95
ما هُدائے دستئے رمگ اێن
1 بیاێت هُداوندا په گَلے نازێنێن،
په وتی نجاتئے تلارا په شادهی کوکّارَ کنێن.
2 بیاێت په شُگرگزاری آییئے بارگاها رئوێن،
په شادهی کوکّارَ کنێن، سئوتَ جنێن و آییا ستا کنێن،
3 که هُداوند مزن‌شانێن هُدا اِنت،
سجّهێن «هُدایانی» مسترێن بادشاه.
4 زمینئے جُهلی هماییئے دستا اَنت و
کۆهانی بُرزی هم هماییئیگ اَنت.
5 دریا هُداوندئیگ اِنت که وت اَڈّی کرتگ،
هُشکێن زمین هم هماییئے دستان جۆڑ کرتگ.
6 بیاێت، سرا جَهلَ کنێن و سُجدهَ کنێن،
وتی اَڈّ کنۆکێن هُداوندئے بارگاها کۆنڈانَ کپێن،
7 که هما مئے هُدا اِنت و
ما، آییئے چَراگاهئے مردم،
هماییئے دستئے رمگ اێن.
دْرێگتا شما مرۆچی آییئے تئوار بِشکتێن:
8 «وتی دلان آ پئیما سَرکَش مکنێت که کئوما مِریبایا کرت،
که کئوما آ رۆچی مَسَّهئے گیابانا کرت.
9 اۆدا شمئے پیرێنان منا چکّاسِت و آزمایش کرت،
بِلّ که منی کرتگێن کارِش دیستگ‌اتنت.
10 تان چِل سالا چه آ نسلا بێزار اتان،
گوَشتُن: ‹اے انچێن مردم اَنت که دلِش گُمراه اَنت و
منی راهانَ نزاننت،›
11 گڑا من وتی هِژما سئوگند وارت که
‹اے هچبر منی آسودگیا سرَ نبنت.›»