّ گوَزنت و ما بالَ کنێن.
11 کئے تئیی هِژمئے ترُندیا زانت؟
تئیی گَزب دلا تُرسَ نادێنیت.
12 گڑا مارا اے زانتا بدئے که مئے رۆچانی هساب کمّ اِنت،
تان مئے دل اگلمند ببیت.
13 دێم په ما پِر تَرّ، او هُداوند! تان کدێن چُشَ بیت؟
وتی هزمتکارانی سرا رَهم کن.
14 بامگواهان، مارا گۆن وتی مِهرا سێر کن،
تانکه سجّهێن اُمرا سئوت بجنێن و شادهی بکنێن.
15 همینچک رۆچا که تئو مارا اَزاب داتگ،
همینچک رۆچا مارا شادمان کن،
همینچک سالا که سَکّیان دُچار بوتگێن.
16 تئیی کار تئیی هزمتکارانی دێما پدّر باتنت و
تئیی مزنی په آیانی اۆبادگان.
17 مئے هُداوندێن هُدائے مهربانی په ما سر بات،
مئے دستانی کاران برکت بدئے،
هئو، مئے دستانی کاران برکت بدئے.