1 Elifaz van Teman nam het woord en sprak: 2 Antwoordt een wijze met bluf, En blaast hij zich op met oostenwind; 3 Verdedigt hij zich met beuzelpraat En met holle frasen? 4 Gij breekt zowaar de godsvrucht af, En verstoort de overpeinzing voor het aanschijn van God. 5 Daar uw schuldig geweten uw mond onderricht, En gij de taal van bedriegers kiest, 6 Is het uw eigen mond, die u vonnist: niet ik, Zijn het uw eigen lippen, die tegen u getuigen. 7 Zijt gij als eerste der mensen geboren, Nog vóór de heuvelen ter wereld gebracht; 8 Luistert ge toe in de raad van God, En hebt ge beslag op de Wijsheid gelegd? 9 Wat weet gij, wat wij niet weten, Wat begrijpt gij, wat wij niet verstaan? 10 Ook onder ons zijn bejaarden en grijsaards, Ouder van dagen nog dan uw vader! 11 Zijn soms voor ú de vertroostingen Gods te gering, Het woord, met zachtheid tot u gesproken? 12 Hoe sleept uw hartstocht u mee, En hoe rollen uw ogen: 13 Dat ge uw wrevel tegen God durft keren, En zulke woorden aan uw mond laat ontglippen! 14 Wat is een mens, dat hij rein zou zijn, Rechtschapen, die uit een vrouw is geboren? 15 Zie, zelfs op zijn Heiligen kan Hij niet bouwen, En de hemel is niet rein in zijn oog; 16 Hoeveel minder de mens, afschuwelijk, bedorven, Die de ongerechtigheid als water drinkt! 17 Ik zal het u tonen, luister naar mij; Wat ik gezien heb, u gaan vertellen. 18 Het is hetzelfde, wat de wijzen verkonden, En wat hun vaderen hun niet hadden verborgen, 19 Aan wie alleen het land was geschonken, En bij wie nog geen vreemde was binnengedrongen 20 De goddeloze verkeert heel zijn leven in angst, De tyran al de jaren, die voor hem zijn bedongen; 21 Schrikgeluiden treffen zijn oren, In volle vrede stormt de plunderaar op hem af. 22 Hij hoopt niet eens, aan de duisternis te ontsnappen, En is bestemd voor het zwaard; 23 Hij wordt als een aas voor de gieren geworpen, En weet, dat sombere dagen hem wachten. 24 Benauwdheid en angst grijpt hem aan, Als een koning ten aanval gereed: 25 Want hij heeft zijn hand tegen God opgeheven, Den Almachtige durven trotseren; 26 Is met trotse nek op Hem afgestormd, Met zijn zwaar beslagen rondas! 27 Omdat hij zijn gelaat met vet heeft bedekt, En een vetlaag gelegd op zijn lenden: 28 Daarom vestigt hij zich in verwoeste steden, In onbewoonbare huizen, die tot puin zijn vervallen; 29 Hij blijft niet rijk, En zijn vermogen houdt geen stand; 30 Zijn schaduw breidt zich niet uit op de grond, En hij ontsnapt de duisternis niet; Het vuur zal zijn loten verschroeien, De wind zijn bloesem verwaaien! 31 Laat hem niet op zijn gestalte vertrouwen, Hij komt bedrogen uit, ze is enkel schijn. 32 Zijn ranken verdorren vóór de tijd, En zijn twijgen groenen niet meer; 33 Hij is als de wijnstok, die zijn druiven laat vallen, En als de olijf, die zijn bloesem verliest! 34 Ja, de bent der goddelozen is onvruchtbaar, En het vuur verteert de tenten der omkoperij; 35 Ze gaan zwanger van ellende, en baren onheil, Hun schoot draagt ontgoocheling!