1 Luister nu, Job, naar mijn rede, En leen het oor aan heel mijn betoog. 2 Zie, ik heb mijn mond geopend, Mijn tong in mijn gehemelte spreekt; 3 Mijn hart stort woorden van wijsheid uit, Mijn lippen verkonden duidelijke taal! 4 De geest van God heeft mij gemaakt, De adem van den Almachtige mij het leven geschonken; 5 Antwoord mij dus, zo ge kunt; Houd u gereed, stel u tegen mij op! 6 Ik ben dus voor God aan u gelijk, Ook ik ben gekneed uit leem: 7 Dus behoeft u geen vrees voor mij te verschrikken Mijn hand niet zwaar u te drukken. 8 Ge hebt voor mijn eigen oren verklaard, En ik heb uw woorden verstaan: 9 “Ik ben rein, zonder zonde, Ik ben zuiver, op mij rust geen schuld!” 10 “Toch vindt Hij klachten tegen mij, En behandelt mij als zijn vijand; 11 Hij steekt mijn voeten in het blok, Bespiedt al mijn gangen. 12 Zie, als ik roep, antwoordt Hij niet Want God is groter dan een mens!” 13 Hoe hebt ge Hem durven verwijten, Dat Hij op geen van uw woorden antwoord geeft? 14 Het is, omdat God slechts eenmaal spreekt, En het geen tweede keer herhaalt: 15 In een droom, in een nachtelijk visioen In de sluimering op de sponde. 16 Dan opent Hij het oor van de mensen, En verschrikt hen door zijn visioenen, 17 Om den mens van trots te weerhouden, Den man voor hoogmoed te behoeden; 18 Om zo zijn ziel voor de groeve te bewaren, Zijn leven voor de gang naar het graf. 19 Dan kastijdt Hij hem door smart op zijn sponde, Door een koorts in zijn beenderen zonder eind, 20 Zodat zijn leven van het brood gaat walgen, Zijn ziel van de begeerlijkste spijs; 21 Zijn vlees slinkt zienderogen weg, Zijn gebeente, eens onzichtbaar, ligt bloot. 22 Maar zelfs als zijn ziel het graf al nabij is, Zijn leven het oord van de doden: Zo hij besluit in zijn hart, zich tot God te keren En hij zijn dwaasheid erkent: 23 Dan treedt er voor hem een engel op, Een tolk, een uit de duizend. Dan wijst hij den mens op zijn plicht, 24 Ontfermt zich zijner, en spreekt: Laat hem toch niet in de groeve dalen, Ik heb zijn losprijs gevonden 25 Zijn vlees worde frisser dan in zijn jeugd, Hij kere tot zijn jonkheid terug! 26 Dan laat God Zich verbidden; genadig neemt Hij hem aan, Doet hem zijn aanschijn met jubel aanschouwen, En schenkt den mens zijn gerechtigheid terug. 27 Dan juicht hij het uit voor de mensen, en zegt: Ik heb gezondigd, het recht verdraaid, Maar Hij heeft het niet op mij gewroken! 28 Zo behoedt Hij zijn ziel voor de gang naar het graf, En verlustigt zijn leven zich in het licht! 29 Zie, dit alles doet God Tweemaal, driemaal met een mens: 30 Hij brengt zijn leven terug van het graf, En bestraalt hem met het levenslicht! 31 Luister dus, Job, en hoor naar mij; Zwijg stil, en laat het spreken aan mij. 32 Hebt ge dan iets te zeggen, antwoord mij; Spreek dan, want ik geef u gaarne gelijk. 33 Zo niet, luister naar mij, En zwijg, ik zal u wijsheid leren!