1 “स्त्रीपासून जन्मलेल्या मानवाचे जीवन,

2 अशा फुलासारखे, जे फुलते आणि सुकून जाते;

3 अशा मानवांवर तुम्ही आपली नजर लावता का?

4 अशुद्धतेतून जे शुद्ध ते कोण उत्पन्न करेल?

5 मानवाचे दिवस ठरलेले आहेत;

6 रोजगाराच्‍या मजुराप्रमाणे त्याची वेळ पूर्ण होईपर्यंत,

7 “झाडाला देखील आशा असते:

8 मातीत त्याची मुळे जुनी झाली असली,

9 तरी पाण्याच्या सुगंधाने ते फुलते

10 परंतु मनुष्य मरण पावतो व त्याला पुरले जाते;

11 जसे सरोवराचे पाणी आटते

12 तसा मनुष्य पडल्यावर पुन्हा उठत नाही;

13 “तुम्ही केवळ मला कबरेमध्ये लपविले असते

आपण माझ्यासाठी समय नेमून ठेवावा

14 जर कोणी मेला तर पुन्हा जिवंत होईल का?

15 मग तुम्ही मला आवाज द्याल आणि मी तुम्हाला उत्तर देईन;

16 तेव्हा खचित आपण माझ्या पापांची नाही,

17 तुम्ही माझे अपराध एका थैलीत बंद करून;

18 “परंतु जसे पर्वत झिजतात व त्यांचा चुरा होतो,

19 जल पाषाण झिजवून टाकते

20 तुम्ही एकदाच मानवावर प्रबळ होता आणि तो नाहीसा होतो;

21 जरी त्याच्या संतानाचा सन्मान झाला, तरी त्याला ते माहीत नसते;

22 त्यांना फक्त त्यांच्या शरीरातील दुःख जाणवते