63
اَرواهُن تئیی تُنّیگ اِنت
داوودئے زَبور، هما وهدا که یَهودائے گیابانا اَت.
او هُدا! منی هُدا تئو ائے،
گۆن وتی سجّهێن دل و جانا تئیی شۆهازا آن،
اَرواهُن تئیی تُنّیگ اِنت و
جسم و جانُن تئیی هُدۆناک،
بےآپ و هُشکێن زمینێا.
 
تئیی پاکێن جاگها، منا تئیی شُبێن بوتگ،
تئیی شان و کدرتُن دیستگ،
چیا که تئیی مِهر چه زندا شَرتر اِنت،
منی لُنٹ ترا نازێننت.
تان زندگ آن ترا نازێنان و
په تئیی ناما دستان بُرزَ کنان.
اَرواهُن اَنچش سێرَ بیت چۆ که یکّے وشّێن وراکے بوارت و
دَپُن گۆن شادمانێن لُنٹان ترا نازێنیت.
 
وتی بسترئے تها هم ترا یاتَ کنان و
شپانی پاسان تئیی هئیالا بان.
تئیی بانزُلانی ساهگا ترا نازێنان،
چیا که تئو منی مَدَتکار ائے.
اَرواهُن گۆن تئو بندۆک اِنت و
راستێن دستِت منی پُشت و پناه.
 
آ که منی کُشگئے پد و رندا اَنت گار و گُمسارَ بنت و
زمینئے جُهلانکیان اێرَ رئونت.
10 زهمانی دپا ترّنت و
تۆلگانی وراکَ بنت.
 
11 بله بادشاه هُدائے درگاها شادهیَ کنت و
هرکَس که گۆن هُدایا سئوگندَ وارت پَهرَ کنت،
چیا که درۆگبندانی دپ چُپّ و بندگَ بیت.