Ёў 30
1 А цяпер сьмяюцца з мяне маладзейшыя за мяне днямі, бацькоў якіх я грэбаваў пакласьці разам з сабакамі пры авечках маіх.
2 Бо сіла рук іхніх мне была не патрэбная. Поўня сілы іх мінула.
3 З бяды і з голаду яны зьнемагліся, і жывіліся ў [зямлі] бясплоднай, зруйнаванай і спустошанай.
4 Зьбіралі лебяду і хмызьнякі, і корань ядлоўца быў хлебам іхнім.
5 Спасярод сябе іх выкідалі і крычалі на іх, як на злодзеяў.
6 І жылі яны ў сухіх ярах, у ямах зямлі і ў скалах.
7 Раўлі яны ў хмызьняках і зьбіраліся пад цернямі,
8 сыны неразумных і сыны без імя, выгнаныя з зямлі.
9 А цяпер стаўся я для іх насьмешкай і зрабіўся ім у прыказку.
10 Яны брыдзяцца мяне і ўцякаюць далёка ад мяне, і не саромеюцца пляваць мне ў твар,
11 бо Ён разьвязаў пояс мой, і ўдарыў мяне, і яны скінулі вузду [з сябе] перад абліччам маім.
12 Праваруч паўстаюць падшыванцы і падстаўляюць нагу мне, і накіроўваюць на мяне сьцежкі загубы сваёй.
13 Папсулі яны дарогі мае, карыстаюцца з пакутаў маіх, і ня трэба ім дапамога.
14 Як праз вылом муру напалі яны на мяне, і спад руінаў выскокваюць.
15 Жахі агарнулі мяне; як вецер зьнікла веліч мая, і збаўленьне маё, як хмара, праляцела.
16 І цяпер выліваецца з мяне душа мая, і дні гора нахлынулі на мяне.
17 Ноччу [боль] пранізвае косткі мае, і тыя, што ядуць мяне, ня сьпяць.
18 Моцна прыстала да мяне адзеньне маё, і прыліпла сукня мая да мяне.
19 Ён кінуў мяне ў балота, і я стаўся падобны да пылу і попелу.
20 Я клічу Цябе, але Ты не адказваеш мне; стаю, але Ты не глядзіш на мяне.
21 Ты стаўся бязьлітасным для мяне і з моцаю бічуеш мяне рукою Тваёй.
22 Ты падняў мяне і пусьціў на вецер, і спустошыў мяне.
23 Ведаю, што Ты на сьмерць вядзеш мяне, і ў дом, дзе зьбярэцца ўсё жывое.
24 Хіба не працягвае рукі зруйнаваны? Ці не крычыць ён у няшчасьці сваім?
25 Ці ня плакаў я над пакрыўджаным? Ці душа мая не спагадала ўбогаму?
26 Чакаў я дабра, а прыйшло ліха, і шукаў сьвятла, але прыйшла цемра.
27 Нутро маё кіпіць і не змаўкае, нахлынулі на мяне дні гора майго.
28 Хаджу я счарнелы, але не ад сонца, устаю ў грамадзе і крычу.
29 Я стаўся братам для шакалаў і бліжнім для страусаў.
30 Скура мая счарнела на мне, і косткі мае высахлі ад сьпякоты.
31 Сталіся сумнымі гусьлі мае, і жалейка мая з плачам галосіць.