Разьдзел 5
1 Сыне мой, зважай на мудрасьць маю, прыхілі вуха тваё да розуму майго,
2 каб меў ты разважлівасьць, і вусны твае захавалі веданьне.
3 Бо вусны распусьніцы ацякаюць мёдам, і паднябеньне яе мякчэйшае за алей,
4 але канец яе горкі, як палын, і востры, як меч двусечны.
5 Ногі ейныя да сьмерці зыходзяць, а стопы ейныя на пекла абапіраюцца.
6 Як яна не разумее сьцежкі жыцьця, дык хістаюцца крокі яе, і ты ня можаш ведаць іх.
7 Дык вось цяпер, дзеці, паслухайце мяне, і не адыходзьцеся ад словаў вуснаў маіх.
8 Аддалі ад яе шлях твой, і не падыходзь да дзьвярэй дому яе,
9 каб не аддаць годнасьці сваёй іншым і гадоў сваіх — бязьлітаснаму,
10 каб не сыцелі чужынцы з сілы тваёй, і з працы тваёй — у доме чужым.
11 І будзеш ты потым стагнаць, калі будуць зьняможаныя цела тваё і сілы твае.
12 І ты скажаш: «Чаму я зьненавідзеў настаўленьне, і сэрца маё ўзгардзіла дакараньнем.
13 Ня слухаў я голасу настаўнікаў сваіх, і не прыхіляў я вуха свайго да тых, што вучылі мяне.
14 Ледзь ня трапіў я ў вялікае няшчасьце сярод грамады? і народу!»
15 Пі ваду са сваёй крыніцы, тую, што цячэ з твайго калодзежу.
16 Навошта крыніцам тваім разьлівацца на вуліцы, а ручаям цячы па плошчах?
17 Няхай яны служаць толькі табе, а не чужынцам разам з табою.
18 Няхай крыніца твая будзе дабраслаўлёная, і цешся жонкай маладосьці тваёй.
19 Яна — ланя ласкавая і сарна прыгожая, ейныя грудзі няхай поюць цябе ва ўсякую часіну, у каханьні яе мей асалоду заўсёды.
20 Навошта табе, сыне мой, захапляцца распусьніцай і абдымаць улоньне чужаніцы?
21 Бо перад вачамі ГОСПАДА шляхі чалавека, Ён ведае ўсе крокі яго.
22 Бязбожніка схопяць ягоныя ўласныя правіны, і ён зьвязаны путамі грахоў сваіх.
23 Ён памрэ без настаўленьня і будзе блукаць дзеля вялікай глупоты сваёй.