12
هُدادۆستے پَشت نکپتگ
په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. «شمینیتئے» تَرزئے سرا. داوودئے زَبور.
1 او هُداوند! برَکّێن، چیا که هچ هُدادۆستے پَشت نکپتگ و
وپادار چه مردمانی نیاما گار و بێگواه بوتگ‌اَنت.
2 هرکَس گۆن همساهگا درۆگَ بندیت،
چاپلوسێن دپِش په پرێب هبرَ کننت.
3 هُداوند هر چاپلوسێن دپا پرۆشات و
هر بَٹاک جنۆکێن زبانا بُرّات.
4 گوَشنت: «ما گۆن وتی زبانا کامیاب و سۆبێنَ بێن،
مئے دپ و لُنٹ هم گۆن ما اَنت، مئے واجه و مستر کئے اِنت؟»
5 هُداوندَ گوَشیت: «چه نِزۆرێن مردمانی لگتمالی و
هاجتمندانی نالگانی سئوَبا
نون جاهَ جنان.
من اِشان هما پئیما اێمنیَ بَکشان که اِشانی اَرمان اِنت.»
6 هُداوندئے هبر اَسیل و بےائیب اَنت،
نُگرَهئے پئیما که چه کورها در آتکگ و
هپت رندا پاک و سَلّه کنگ بوتگ.
7 او هُداوند! تئو اِشان نگهپانیَ کنئے،
تئو اے دابێن مردمانی نیاما اِشانی پُشت و پناهَ بئے.
8 بدکار هر نێمگا ترّ و تابَ کننت،
آ وهدی که مردم پَلیتیا اِزّتَ دئینت.