પરંતુ તેના અનુયાયીઓ તે એવું કાંઇક ક્યારે કરવાના છે તેનું ભવિષ્ય ભાખી શકતા નથી.

તેઓ ઘેટાંબકરાં ચોરી જાય છે અને ચરાવે છે.

અને વિધવાની માલિકીના બળદોને જ્યાં સુધી તે તેનું દેવું તેઓને ચૂકવે નહિ ત્યાં સુધી લઇ લે છે.

અને બધા ગરીબ લોકોને આ દુષ્ટ લોકોથી છુપાવાની ફરજ પાડવામાં આવે છે.

તેઓ ખોરાકની શોધમાં બહાર જવા માટે વહેલી સવારે ઉઠે છે.

તેઓ મોડી સાંજ સુધી કામ કરે છે.

તેઓએ દ્રાક્ષની વાડીમાં દ્રાક્ષ ભેગી કરીને ધનવાન લોકો માટે કામ કરવું જોઇએ.

અને દુષ્ટ લોકોનું વધ્યું ઘટયું ખાવાનું ખાય છે.

ઠંડીમાં ઓઢવા માટે એમની પાસે કાઇં હોતું નથી.

ઉછીના લીધેલા નાણાંની જામીનગીરી તરીકે બાળકોને રાખવામાં આવે છે.

દુષ્ટ લોકો માટે ઊંચકે છે છતાં પણ તેઓ ભૂખ્યાં રહે છે.

તેમ છતાં તેઓ તે તેલનો કે દ્રાક્ષાસવનો ઉપયોગ કરી શકતાં નથી, તેઓ તો તરસ્યા જ રહે છે.

ઘાયલોના આત્મા બૂમ પાડે છે; તે છતાં દેવ તેઓનું સાંભળતા નથી.

તેઓ જાણતા નથી દેવની શું જરૂરિયાત છે?

અને તેઓ દેવને જે રીતે જોઇએ છે તેમ રહેતા નથી.

અને રાત પડે તે ચોરી કરવાં ફર્યા કરે છે.

‘તને લાગે છે તેને કોઇ જોઇ શકે તેમ નથી’ તે છતાં પણ તે તેનું મોઢું ઢાંકે છે.

પણ દિવસમાં તેઓ પોતાના ઘરમાં પૂરાઇને રહે છે અને અજવાળાથી દૂર રહે છે.

અંધકારના ભય સાથે તેઓ ફકત મિત્રતાજ રાખે છે.

એની જમીનને દેવનો શાપ લાગે છે.

તેથી તેઓ દ્રાક્ષનીવાડીમાંથી દ્રાક્ષો એકઠી કરશે નહિ.

તેમ મૃત્યુ પાપીઓનો નાશ કરે છે.

કીડો મગ્નથી તેનું ભક્ષણ કરી જશે,

દુરાચારી માણસ કોહવાયેલાં વૃક્ષની જેમ તૂટી પડે છે.

તેઓ લાચાર વિધવાઓને સહાય કરતા નથી.

દુષ્ટ લોકો કદાચ સત્તા મેળવે પણ તેઓ પોતાના જીવનનો કોઇ વિશ્વાસ કરી શકતા નથી.

પરંતુ તેઓના માગોર્ ઉપર દેવની નજર છે.

બીજા દરેકની જેમજ તે ધાન્યની જેમ કપાઇ જશે.

કોણ પૂરવાર કરી શકશે

કે મારા શબ્દો ખોટા છે?”