16
1 A gdy przynieśli arkę Boga i umieścili ją pośrodku namiotu wzniesionego przez Dawida, złożyli całopalenia i ofiary pojednawcze przed Bogiem.
2 A gdy Dawid skończył składanie całopaleń i ofiar pojednawczych, błogosławił lud w imię PANA.
3 I rozdał wszystkim Izraelitom, tak mężczyźnie, jak i kobiecie, po bochenku chleba i po kawałku mięsa oraz po bukłaku wina.
4 Ustanowił też niektórych Lewitów sługami przed arką PANA, aby wspominali i chwalili go, i dziękowali PANU, Bogu Izraela:
5 Asafa, naczelnika, a po nim Zachariasza, Jejela, Szemiramota, Jechiela, Mattitiasza, Eliaba, Benajasza i Obed-Edoma: Jejela do gry na instrumentach: cytrach i harfach, a Asafa – na cymbałach;
6 A kapłanów Benajasza i Jachaziela, aby stali nieustannie z trąbami przed arką przymierza Boga.
7 Wtedy w tym dniu Dawid postanowił po raz pierwszy, aby Asaf i jego bracia chwalili PANA tym psalmem:
8 Wysławiajcie PANA, wzywajcie jego imienia, opowiadajcie między narodami sprawy jego.
9 Śpiewajcie mu, śpiewajcie mu psalmy, rozmawiajcie o wszystkich jego cudach.
10 Chlubcie się jego świętym imieniem, niech się raduje serce szukających PANA.
11 Szukajcie PANA i jego mocy, szukajcie zawsze jego oblicza.
12 Przypominajcie sobie dzieła, które czynił, jego cuda i wyroki jego ust.
13 Wy, potomkowie Izraela, jego sługi; wy, synowie Jakuba, jego wybrańcy!
14 On jest PANEM, naszym Bogiem, jego sądy na całej ziemi.
15 Pamiętajcie zawsze o jego przymierzu, o słowie, które nakazał po tysiąc pokoleń;
16 O przymierzu, które zawarł z Abrahamem, i o przysiędze złożonej Izaakowi.
17 Ustanowił je jako prawo dla Jakuba, jako wieczne przymierze dla Izraela;
18 Mówiąc: Tobie dam ziemię Kanaan jako dział waszego dziedzictwa;
19 Kiedy było was niewielu, byliście nieliczni i obcy w niej.
20 I wędrowali od narodu do narodu, z jednego królestwa do innego ludu;
21 Nikomu nie pozwolił ich krzywdzić, nawet karcił królów z ich powodu, mówiąc;
22 Nie dotykajcie moich pomazańców, a moim prorokom nie czyńcie nic złego.
23 Śpiewaj PANU, cała ziemio, opowiadajcie dzień po dniu o jego zbawieniu.
24 Głoście wśród narodów jego chwałę, pośród wszystkich ludów – jego cudowne dzieła;
25 Wielki bowiem jest PAN i godny wszelkiej chwały, straszliwszy nad wszystkich bogów;
26 Gdyż wszyscy bogowie narodów są bożkami, a PAN uczynił niebiosa.
27 Chwała i cześć przed nim, moc i radość w jego przybytku.
28 Oddajcie PANU, rodziny narodów, oddajcie PANU chwałę i moc.
29 Oddajcie PANU chwałę jego imienia. Przynoście dary i przychodźcie przed jego oblicze. Oddajcie PANU pokłon w ozdobie świętości.
30 Zadrżyj przed nim, cała ziemio. Świat będzie utwierdzony, aby się nie poruszył.
31 Niech się weselą niebiosa i niech się raduje ziemia, niech mówią wśród narodów: PAN króluje!
32 Niech zaszumi morze i to, co je napełnia, niech radują się pola i wszystko, co jest na nich.
33 Wtedy radośnie wykrzykną leśne drzewa przed PANEM, bo idzie, aby sądzić ziemię.
34 Wysławiajcie PANA, bo jest dobry, bo jego miłosierdzie trwa na wieki.
35 I mówcie: Zbaw nas, BOŻE naszego zbawienia, i zgromadź nas, i wybaw nas od pogan, abyśmy wielbili twoje święte imię i chlubili się twoją chwałą.
36 Błogosławiony PAN, Bóg Izraela, na wieki wieków. I cały lud powiedział: Amen i chwalił PANA.
37 I Dawid zostawił tam przed arką przymierza PANA Asafa i jego braci, aby nieustannie pełnili służbę przed arką, według potrzeby każdego dnia;
38 Także Obed-Edoma i ich braci, sześćdziesięciu ośmiu; a Obed-Edoma, syna Jedutuna, i Chosę uczynił odźwiernymi.
39 Kapłana Sadoka i jego braci kapłanów pozostawił przed przybytkiem PANA na wyżynie w Gibeonie;
40 Aby składali PANU nieustannie, rano i wieczorem, całopalenia na ołtarzu całopaleń, zgodnie ze wszystkim, co jest napisane w Prawie PANA, które nadał on Izraelowi;
41 A z nimi pozostawił Hemana i Jedutuna oraz resztę wybranych, imiennie wyznaczonych, aby chwalili PANA, bo jego miłosierdzie trwa na wieki.
42 I u nich, u Hemana i Jedutuna, pozostawił trąby i cymbały dla grających na tych i na innych instrumentach muzycznych dla Boga. Synowie zaś Jedutuna byli odźwiernymi.
43 Potem cały lud się rozszedł, każdy do swego domu. Dawid też wrócił, aby błogosławić swojemu domowi.