1 «آ وهدا آسمانی بادشاهی، هما دَهێن نِشتگێن جنێن‌چُکّانی پئیما بیت که وتی چِراگِش زرتنت و سالۆنکئے پێشوازیا در کپتنت. 2 چه آیان پنچ نادان اتنت و پنچ دانا. 3 نادانێن جنکان وتی چِراگ زرتنت بله گۆن وت ٹێلِش نبرت گۆن. 4 داناێن جنکان چِراگان و اَبێد، ٹێلدانانی تها هم گۆن وت ٹێل برت گۆن. 5 سالۆنکا آیگا دێر کرت، پمێشکا آ سجّهێن کۆچَنڈان واب کپتنت. 6 شپنێما کوکّار مَچِّت که ‹هئیّا بیاێت، سالۆنک پێداک اِنت و وشّ‌آتکی کنێت.› 7 گڑا آ سجّهێن آگاه بوتنت و وتی چِراگانی شَرّ کنگا لگِّتنت. 8 نادانێن جنکان گۆن داناێن جنکان گوَشت: ‹چه وتی ٹێلان کَمُّکے مارا هم بدئیێت، چیا که مئے چِراگ مِرمِرانْک اَنت.› 9 داناێن جنکان پَسّئو دات: ‹نه، بلکێن په ماشما سجّهێنان بَسّ مبنت، شما برئوێت چه دُکّانان ٹێل بزورێت.› 10 بله وهدے آ ٹێلئے گِرگا شتگ‌اتنت، سالۆنک آتک و رَست. هما جنک که تئیار و جاڑیگ اتنت، سالۆنکئے همراهیا سورئے مهمانیا شتنت و مهمانجاهئے دروازگ بند بوت. 11 رَندا اے دگه جنک هم آتکنت و گوَشتِش: ‹واجه، او واجه! دروازگا په ما پَچ کن.› 12 بله سالۆنکا پَسّئو تَرّێنت: ‹شمارا راستێنَ گوَشان که من شمارا نزانان.›

13 «پمێشکا هۆش و سار ببێت چیا که شما آ رۆچ و ساهتا هچَّ نزانێت.

14 «همے ڈئولا هُدائے بادشاهی، مردێئے پئیما اِنت که سات و سپرێا شت. هِزمتکاری لۆٹتنت و وتی مال و مَڈّی‌ای همایانی دستا دات. 15 هر هِزمتکاری، آییئے بود و توانئے کِساسا زَرّ دات، یکّے پنچ تالانت،*25‏:15 تالانت یک دابێن زرّے اَت. یک تالانت، پانزده سالئے مُزّ بوتگ. دومی دو تالانت و سئیمی یک تالانتے داتی و وتی سپرا شت. 16 آ هِزمتکار که آییا پنچ تالانت رَستگ‌اَت، هما دمانا سئوداگریا شت و پنچ تالانتی نَپ رَست. 17 همے پئیما، آ دومی که دو تالانتی رَستگ‌اَت، دگه دو تالانتی نَپ رَست. 18 بله هماییا، که یک تالانتے رَستگ‌اَتی، واجهئے زرّی زرت و یک جاگهے زمینا کَلّ کرت و چێری دات.

19 «بازێن وهدێا رَند، اے هِزمتکارانی هُدابُند پِر ترّت و آتک و چه آیان هسابی لۆٹِت. 20 هماییا که پنچ تالانت رَستگ‌اَت، دگه پنچ گێشێن تالانتی آورت و گوَشتی: ‹او واجه! تئو منا پنچ تالانت داتگ‌اَت، اے پنچێن گێشێن اَنت که من کَٹِّتگ‌اَنت.› 21 هُدابُندا گوَشت: ‹شاباش، او وپادار و شَرّێن گُلام! تئو گۆن کمّێن بُنمالا تچک و راست بوتگئے، نون من ترا گێشترێن کارانی زِمّه و ڈُبَّها†25‏:21 ڈُبَّه، بزان اُگده، زِمّه، اربی و پارسیا «وظیفه». دئیان، بیا منی شادکامیانی شریکدار بئے.› 22 هما که دو تالانتی رَستگ‌اَت هم آتک و گوَشتی: ‹او واجه! تئو منا دو تالانت داتگ‌اَت، اِش اَنت دو دگه که چه آ دوێنان من کَٹِّتگ‌اَنت.› 23 آییئے هُدابُندا گوَشت: ‹شاباش، او وپادار و شَرّێن گُلام! تئو هم گۆن کَمُّکا تچک و راست بوتگئے، ترا هم گێشترێن کارانی ڈُبَّها دئیان، بیا منی شادکامیانی شریکدار بئے.›

24 «نون هما هِزمتکار آتک که آییا یک تالانتے رَستگ‌اَت، گوَشتی: ‹او واجه! من زانتگ که تئو ترندێن مردے ائے، نکِشتگێنَ رُنئے و چه همۆدا مُچَّ کنئے و برئے که تُهمی دانگے نچَنڈِّتگِت. 25 پمێشکا چه تُرسا من تئیی داتگێن تالانت زمینا کلّ کرت، اِش اِنت تئیی زَرّ.› 26 آییئے هُدابُندا پَسّئو دات: ‹او نابود و بێکارێن گُلام! وهدے تئو زانت من نکِشتگێنَ رُنان و اۆدا که تُهمی دانگے نچَنڈِّتگُن، مُچَّ کنان و بران، 27 گڑا باید اِنت تئو منی داتگێن زَرّ بیاجی و باپاریێئے کِرّا اێر بکرتێننت تانکه چه وتی سپرئے پِر تَرّگا رَند، من وتی زَرّ گۆن سوتّ بگپتێننت. 28 پمێشکا تالانتا چه اِشیا پَچ گرێت و هماییا بدئیێت که آییئے کِرّا ده تالانت اَنت. 29 چیا که هرکَسا چیزّے هست، آییا گێشتر دئیگَ بیت تان سررێچ ببیت، بله هرکَسا که نێست، هرچے که هستی هم پَچ گِرگَ بیت. 30 اے نابودێن گُلاما ڈنّا تَهاریا دئور بدئیێت. اۆدا گرێونت و دَنتان په دنتانَ دْرُشنت.›

31 «وهدے انسانئے چُکّ گۆن وتی مزنێن شان و مڑاها پرێشتگانی همراهیا کئیت، گڑا وتی پرشئوکتێن تَهتئے سرا نندیت. 32 آ وهدا سجّهێن کئومانی مردم آرگ و آییئے دێما مُچّ کنگَ بنت و آ، آیان اَنچشَ گیشّێنیت و دو بهرَ کنت که شوانگ وتی بُزان چه مێشان جِتا کنت. 33 مێشان وتی راستێن نێمگا کنت و بُزان چَپّێن نێمگا. 34 گڑا بادشاه گۆن آیان که راستێن نێمگا اَنت، گوَشیت: ‹او بَهتاوران که شمارا چه منی پتا برکت رَستگ! بیاێت، اے بادشاهیا وتی میراس کنێت، که چه دنیائے بُنگێجا په شما تئیار کنگ بوتگ. 35 چیا که وهدے من شدیگ اتان، شما منا ورگ دات. تُنّیگ اتان، منا آپۆ دات. درپَدَر اتان، منا وتی لۆگا جاگه‌اۆ دات. 36 جاندَر اتان، منا پۆشاکۆ دات. نادْراه اتان، منی هالپُرسی‌اۆ کرت. بندیگ اتان، منی گِندگا آتکێت.› 37 گڑا هما پهرێزکارێن مردم چه بادشاها جُستَ کننت: ‹او واجه! ما کدی ترا شدیگ دیستگ و ورگ داتگ، تُنّیگ دیستگ و آپ داتگ. 38 ما کدی ترا دَرپَدَر دیستگ و وتی لۆگان جاگه داتگ، کدی ترا جاندر دیستگ و پۆشاک گوَرا داتگ، 39 کدی ترا نادْراه یا بندیگ دیستگ و تئیی گِندگا آتکگێن؟› 40 بادشاه پَسّئوَ دنت: ‹باوَر کنێت، وهدے شما گۆن منی یک کَستر کَسترێن براتێا اے پئیمێن کار کرتگ، گڑا اَلّم بزان گۆن منۆ هم کرتگ.›

41 «رَندا گۆن همایان که چَپّێن نێمگا اَنت، گوَشیت: ‹او شومّان! چه منی دێما دور بێت و هما جمبورێن آسئے نێمگا برئوێت که هچبرَ نمریت و په شئیتان و آییئے همراهان‡25‏:41 اَسلیگێن یونانی نبشتانکَ گوَشیت: «شئیتان و آییئے پرێشتگان». اڈّ کنگ بوتگ. 42 چیا که وهدے من شدیگ اتان شما منا ورگ ندات، تُنّیگ اتان آپۆ ندات. 43 درپَدَر اتان لۆگا نبرت، جاندر اتان پۆشاک گوَرا ندات، نادْراه یا بندیگ اتان و منۆ هالپُرسی نکرت.› 44 گڑا آ هم جُستَ کننت: ‹او واجه! ما کدی ترا شدیگ، تُنّیگ، دَرپَدَر، جاندر، نادْراه یا بندیگ دیستگ و تئیی هِزمت نکرتگ؟› 45 گڑا بادشاه آیان اے ڈئولا پَسّئوَ دنت: ‹باور کنێت، وهدے شما گۆن منی هچ کَسترێنێا اے ڈئولێن کار نکرتگ، گڑا اَلّم بزان گۆن منۆ هم نکرتگ.› 46 پمێشکا اے مردم دێم په اَبدمانێن سِزایا رئونت، بله پهرێزکارێن مردمان نمیرانێن زِندَ رَسیت.»