1  І адказаў Цафар з Наамы, і сказаў:

2  «Ці ж таму, хто шмат гаворыць, нельга адказаць, або ці чалавек гаваркі апраўдаецца?

3  Ці ж пустая гаворка твая прымусіць людзей маўчаць, і ня будзе каму асароміць цябе?

4  Бо ты сказаў: “Слушная рада мая, і чысты я ў вачах Тваіх”.

5  Але калі б Бог прамовіў слова, і адкрыў вусны Свае да цябе,

6  і адкрыў табе таямніцы мудрасьці, што вышэй за ўсякае разуменьне! І ты даведаешся, што Бог забыўся пра беззаконьні твае.

7  Ці можаш ты сьцяміць глыбіні Божыя, і ці можаш дайсьці да межаў Усемагутнага?

8  Бо Ён — вышэйшы за неба, і што ты зробіш? Ён — глыбейшы за пекла, і як ты нешта будзеш ведаць?

9  Даўжэйшая за зямлю мерка Ягоная і шырэйшая за мора.

10  Калі Ён праходзіць, хто Яго спыніць? Калі ставіць на суд, хто запярэчыць Яму?

11  Бо Ён ведае марнасьць чалавечую і бачыць злачынствы, і ўсё заўважае.

12  І чалавек пусты стане разважлівым, хоць і нараджаецца ён, як асёл дзікі.

13  Калі ты ўмацуеш сэрца тваё і да Яго ўзьнясеш рукі твае,

14  калі беззаконьне, што ў руцэ тваёй, ты адкінеш і ня будзе месца няпраўдзе ў намёце тваім,

15  тады ты падымеш аблічча тваё без правіны, і будзеш моцны, і ня будзеш баяцца.

16  Бо ты забудзешся на гора тваё, і ўзгадаеш пра яго, як пра дождж, што мінуў.

17  І жыцьцё тваё будзе як сьвятло апоўдні, і цемра заясьнее, як сьвітаньне.

18  І будзеш ты пэўны, бо маеш надзею, і глянеш наўкола, і будзеш спаць спакойна.

19  Будзеш адпачываць, і ніхто ня будзе палохаць цябе, і многія будуць шукаць аблічча твайго.

20  А вочы бязбожных сасьлепнуць, і ня будуць яны мець прытулку, і надзея іхняя — стогн душы».