Ⅰ തതഃ പരം മന്ദിരാത് താൻ സപ്തദൂതാൻ സമ്ഭാഷമാണ ഏഷ മഹാരവോ മയാശ്രാവി, യൂയം ഗത്വാ തേഭ്യഃ സപ്തകംസേഭ്യ ഈശ്വരസ്യ ക്രോധം പൃഥിവ്യാം സ്രാവയത|

Ⅱ തതഃ പ്രഥമോ ദൂതോ ഗത്വാ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് പൃഥിവ്യാമ് അസ്രാവയത് തസ്മാത് പശോഃ കലങ്കധാരിണാം തത്പ്രതിമാപൂജകാനാം മാനവാനാം ശരീരേഷു വ്യഥാജനകാ ദുഷ്ടവ്രണാ അഭവൻ|

Ⅲ തതഃ പരം ദ്വിതീയോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സമുദ്രേ ഽസ്രാവയത് തേന സ കുണപസ്ഥശോണിതരൂപ്യഭവത് സമുദ്രേ സ്ഥിതാശ്ച സർവ്വേ പ്രാണിനോ മൃത്യും ഗതാഃ|

Ⅳ അപരം തൃതീയോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സർവ്വം നദീഷു ജലപ്രസ്രവണേഷു ചാസ്രാവയത് തതസ്താനി രക്തമയാന്യഭവൻ| അപരം തോയാനാമ് അധിപസ്യ ദൂതസ്യ വാഗിയം മയാ ശ്രുതാ|

Ⅴ വർത്തമാനശ്ച ഭൂതശ്ച ഭവിഷ്യംശ്ച പരമേശ്വരഃ| ത്വമേവ ന്യായ്യകാരീ യദ് ഏതാദൃക് ത്വം വ്യചാരയഃ|

Ⅵ ഭവിഷ്യദ്വാദിസാധൂനാം രക്തം തൈരേവ പാതിതം| ശോണിതം ത്വന്തു തേഭ്യോ ഽദാസ്തത്പാനം തേഷു യുജ്യതേ||

Ⅶ അനന്തരം വേദീതോ ഭാഷമാണസ്യ കസ്യചിദ് അയം രവോ മയാ ശ്രുതഃ, ഹേ പരശ്വര സത്യം തത് ഹേ സർവ്വശക്തിമൻ പ്രഭോ| സത്യാ ന്യായ്യാശ്ച സർവ്വാ ഹി വിചാരാജ്ഞാസ്ത്വദീയകാഃ||

Ⅷ അനന്തരം ചതുർഥോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സർവ്വം സൂര്യ്യേ ഽസ്രാവയത് തസ്മൈ ച വഹ്നിനാ മാനവാൻ ദഗ്ധും സാമർഥ്യമ് അദായി|

Ⅸ തേന മനുഷ്യാ മഹാതാപേന താപിതാസ്തേഷാം ദണ്ഡാനാമ് ആധിപത്യവിശിഷ്ടസ്യേശ്വരസ്യ നാമാനിന്ദൻ തത്പ്രശംസാർഥഞ്ച മനഃപരിവർത്തനം നാകുർവ്വൻ|

Ⅹ തതഃ പരം പഞ്ചമോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സർവ്വം പശോഃ സിംഹാസനേ ഽസ്രാവയത് തേന തസ്യ രാഷ്ട്രം തിമിരാച്ഛന്നമ് അഭവത് ലോകാശ്ച വേദനാകാരണാത് സ്വരസനാ അദംദശ്യത|

Ⅺ സ്വകീയവ്യഥാവ്രണകാരണാച്ച സ്വർഗസ്ഥമ് അനിന്ദൻ സ്വക്രിയാഭ്യശ്ച മനാംസി ന പരാവർത്തയൻ|

Ⅻ തതഃ പരം ഷഷ്ഠോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സർവ്വം ഫരാതാഖ്യോ മഹാനദേ ഽസ്രാവയത് തേന സൂര്യ്യോദയദിശ ആഗമിഷ്യതാം രാജ്ഞാം മാർഗസുഗമാർഥം തസ്യ തോയാനി പര്യ്യശുഷ്യൻ|

ⅩⅢ അനന്തരം നാഗസ്യ വദനാത് പശോ ർവദനാത് മിഥ്യാഭവിഷ്യദ്വാദിനശ്ച വദനാത് നിർഗച്ഛന്തസ്ത്രയോ ഽശുചയ ആത്മാനോ മയാ ദൃഷ്ടാസ്തേ മണ്ഡൂകാകാരാഃ|

ⅩⅣ ത ആശ്ചര്യ്യകർമ്മകാരിണോ ഭൂതാനാമ് ആത്മാനഃ സന്തി സർവ്വശക്തിമത ഈശ്വരസ്യ മഹാദിനേ യേന യുദ്ധേന ഭവിതവ്യം തത്കൃതേ കൃത്സ്രജഗതോ രാജ്ഞാഃ സംഗ്രഹീതും തേഷാം സന്നിധിം നിർഗച്ഛന്തി|

ⅩⅤ അപരമ് ഇബ്രിഭാഷയാ ഹർമ്മഗിദ്ദോനാമകസ്ഥനേ തേ സങ്ഗൃഹീതാഃ|

ⅩⅥ പശ്യാഹം ചൈരവദ് ആഗച്ഛാമി യോ ജനഃ പ്രബുദ്ധസ്തിഷ്ഠതി യഥാ ച നഗ്നഃ സൻ ന പര്യ്യടതി തസ്യ ലജ്ജാ ച യഥാ ദൃശ്യാ ന ഭവതി തഥാ സ്വവാസാംസി രക്ഷതി സ ധന്യഃ|

ⅩⅦ തതഃ പരം സപ്തമോ ദൂതഃ സ്വകംസേ യദ്യദ് അവിദ്യത തത് സർവ്വമ് ആകാശേ ഽസ്രാവയത് തേന സ്വർഗീയമന്ദിരമധ്യസ്ഥസിംഹാസനാത് മഹാരവോ ഽയം നിർഗതഃ സമാപ്തിരഭവദിതി|

ⅩⅧ തദനന്തരം തഡിതോ രവാഃ സ്തനിതാനി ചാഭവൻ, യസ്മിൻ കാലേ ച പൃഥിവ്യാം മനുഷ്യാഃ സൃഷ്ടാസ്തമ് ആരഭ്യ യാദൃങ്മഹാഭൂമികമ്പഃ കദാപി നാഭവത് താദൃഗ് ഭൂകമ്പോ ഽഭവത്|

ⅩⅨ തദാനീം മഹാനഗരീ ത്രിഖണ്ഡാ ജാതാ ഭിന്നജാതീയാനാം നഗരാണി ച ന്യപതൻ മഹാബാബിൽ ചേശ്വരേണ സ്വകീയപ്രചണ്ഡകോപമദിരാപാത്രദാനാർഥം സംസ്മൃതാ|

ⅩⅩ ദ്വീപാശ്ച പലായിതാ ഗിരയശ്ചാന്തഹിതാഃ|

ⅩⅪ ഗഗനമണ്ഡലാച്ച മനുഷ്യാണാമ് ഉപര്യ്യേകൈകദ്രോണപരിമിതശിലാനാം മഹാവൃഷ്ടിരഭവത് തച്ഛിലാവൃഷ്ടേഃ ക്ലേശാത് മനുഷ്യാ ഈശ്വരമ് അനിന്ദമ് യതസ്തജ്ജാതഃ ക്ലേശോ ഽതീവ മഹാൻ|