1  Вось, спадзяваньне тваё фальшывае. На выгляд ягоны ты ўпадзеш.

2  Няма сьмелых, каб будзіць яго. А хто тады можа стаць перад абліччам Маім?

3  Хто стане перада Мною, і застанецца цэлым? Пад усім небам ён — Мой.

4  Ня буду маўчаць пра часткі цела яго, пра сілу і прыгажосьць іхнюю.

5  Хто можа адкрыць аблічча адзеньня ягонага, і хто падыйдзе да падвойных сківіцаў ягоных?

6  Хто можа адкрыць браму аблічча ягонага? Навокал зубоў ягоных жах!

7  Сьпіна ягоная — як моцныя шчыты, скрэпленыя краменнай пячаткай.

8  Адзін з адным злучаныя, нават паветра праз іх ня пройдзе.

9  Адзін да аднаго шчыльна прылягае, і трымаюцца моцна, і нельга разьдзяліць іх.

10  Чханьне ягонае бліскае сьвятлом, а вочы ягоныя — як павекі зараніцы.

11  З пашчы ягонай выходзіць полымя, выскокваюць іскры агністыя.

12  З ноздраў ягоных выходзіць дым, як з гаршчка нагрэтага, што кіпіць.

13  Подых ягоны распальвае вуглі, і з пашчы ягонай выходзіць полымя.

14  У шыі ягонай начуе сіла, і перад ім жах уцякае.

15  Мяса нутра ягонага сьціснутае, цьвёрдае, не здрыганецца.

16  Сэрца ягонае цьвёрдае, як камень, цьвёрдае, як ніжні камень млынавы.

17  Калі ён устае, дрыжаць асілкі, і хаваюцца ад жаху.

18  Меч, які кранецца яго, не ўстаіць, ані дзіда, ані страла, ані рагаціна.

19  Жалеза лічыць ён за салому, а медзь — за дрэва гнілое.

20  Не палохае яго сын луку, і камень з пушчалкі яму як сена.

21  Доўбня яму як сьцяблінка, і сьмяецца ён з дзіды, што ляціць.

22  Пад ім вострыя камяні, і ён на вострых камянях ляжыць як у балоце.

23  Ён глыбіню водаў разаграе як кацёл, і мора ператварае ў кіпень.

24  За сабой пакідае сьветлую сьцежку, і бездань падаецца сівізною.

25  Няма яму роўнага на зямлі, ён створаны бясстрашным.

26  На ўсё магутнае ён глядзіць з вышыні, ён — валадар над усімі сынамі пыхлівасьці».