1  Кіраўніку хору: на лад “Ланя на сьвітаньні”. Псальм Давіда.

2  Божа мой, Божа мой! Чаму Ты пакінуў мяне, аддаліўся ад збаўленьня майго, ад словаў стагнаньня майго?

3  Божа мой! Я клічу ўдзень, і Ты не адказваеш, і ўначы, і не супакойваюся.

4  Але Ты — Сьвяты, Ты сядзіш па-над хвалою Ізраіля!

5  На Цябе спадзяваліся бацькі нашыя, спадзяваліся, і Ты выратоўваў іх.

6  Да Цябе крычалі яны і былі збаўленыя; на Цябе спадзяваліся, і не былі асаромленыя.

7  А я — чарвяк, а не чалавек, зьневажаны людзьмі і пагарджаны народам.

8  Усе, што бачаць мяне, кпяць з мяне, крывячы вусны і ківаючы галовамі:

9  “Ён усклаў [надзею] на ГОСПАДА! Дык няхай Ён выратуе яго, няхай вызваліць яго, калі яму спагадае!”

10  Але Ты выцягнуў мяне з чэрава [маці], пры грудзях маці маёй даў мне спадзяваньне.

11  На Цябе я пакінуты ад улоньня [маці]; ад чэрава маці маёй Ты — мой Бог!

12  Не аддаляйся ад мяне, бо блізка бяда, бо няма дапамогі!

13  Мяне абступілі дужыя быкі, бугаі Башанскія атачылі мяне.

14  Яны разявілі ляпы свае на мяне, быццам леў, які [прагне] здабычы і рыкае.

15  Я выліўся быццам вада, і разьдзяліліся ўсе косткі мае. Сталася сэрца маё як воск, растапілася ў нутры маім.

16  Высахла як чарапок сіла мая, язык мой прыліп да паднябеньня майго, і ў пыл сьмерці Ты кідаеш мяне.

17  Бо сабакі абступілі мяне, грамада злачынцаў атачыла мяне, яны прабілі рукі мае і стопы мае.

18  Можна палічыць усе косткі мае. Яны глядзяць, на мяне ўглядаюцца.

19  Яны падзялілі адзеньне маё між сабою і пра вопратку маю кідалі жэрабя.

20  Але Ты, ГОСПАДЗЕ, не аддаляйся ад мяне! Моцнасьць мая, пасьпяшайся мне на ўспамогу!

21  Выратуй ад мяча душу маю, з пашчы сабак адзіную маю.

22  Збаў мяне з пашчы львінае, і з рагоў аднарога адкажы мне!

23  Дык буду абвяшчаць імя Тваё братам маім, сярод грамады буду хваліць Цябе.

24  Вы, якія баіцеся ГОСПАДА, хвалеце Яго! Усё насеньне Якуба, ушаноўвайце Яго, і бойся Яго, усё насеньне Ізраіля!

25  Бо Ён не пагардзіў і ня брыдзіўся нэндзай прыгнечанага, і не схаваў аблічча Свайго ад яго, але пачуў яго, калі той галасіў да Яго.

26  Пра Цябе хвала мая ў грамадзе вялікай; абяцаньне маё я споўню перад абліччам тых, што баяцца Яго.

27  Будуць есьці ўцісканыя і насыцяцца; будуць хваліць ГОСПАДА тыя, што шукаюць Яго. Сэрца вашае будзе жыць вечна!

28  Схамянуцца і зьвернуцца да ГОСПАДА ўсе канцы зямлі, і паклоняцца перад абліччам Тваім усе плямёны народаў.

29  Бо ГОСПАДУ [належыць] валадараньне і панаваньне над народамі.

30  Будуць есьці і паклоняцца [перад Ім] усе заможныя зямлі; упадуць перад абліччам Ягоным ўсе, што ў пыл зыходзяць і ня могуць захаваць пры жыцьці душу сваю.

31  Насеньне [маё] будзе служыць Яму і будзе называцца Госпадавым у пакаленьні.

32  Прыйдуць і будуць апавядаць народу, што мае нарадзіцца, праведнасьць Ягоную, бо Ён [такое] зрабіў.