1  Навучаньне Асафа. Зважай, народзе мой, на закон мой, прыхіліце вушы свае да словаў вуснаў маіх!

2  Адчыню я вусны мае ў прыповесьці, буду апавядаць загадкі старадаўныя.

3  Што чулі мы і даведаліся, і што бацькі нашыя расказалі нам,

4  гэтага не схаваем ад сыноў іхніх, абвяшчаючы пакаленьню наступнаму хвалу ГОСПАДА і магутнасьць Ягоную, і цуды Ягоныя, што Ён учыніў.

5  І Ён ўзьняў сьведчаньне ў Якубе, і паклаў Закон у Ізраілю, пра якія загадаў бацькам нашым, каб яны паведамілі [гэта] сынам сваім,

6  каб ведала пакаленьне наступнае, сыны, якія народзяцца, і каб яны ў свой час абвясьцілі [гэта] сынам сваім.

7  І ўскладуць на Бога надзею сваю, і не забудуцца пра дзеяньні Божыя, і прыказаньні Ягоныя будуць захоўваць,

8  і ня будуць падобныя да бацькоў сваіх, пакаленьня бунтаўнікоў і непакорных, пакаленьня, якое не трывалае ў сэрцы сваім і дух іхні ня верны Богу.

9  Сыны Эфраіма, узброеныя лукамі, павярнулі назад у дзень бітвы.

10  Яны не захавалі запавету Божага і адмовіліся хадзіць паводле Закону Ягонага.

11  І забыліся пра дзеі Ягоныя і цуды, якія Ён ім даў бачыць.

12  Перад бацькамі іхнімі ўчыніў Ён цуды ў зямлі Эгіпецкай, на полі Цоан.

13  Ён расьсёк мора і перавёў іх [праз яго], і паставіў воды, як капу.

14  І вёў іх удзень воблакам, і ўсю ноч — сьвятлом вогненным.

15  Ён рашчапіў скалы ў пустыні і напаіў іх, быццам з вялікай бездані;

16  І вывеў струмяні са скалаў, і пацяклі рэкамі воды.

17  Але яны і надалей грашылі супраць Яго, бунтаваліся супраць Найвышэйшага ў сухой [зямлі].

18  Яны выпрабоўвалі Бога ў сэрцах сваіх, жадаючы спажывы для душаў сваіх.

19  І гаварылі супраць Бога, кажучы: “Хіба Бог можа прыгатаваць стол у пустыні?”

20  Вось, Ён ударыў скалу, і люнулі воды, і ручаі пацяклі; але ці можа Ён даць таксама хлеба і паставіць мяса для народа Свайго?”

21  Дык пачуў ГОСПАД, і абурыўся, і ўзгарэўся агонь на Якуба, і ўзьняўся гнеў на Ізраіля,

22  бо яны ня верылі Богу і не спадзяваліся на збаўленьне Ягонае.

23  І Ён загадаў хмарам высока, і адчыніў дзьверы неба,

24  і спаслаў дажджом ім манну, і даў ім збожжа нябеснага.

25  Хлеб дужых еў чалавек; Ён спаслаў ім ежы ўдосталь.

26  Ён рушыў вецер усходні ў небе і сілай Сваёю навёў вецер паўднёвы;

27  і спаслаў дажджом на іх мяса, быццам пыл, і птушак крылатых — як пясок ля мора.

28  І скінуў іх пасярод табару іхняга, навакол сялібаў іхніх.

29  І елі яны, і насыціліся добра, і тое, што яны жадалі, Ён даў ім.

30  Яшчэ не пазбавіліся яны жаданьня свайго, яшчэ спажыва іхняя была ў вуснах іхніх,

31  як гнеў Божы ўзьняўся на іх, і забіў тлустых іхніх, і юнакоў Ізраіля паваліў.

32  Пры ўсім гэтым яны далей грашылі і ня верылі ў цуды Ягоныя.

33  І сканчваліся ў марнасьці дні іхнія, і гады іхнія — ў страху.

34  Калі Ён забіваў іх, яны шукалі Яго, і вярталіся, і імкнуліся да Бога,

35  і ўзгадвалі, што Бог — скала іхняя, і Бог Найвышэйшы — Абаронца іхні.

36  І яны лісьлівілі Яму вуснамі Сваімі, і языком сваім хлусілі перад Ім,

37  і сэрца іхняе не было трывалым у Ім, і не былі яны верныя запавету Ягонаму.

38  А Ён, спагадлівы [да іх], дараваў ім беззаконьне іхняе і ня зьнішчыў іх, і неаднакроць супыняў гнеў Свой і не абуджаў ўсю ярасьць Сваю,

39  бо памятаў, што яны — цела, вецер, які адыходзіць і ня вернецца.

40  Як часта яны бунтаваліся супраць Яго ў пустыні, засмучалі Яго ў [зямлі] бязьлюднай!

41  І зьвярталіся, і выпрабоўвалі Бога і абражалі Сьвятога Ізраіля.

42  Не памяталі яны рукі Ягонай, дня, калі Ён іх вызваліў ад прыгнёту,

43  калі знакі Свае рабіў у Эгіпце, і цуды Свае на полі Цоан.

44  І Ён перамяніў рэкі іхнія і ручаіны іхнія у кроў, што не маглі піць,

45  спаслаў на іх мухаў, што іх кусалі, і жабаў, што іх губілі.

46  І аддаў вусеням ураджаі іхнія, а працу іхнюю — саранчы.

47  Пабіў градам вінаградныя лозы іхнія, фігавыя дрэвы іхнія — шэраньню.

48  І аддаў граду скаціну іхнюю, а статкі іхнія — маланкам;

49  І спаслаў на іх жар гневу Свайго, абурэньне, і ярасьць, і трывогі, навалу злых анёлаў.

50  Выпрастаў сьцежку гневу Свайму, ня захоўваў ад сьмерці душы іхнія, і жыцьцё іхняе пошасьці аддаў.

51  І забіў усіх першародных у Эгіпце, пачаткі сілы ў намётах Хама.

52  І вывеў, як авечкі, народ Свой, і вёў іх як статак праз пустыню.

53  І вёў іх у бясьпецы, і яны не палохаліся, а ворагаў іхніх мора накрыла.

54  І прыйшлі яны да межаў сьвятасьці Ягонай, да гары, што набыла правіца Ягоная;

55  і Ён выгнаў перад абліччам іхнім народы, і кінуў шнур, [каб падзяліць] спадчыну іхнюю, і пасяліў у намётах іхніх калены Ізраіля.

56  Але яны выпрабоўвалі Бога Найвышэйшага і бунтаваліся супраць Яго, і сьведчаньняў Ягоных не захоўвалі,

57  і яны адступаліся і здраджвалі, як і бацькі іхнія, выварачваліся, быццам той лук здрадлівы.

58  І яны злавалі Яго ўзгоркамі сваімі і балванамі сваімі раздражнялі Яго.

59  Пачуў [гэта] Бог і абурыўся, і вельмі пагрэбаваў Ізраілем.

60  І Ён пакінуў сялібу ў Шыло, намёт, у якім жыў сярод людзей;

61  і аддаў у палон моц Сваю, і славу Сваю — ў рукі прыгнятальніка.

62  І аддаў пад меч народ Свой, і на спадчыну Сваю абурыўся.

63  Юнакоў ягоных агонь зьядаў, і дзяўчаты ягоныя не былі ўшанаваныя.

64  Сьвятары ягоныя падалі ад мяча, і ўдовы ягоныя ня плакалі.

65  І быццам зо сну прачнуўся Госпад, як той волат, якога разьвесяліла віно,

66  і Ён выбіў прыгнятальнікаў дашчэнту, на вечную ганьбу аддаў іх.

67  І Ён адкінуў намёт Язэпа, і ня выбраў калена Эфраіма,

68  а выбраў калена Юды, гару Сыён, якую палюбіў.

69  І пабудаваў Ён як [пад неба] высокую сьвятыню Сваю; і як зямлю заснаваў яе навякі.

70  І выбраў Давіда, слугу Свайго, і ўзяў яго ад абораў авечых.

71  Ад котных авечак забраў яго, каб пасьвіў Якуба, народ Ягоны, і Ізраіля, спадчыну Ягоную.

72  І той пасьвіў іх у беззаганнасьці сэрца свайго і ў разважлівасьці рук сваіх вадзіў іх.