1  Пасьля гэтага Ёў расчыніў вусны свае і наракаў на дзень свой.

2  І адказаў Ёў, і сказаў:

3  «Няхай прападзе дзень, у які я нарадзіўся, і ноч, у якую было сказана: “Зачаты хлопец”.

4  Няхай дзень той пераменіцца ў цемру; няхай ня рупіцца пра яго Бог з вышыні, і няхай ня будзе ён асьветлены сьвятлом.

5  Няхай зацемняць яго цемра і цень сьмерці, няхай схавае яго змрок, і няхай напоўніцца ён хмарамі.

6  Няхай ноч тую агарне цемра, няхай ня будзе яна ўлічана ў днях году, і няхай ня ўзгадваецца ў ліку месяцаў.

7  Няхай тая ноч будзе бясплодная, і няхай радасьць да яе не завітае.

8  Няхай праклінаюць яе тыя, што дзень праклінаюць, што гатовыя абудзіць Левіятана.

9  Няхай сьцямнеюць зоркі сьвітаньня ейнага, каб чакала сьвятла і не дачакалася, і няхай ня ўбачыць яна зараніцы новага дня,

10  бо яна не зачыніла ўлоньня, якое нарадзіла мяне, і не ўхіліла гора з вачэй маіх.

11  Чаму яшчэ ненароджаным, я не памёр? Чаму народжаны, не памёр раптам?

12  Навошта я быў прыняты каленямі? І навошта быў кормлены грудзьмі?

13  І цяпер спаў бы я моўчкі, і адпачываў бы ў-ва сьне сваім

14  з валадарамі і радцамі зямлі, якія пабудавалі сабе дамы магілы,

15  і з князямі, якія багатыя золатам і якія срэбрам вылажылі дамы свае.

16  І як спарон схаваны быў бы я, або як немаўля, што ня бачыла сьвятла.

17  Там злачынцы больш не шалеюць, а змораныя працай там адпачываюць.

18  Там усе вязьні жывуць бяз страху і ня чуюць крыку вартаўніка.

19  Там разам малы і вялікі, і слуга вольны ад пана свайго.

20  Навошта беднаму даецца сьвятло, і жыцьцё тым, што жывуць з горыччу душы,

21  якія чакаюць сьмерці і не дачакаюцца, і шукаюць яе больш, чым скарб,

22  і вельмі радуюцца і цешацца, калі знойдуць.

23  Якая радасьць чалавеку, перад якім шлях закрыты і якога Бог атачае цемраю?

24  Уздыханьні мае апярэджваюць хлеб мой, і скаргі мае ільюцца як вада.

25  Бо страх, якога я баяўся, прыйшоў да мяне, і тое, перад чым я дрыжэў, напаткала мяне.

26  Не супакойваўся я, не маўчаў і не адпачываў, але прыйшло да мяне няшчасьце».