1 Daarop nam Sofar van Naäma het woord, en sprak: 2 Zo’n praatvaar zou onbeantwoord blijven, Zo’n held met de lippen in het gelijk gesteld; 3 Uw zwetsen zou anderen tot zwijgen brengen, Uw onzinnig gebrabbel door niemand worden beschaamd? 4 Gij zegt tot God: Mijn wandel is rein, Ik ben onberispelijk in uw oog! 5 Wilde God maar eens spreken, Zijn lippen tegen u openen, 6 U de geheimen der Wijsheid ontvouwen, Die zo moeilijk zijn te verstaan: Dan zoudt ge erkennen, dat God van u eist, Wat uw misdaad verdient. 7 Zoudt ge de diepten Gods kunnen peilen, De alwetendheid van den Almachtige doorgronden? 8 Zij is hoger nog dan de hemelen: Wat kunt ge beginnen; Dieper nog dan de onderwereld: Wat kunt ge begrijpen; 9 Haar meetsnoer is langer dan de aarde, En breder nog dan de zee! 10 Als hij iets laat passeren, het verborgen houdt, Of het ruchtbaar maakt: wie zal Hem weerhouden? 11 Want Hij doorschouwt de bedriegelijke mensen; Hij kent het kwaad, het ontgaat Hem niet! 12 Maar een leeghoofd zal dit eerst begrijpen, Als het jong van een ezel een mensenkind wordt! 13 Maar wanneer gij er acht op wilt slaan, En tot Hem uw handen verheft, 14 De misdaad uit uw hand verwijdert, En in uw tenten geen onrecht laat wonen: 15 Dan heft ge smetteloos het hoofd omhoog, Dan staat ge vast, en behoeft niet te vrezen. 16 Ja, dan zult ge de ellende vergeten, Er aan denken als aan water, dat voorbij is gestroomd; 17 Dan rijst uw leven klaarder nog dan de middag, En uw duisternis zal als de morgen zijn; 18 Dan zult ge vertrouwen, Want er is weer hoop! Dan gaat ge weer slapen onder veilige hoede, 19 Dan legt ge u neer, en schrikt niemand u op; Dan dingen velen naar uw gunst, 20 Terwijl de ogen der bozen versmachten: Want die blijven van iedere toevlucht verstoken, Hun enige hoop is hun laatste zucht!