ព្រះយេស៊ូ​ប្រទាន​នំបុ័ង​អោយ​មនុស្ស​បួន​ពាន់​នាក់​បរិភោគ
(ម៉ាថាយ ១៥:៣២-៣៩)
១ នៅ​ពេល​នោះ បណ្ដាជន​យ៉ាង​ច្រើន​កុះករ​មក​ប្រជុំ​គ្នា​សា​ជា​ថ្មី​ម្ដង​ទៀត។ ដោយ​គេ​គ្មាន​អ្វី​បរិភោគ ព្រះយេស៊ូ​ត្រាស់​ហៅ​ពួក​សិស្ស*​មក មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ ២ «ខ្ញុំ​អាណិត​អាសូរ​បណ្ដាជន​នេះ​ពន់ពេក​ណាស់ ដ្បិត​គេ​នៅ​ជា​មួយ​ខ្ញុំ​អស់​រយៈ​ពេល​បី​ថ្ងៃ​មក​ហើយ ហើយ​គ្មាន​អ្វី​បរិភោគ​សោះ។ ៣ ប្រសិន​បើ​ខ្ញុំ​អោយ​គេ​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ​ទាំង​ពោះ​ទទេ គេ​មុខ​ជា​អស់​កម្លាំង​ដួល​តាម​ផ្លូវ​មិន​ខាន ព្រោះ​អ្នក​ខ្លះ​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​មក​ពី​ស្រុក​ឆ្ងាយ»។ ៤ ពួក​សិស្ស​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «ទី​នេះ​ស្ងាត់​ណាស់ តើ​រក​ម្ហូប​អាហារ​ឯ​ណា​អោយ​គេ​បរិភោគ​ឆ្អែត​គ្រប់​គ្នា​បាន?»។ ៥ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​សួរ​ថា៖ «តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​នំបុ័ង​ប៉ុន្មាន​ដុំ?»។ ពួក​គេ​ទូល​ថា៖ «មាន​ប្រាំពីរ​ដុំ»។ ៦ ព្រះអង្គ​ក៏​ប្រាប់​បណ្ដាជន​អោយ​អង្គុយ​ផ្ទាល់​នឹង​ដី ទ្រង់​យក​នំបុ័ង​ទាំង​ប្រាំពីរ​ដុំ​មក​កាន់ អរ​ព្រះគុណ​ព្រះជាម្ចាស់ ហើយ​កាច់​ប្រទាន​អោយ​ពួក​សិស្ស*​ចែក​បណ្ដាជន។ ៧ គេ​មាន​ត្រី​តូចៗ​ខ្លះ​ដែរ។ ព្រះយេស៊ូ​អរ​ព្រះគុណ​ព្រះជាម្ចាស់ រួច​ប្រាប់​ពួក​សិស្ស​អោយ​ចែក​ត្រី​ទាំង​នោះ​ដល់​គេ។ ៨ គេ​បាន​បរិភោគ​ឆ្អែត​ទាំង​អស់​គ្នា ហើយ​ប្រមូល​នំបុ័ង និង​ត្រី​ដែល​នៅ​សល់ បាន​ប្រាំពីរ​ជាល។ ៩ នៅ​ពេល​នោះ មាន​មនុស្ស​ទាំង​អស់​ប្រមាណ​ជា​បួន​ពាន់​នាក់។ បន្ទាប់​មក ព្រះយេស៊ូ​ប្រាប់​គេ​អោយ​វិល​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ។ ១០ ភ្លាម​នោះ ព្រះអង្គ​យាង​ចុះ​ទូក​ជា​មួយ​ពួក​សិស្ស​ឆ្ពោះ​ទៅ​តំបន់​ដាល់ម៉ានូថា​។
ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី ចង់​ឃើញ​ការអស្ចារ្យ
(ម៉ាថាយ ១៦:១-៤)
១១ ពួក​ខាង​គណៈ​ផារីស៊ី*​មក​ដល់ ហើយ​នាំ​គ្នា​ជជែក​ជា​មួយ​ព្រះយេស៊ូ ដើម្បី​ល្បងល​មើល​ព្រះអង្គ គេ​សូម​អោយ​ព្រះអង្គ​សំដែង​ទី​សំគាល់​ដ៏​អស្ចារ្យ​អ្វី​មួយ​បញ្ជាក់​ថា ព្រះអង្គ​បាន​ទទួល​អំណាច​ពី​ព្រះជាម្ចាស់។ ១២ ព្រះយេស៊ូ​ដក​ដង្ហើម​ធំ រួច​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​មនុស្ស​ជំនាន់​នេះ​ចង់​ឃើញ​ទី​សំគាល់​ដូច្នេះ? ខ្ញុំ​សុំ​ប្រាប់​អោយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដឹង​ច្បាស់​ថា ព្រះជាម្ចាស់​មិន​អោយ​គេ​ឃើញ​ទី​សំគាល់​ណា​ឡើយ»។ ១៣ បន្ទាប់​មក ព្រះអង្គ​យាង​ចាក​ចេញ​ពី​គេ ចុះ​ទូក​ឆ្លង​ទៅ​ត្រើយ​ម្ខាង​វិញ។
ពុតត្បុត​របស់​ពួក​គណៈ​ផារីស៊ី និង​ពុតត្បុត​របស់​ស្ដេច​ហេរ៉ូដ
(ម៉ាថាយ ១៦:៥-១២)
១៤ ពួក​សិស្ស​ភ្លេច​យក​នំបុ័ង​ទៅ​ជា​មួយ។ ក្នុង​ទូក​គេ​មាន​នំបុ័ង​តែ​មួយ​ដុំ​ប៉ុណ្ណោះ។ ១៥ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ដាស់​តឿន​គេ​ថា៖ «ចូរ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន​នឹង​មេ​ម្សៅ​របស់​ពួក​ផារីស៊ី* ព្រម​ទាំង​មេ​ម្សៅ​របស់​ស្ដេច​ហេរ៉ូដ អោយ​មែន​ទែន»។ ១៦ ពួក​សិស្ស*​ជជែក​គ្នា​ថា៖ «លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ដូច្នេះ មក​ពី​យើង​គ្មាន​នំបុ័ង​ទេ​ដឹង!»។ ១៧ ព្រះយេស៊ូ​ជ្រាប​គំនិត​ពួក​គេ ក៏​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ម្ដេច​ក៏​ជជែក​គ្នា​អំពី​រឿង​គ្មាន​នំបុ័ង​ដូច្នេះ? តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ពុំ​ទាន់​ស្ដាប់​បាន ពុំ​ទាន់​យល់​សេចក្ដី​ទេ​ឬ? ឬ​មួយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​ចិត្ត​រឹងរូស?។ ១៨ អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​ភ្នែក តែ​មើល​មិន​ឃើញ មាន​ត្រចៀក​តែ​ស្ដាប់​មិន​ឮ​ឬ!។ តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ចាំ​ឬ​ទេ ១៩ កាល​ខ្ញុំ​កាច់​នំបុ័ង​ប្រាំ​ដុំ ចែក​អោយ​មនុស្ស​ប្រាំ​ពាន់​នាក់ តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ប្រមូល​នំបុ័ង​ដែល​សល់​បាន​ប៉ុន្មាន​ល្អី?»។ គេ​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «ដប់ពីរ​ល្អី»។ ២០ «ចុះ​កាល​ខ្ញុំ​កាច់​នំបុ័ង​ប្រាំពីរ​ដុំ ចែក​អោយ​មនុស្ស​បួន​ពាន់​នាក់ តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ប្រមូល​បាន​ប៉ុន្មាន​ជាល?»។ គេ​ទូល​ថា៖ «ប្រាំពីរ​ជាល»។ ២១ ព្រះយេស៊ូ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «អ្នក​រាល់​គ្នា​នៅ​តែ​ពុំ​ទាន់​យល់​ទៀត​ឬ!»។
ព្រះយេស៊ូ​ប្រោស​មនុស្ស​ខ្វាក់​ម្នាក់​អោយ​ភ្លឺ
២២ ព្រះយេស៊ូ និង​ពួក​សិស្ស*​ធ្វើ​ដំណើរ​មក​ដល់​ភូមិ​បេតសៃដា។ នៅ​ពេល​នោះ​មាន​គេ​នាំ​មនុស្ស​ខ្វាក់​ម្នាក់​មក​គាល់​ព្រះអង្គ ហើយ​ទូលអង្វរ​សូម​អោយ​ព្រះអង្គ​ពាល់​គាត់។ ២៣ ព្រះយេស៊ូ​ក៏​ដឹក​ដៃ​មនុស្ស​ខ្វាក់​នោះ នាំ​ចេញ​ទៅ​ខាង​ក្រៅ​ភូមិ ព្រះអង្គ​យក​ទឹក​ព្រះឱស្ឋ​ដាក់​លើ​ភ្នែក​គាត់ ហើយ​ដាក់​ព្រះហស្ដ​លើ​គាត់ ទាំង​មាន​ព្រះបន្ទូល​សួរ​ថា៖ «តើ​អ្នក​មើល​ឃើញ​អ្វី​ខ្លះ​ទេ?» ២៤ បុរស​នោះ​បើក​ភ្នែក​ឡើង​ទូល​ថា៖ «ខ្ញុំ​ឃើញ​មនុស្ស​ដើរ​ស្ទុងៗ មើល​ទៅ​ដូច​ជា​ដើម​ឈើ»។ ២៥ ព្រះយេស៊ូ​ក៏​ដាក់​ព្រះហស្ដ​លើ​ភ្នែក​គាត់​ម្ដង​ទៀត។ បុរស​នោះ​មើល​ឃើញ​ច្បាស់​ទាំង​អស់ ភ្នែក​គាត់​បាន​ជា។ ២៦ ព្រះយេស៊ូ​ប្រាប់​គាត់​អោយ​វិល​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ ដោយ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «កុំ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ភូមិ​អោយ​សោះ»។
លោក​ពេត្រុស​ប្រកាស​ថា ព្រះយេស៊ូ​ជា​ព្រះគ្រិស្ដ
(ម៉ាថាយ ១៦:១៣-២០ លូកា ៩:១៨-២១)
២៧ ព្រះយេស៊ូ​ចេញ​ទៅ​តាម​ភូមិ​នានា ដែល​នៅ​ជិត​ក្រុង​សេសារា-ភីលីព​ជា​មួយ​ពួក​សិស្ស*។ នៅ​តាម​ផ្លូវ​ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​សួរ​គេ​ថា៖ «តើ​មនុស្ស​ទាំងឡាយ​ថា​ខ្ញុំ​ជា​នរណា?»។ ២៨ ពួក​សិស្ស​ទូល​ឆ្លើយ​ថា៖ «អ្នក​ខ្លះ​ថា​លោក​ជា​លោក​យ៉ូហានបាទីស្ដ អ្នក​ខ្លះ​ថា​លោក​ជា​ព្យាការី*​អេលីយ៉ា ហើយ​អ្នក​ខ្លះ​ទៀត​ថា​លោក​ជា​ព្យាការី​មួយ​រូប»។ ២៩ ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​សួរ​គេ​ថា៖ «ចុះ​អ្នក​រាល់​គ្នា​វិញ តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា​ខ្ញុំ​ជា​នរណា​ដែរ?»។ លោក​ពេត្រុស​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ «លោក​ជា​ព្រះគ្រិស្ដ»។ ៣០ ព្រះយេស៊ូ​ហាមប្រាម​សិស្ស*​មិន​អោយ​និយាយ​ប្រាប់​គេ​អំពី​ព្រះអង្គ​ឡើយ។
៣១ បន្ទាប់​មក ព្រះយេស៊ូ​ក៏​ចាប់​ផ្ដើម​បង្រៀន​ពួក​សិស្ស​ថា បុត្រ​មនុស្ស*​ត្រូវ​រងទុក្ខ​លំបាក​យ៉ាង​ខ្លាំង។ ពួក​ព្រឹទ្ធាចារ្យ* ពួក​នាយក​បូជាចារ្យ* ពួក​អាចារ្យ*​នឹង​បោះបង់​ព្រះអង្គ​ចោល ថែម​ទាំង​ធ្វើ​គុត​ព្រះអង្គ​ទៀត​ផង តែ​បី​ថ្ងៃ​ក្រោយ​មក ព្រះអង្គ​នឹង​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ។ ៣២ ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​បញ្ជាក់​ប្រាប់​គេ​ដោយ​ឥត​លាក់លៀម។ លោក​ពេត្រុស​យាង​ព្រះអង្គ​ចេញ​ទៅ​ឆ្ងាយ​ពី​គេ​បន្តិច ហើយ​បន្ទោស​ព្រះអង្គ។ ៣៣ ព្រះយេស៊ូ​ងាក​ទត​ទៅ​ពួក​សិស្ស*​ឯ​ទៀតៗ ហើយ​ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​បន្ទោស​លោក​ពេត្រុស​វិញ​ថា៖ «នែ៎! មារ​សាតាំង​ថយ​ទៅ​ក្រោយ​ខ្ញុំ​ទៅ ដ្បិត​គំនិត​អ្នក​មិន​មែន​ជា​គំនិត​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​ទេ គឺ​ជា​គំនិត​របស់​មនុស្ស​សុទ្ធសាធ»។
៣៤ បន្ទាប់​មក ព្រះអង្គ​ត្រាស់​ហៅ​បណ្ដាជន និង​សិស្ស​រួច​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​គេ​ថា៖ «បើ​អ្នក​ណា​ចង់​មក​តាម​ក្រោយ​ខ្ញុំ ត្រូវ​លះបង់​ខ្លួន​ឯង​ចោល ត្រូវ​លី​ឈើ​ឆ្កាង​របស់​ខ្លួន ហើយ​មក​តាម​ខ្ញុំ​ចុះ។ ៣៥ ដ្បិត​អ្នក​ណា​ចង់​បាន​រួច​ជីវិត អ្នក​នោះ​នឹង​បាត់បង់​ជីវិត​ពុំខាន រីឯ​អ្នក​ដែល​បាត់​បង់​ជីវិត ព្រោះ​តែ​ខ្ញុំ និង​ព្រោះ​តែ​ដំណឹងល្អ* នឹង​បាន​ជីវិត​វិញ។ ៣៦ បើ​មនុស្ស​ម្នាក់​បាន​លោកីយ៍​ទាំង​មូល មក​ធ្វើ​ជា​សម្បត្តិ​របស់​ខ្លួន តែ​បាត់បង់​ជីវិត​នោះ​នឹង​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី? ៣៧ តើ​មនុស្ស​អាច​យក​អ្វី​មក​ប្ដូរ​នឹង​ជីវិត​របស់​ខ្លួន​បាន? ៣៨ នៅ​ក្នុង​ចំណោម​មនុស្ស​ដែល​ក្បត់​ព្រះជាម្ចាស់ និង​ក្នុង​ចំណោម​មនុស្ស​មាន​បាប​នា​សម័យ​នេះ បើ​អ្នក​ណា​អៀន​ខ្មាស មិន​ហ៊ាន​ទទួល​ស្គាល់​ខ្ញុំ មិន​ហ៊ាន​ទទួល​ស្គាល់​ពាក្យ​របស់​ខ្ញុំ លុះ​ដល់​បុត្រ​មនុស្ស​យាង​មក​ប្រកប​ដោយ​សិរីរុងរឿង​របស់​ព្រះបិតា​ព្រះអង្គ និង​ទេវតា*​ដ៏វិសុទ្ធ ទ្រង់​ក៏​នឹង​ខ្មាស​អៀន មិន​ហ៊ាន​ទទួល​ស្គាល់​អ្នក​នោះ​វិញ​ដែរ»។