1  Навучаньне Давіда, калі быў у пячоры. Малітва.

2  Голасам маім крычу я да ГОСПАДА, голасам маім прашу ГОСПАДА пра літасьць.

3  Прад абліччам Ягоным выліваю смутак мой, пра трывогу маю перад абліччам Ягоным апавядаю.

4  Калі зьнемагае ў-ва мне дух мой, Ты ведаеш сьцежку маю. На дарозе, якой я хаджу, яны таемна [наставілі] сіло на мяне.

5  Гляджу я ўправа, і бачу, што няма нікога, хто б ведаў мяне; загінуў прытулак мой, ніхто не шукае душы маёй.

6  Я крычу да Цябе, ГОСПАДЗЕ, кажучы: “Ты — прыстанішча маё, Ты — частка мая ў зямлі жывых!”

7  Зваж на галашэньне маё, бо вельмі я зьнямогся; ратуй Ты мяне ад тых, што перасьледуюць мяне, бо яны дужэйшыя за мяне.

8  Вызваль з вязьніцы душу маю, каб я славіў імя Тваё. Праведнікі абступаюць мяне навакол, бо Ты робіш дабро для мяне.