په گچێن کرتگێن بانُک و آییئے چُکّان*1‏:1 بازێن زانتکارێئے باور اِش اِنت که «بانُک» دگه کِلیساێا گوَشگ بوتگ و «بانُکئے چُکّ»، آ کِلیسائے باورمند اَنت. که په دل منا سکّ دۆست اَنت. تهنا منا نه، هما سجّهێنان هم دۆست اَنت که راستیا زاننت. 2 پمێشکا مارا دۆست اَنت که مئے دلا راستیا جاگه کرتگ و تان اَبد گۆن ما همراه اِنت. 3 هُدایی مِهر و رهمت و سُهل و آسودگی، چه پتێن هُدا و آییئے چُکّ ایسّا مَسیهئے نێمگا، په راستی و مِهر گۆن ما گۆنَ بیت.

4 گَل و شادان بوتان وهدے زانتُن تئیی لهتێن چُکّ، راستیئے سرا زِندَ گوازێنیت، هما ڈئولا که پتا مارا هُکم کرتگ. 5 نون، او بانُک! من نۆکێن هُکمے نبیسگا نه‌آن، اے هما هُکم اِنت که چه بُنگێجا مارا گۆن بوتگ، بله چه تئو دَزبندیَ کنان، ماشما گۆن یکدومیا مِهر بکنێن. 6 مِهر همش اِنت که آییئے هُکم و پرمانانی سرا زِند بگوازێنێن. آییئے هُکم همش اِنت که شما چه بُنگێجا اِشکتگ. همے مِهرئے هُکمئے سرا زِند بگوازێنێت.

7 چیا که بازێن رَد دئیۆکے دنیایا پُترتگ و تالان اِنت و اے هبرا نمَنّنت که ایسّا مَسیه انسانی جسم و جانێا اێر آتکگ. اے پئیمێن مردم رَد دئیۆک و مَسیهئے دژمن اَنت. 8 هۆش و سار بێت که مئے†1‏:8 لهتێن کوَهنێن سیاهگَ گوَشیت: «وتی». کارئے بَر و سَمرا برباد و زئوال مکنێت، سررێچێن مُزّے په وت بکَٹّێت. 9 هرکَس که مَسیهئے تالیمئے سرا مُهر مه‌اۆشتیت و وتسرا دێماتر برئوت، هُدا آییئیگ نه‌اِنت، بله هرکَس که مَسیهئے تالیمئے سرا مُهر بۆشتیت، هم پت آییئیگ اِنت، هم چُکّ. 10 اگن کَسے شمئے گوَرا بیئیت و اے تالیما مئیاریت، آییا وتی لۆگا مئیلێت و وشّ‌آتکی مگوَشێت. 11 پرچا که اے ڈئولێن مردمێئے وشّ‌آتک کنگ، گۆن آییئے رَدێن کاران شریکدار بئیگ اِنت.

12 بازێن چیزّے هست که په تئو بنبیسان، بله نلۆٹان گۆن کلم و کاگدا ببنت. اُمێتوار آن که شمئے کِرّا بیایان و دێم په دێم گپّ و تْران بکنێن تان مئےشمئے شادمانی سررێچ ببیت. 13 تئیی گچێنیێن گهارئے چُکّ‡1‏:13 «تئیی گچێنیێن گهارئے چُکّ»، بزان یوهَنّائے کِلیسائے باورمند. ترا بَڈّے دْرود و دْرَهباتَ گوَشنت.