២០
លោក​សេបា​បះបោរ​ប្រឆាំង​នឹង​ព្រះបាទ​ដាវីឌ
១ គ្រា​នោះ​នៅ​ក្រុង​គីលកាល់​មាន​មនុស្ស​ពាល​ម្នាក់ ក្នុង​កុលសម្ព័ន្ធ​បេនយ៉ាមីន ឈ្មោះ​សេបា ជា​កូន​របស់​លោក​ប៊ីគ្រី បាន​ផ្លុំ​ត្រែ​ឡើង ហើយ​ប្រកាស​ថា៖ «ពួក​យើង​គ្មាន​ជាប់​សាច់ញាតិ​អ្វី​នឹង​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​ទេ ហើយ​ក៏​គ្មាន​ពាក់ព័ន្ធ​អ្វី​ជា​មួយ​កូន​របស់​លោក​អ៊ីសាយ​ដែរ! ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​អើយ! សូម​វិល​ត្រឡប់​ទៅ​ទី​លំនៅ​រៀងៗ​ខ្លួន​វិញ!»។ ២ ពេល​នោះ ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ទាំង​អស់ បោះ​បង់​ចោល​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​នាំ​គ្នា​ទៅ​តាម​លោក​សេបា ជា​កូន​របស់​លោក​ប៊ីគ្រី​វិញ។ មាន​តែ​ជន​ជាតិ​យូដា​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​នៅ​ជាប់​ជា​មួយ​ស្ដេច​របស់​គេ ហើយ​តាម​ដង្ហែ​ស្ដេច​ចាប់​តាំង​ពី​ទន្លេ​យ័រដាន់ រហូត​ដល់​ក្រុង​យេរូសាឡឹម។
៣ ពេល​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​វិល​ទៅ​ដល់​ដំណាក់ នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡឹម​វិញ ស្ដេច​ចាត់​គេ​អោយ​ទៅ​រក​ស្រី​ស្នំ​ទាំង​ដប់​នាក់ ដែល​ស្ដេច​បាន​ទុក​អោយ​នៅ​ថែរក្សា​ដំណាក់។ ស្ដេច​យក​ស្រី​ស្នំ​ទាំង​នោះ​ទៅ​បង្ខាំង​ទុក​ក្នុង​ផ្ទះ​មួយ ហើយ​ចិញ្ចឹម​ពួក​នាង ប៉ុន្តែ ស្ដេច​ពុំ​យាង​ចូល​ទៅ​រក​ពួក​នាង​ទៀត​ឡើយ។ ពួក​នាង​ត្រូវ​គេ​បង្ឃាំង​អោយ​នៅ​ជា​ស្រី​មេម៉ាយ រហូត​ដល់​ថ្ងៃ​ស្លាប់។
លោក​យ៉ូអាប់​ធ្វើ​ឃាត​លោក​អម៉ាសា
៤ បន្ទាប់​មក ស្ដេច​មាន​រាជឱង្ការ​ទៅ​កាន់​លោក​អម៉ាសា​ថា៖ «ចូរ​ប្រមូល​កងទ័ព​យូដា ក្នុង​រយៈ​ពេល​បី​ថ្ងៃ អោយ​មក​បង្ហាញ​ខ្លួន​នៅ​ទី​នេះ​ជា​មួយ​លោក»។ ៥ លោក​អម៉ាសា​ចេញ​ទៅ​ប្រមូល​កងទ័ព​យូដា​តាម​បញ្ជា​របស់​ស្ដេច ប៉ុន្តែ លោក​មក​មិន​ទាន់​ពេល​ដែល​ស្ដេច​បាន​កំណត់​ទុក។ ៦ ពេល​នោះ ព្រះបាទ​ដាវីឌ​មាន​រាជឱង្ការ​ទៅ​លោក​អប៊ីសាយ​ថា៖ «សេបា​ជា​កូន​របស់​លោក​ប៊ីគ្រី​នឹង​នាំ​អន្តរាយ​មក​លើ​យើង ខ្លាំង​ជាង​អាប់សាឡុម​ទៅ​ទៀត។ ដូច្នេះ ចូរ​លោក​នាំ​ទាហាន​របស់​យើង​ផ្ទាល់ ចេញ​ទៅ​ដេញ​តាម​អ្នក​នោះ មុន​ពេល​ដែល​គេ​រក​បាន​ជំរក​តាម​ក្រុង​ដែល​មាន​កំពែង​ដ៏​រឹងមាំ ហើយ​គេច​បាត់​ពី​យើង»។ ៧ ដូច្នេះ ទាហាន​របស់​លោក​យ៉ូអាប់ ព្រម​ទាំង​ពួក​កេរេធីម ពួក​ពេលេធីម និង​ពល​ទាហាន​ដ៏​ខ្លាំង​ពូកែ នាំ​គ្នា​ចេញ​ពី​ក្រុង​យេរូសាឡឹម​ជា​មួយ​លោក​អប៊ីសាយ ដេញ​តាម​លោក​សេបា ជា​កូន​របស់​លោក​ប៊ីគ្រី។ ៨ នៅ​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​ទៅ​ដល់​ផ្ទាំង​ថ្ម​ធំ​នៅ​ក្រុង​គីបៀន លោក​អម៉ាសា​ក៏​មក​ជួប​នឹង​ពួក​គេ។ លោក​យ៉ូអាប់​ពាក់​អាវក្រោះ ព្រម​ទាំង​ពាក់​ខ្សែ​ក្រវាត់​ដែល​មាន​ដាវ​ស៊ក ក្នុង​ស្រោម​ភ្ជាប់​ជា​មួយ​ផង។ នៅ​ពេល​លោក​យ៉ូអាប់​ដើរ​ទៅ​មុខ ដាវ​នោះ​ក៏​ជ្រុះ។ ៩ លោក​យ៉ូអាប់​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​កាន់​លោក​អម៉ាសា​ថា៖ «សុខ​សប្បាយ​ជា​ទេ លោក​ប្អូន!»។ លោក​ក៏​លូក​ដៃ​ស្ដាំ​ទៅ​ចាប់​ពុក​ចង្កា​របស់​លោក​អម៉ាសា ដើម្បី​ឱប។ ១០ លោក​អម៉ាសា​ពុំ​បាន​ចាប់​អារម្មណ៍​នឹង​ដាវ ដែល​ស្ថិត​ក្នុង​ដៃ​ឆ្វេង​របស់​លោក​យ៉ូអាប់​ទេ។ លោក​យ៉ូអាប់​ក៏​ចាក់​មួយ​ដាវ​ចំ​ត្រង់​ពោះ ហើយ​ធ្លាយ​ពោះ​វៀន​ចេញ​មក​ដល់​ដី។ លោក​ស្លាប់​ដោយ​មិន​បាច់​អោយ​លោក​យ៉ូអាប់​ថែម​មួយ​ដាវ​ទៀត​ឡើយ។ បន្ទាប់​មក លោក​យ៉ូអាប់ និង​លោក​អប៊ីសាយ​ជា​ប្អូន​នាំ​គ្នា​បន្ត​ដំណើរ​ទៅ​មុខ ដេញ​តាម​លោក​សេបា ជា​កូន​របស់​លោក​ប៊ីគ្រី។ ១១ មាន​ទាហាន​ម្នាក់​របស់​លោក​យ៉ូអាប់ ដែល​ឈរ​នៅ​ជិត​សព​របស់​លោក​អម៉ាសា ពោល​ឡើង​ថា៖ «អ្នក​ណា​នៅ​ខាង​លោក​យ៉ូអាប់ និង​នៅ​ខាង​ព្រះបាទ​ដាវីឌ ចូរ​ទៅ​តាម​លោក​យ៉ូអាប់​ចុះ!»។ ១២ លោក​អម៉ាសា​ដេក​ក្នុង​ថ្លុក​ឈាម នៅ​កណ្ដាល​ផ្លូវ។ ទាហាន​នោះ​សង្កេត​ឃើញ​ថា ទាហាន​ទាំង​អស់​នាំ​គ្នា​ឈប់​ស្ងៀម។ ដូច្នេះ គេ​ក៏​ទាញ​សព​ចេញ​ពី​ផ្លូវ ដាក់​ក្នុង​ស្រែ​មួយ​ក្បែរ​នោះ ហើយ​បោះ​អាវ​ធំ​មួយ​គ្រប​ពី​លើ។ ១៣ នៅ​ពេល​ទាហាន​នោះ​ទាញ​សព​ចេញ​ពី​ផ្លូវ​ហើយ ទាហាន​ទាំង​អស់​នាំ​គ្នា​បន្ត​ដំណើរ តាម​ពី​ក្រោយ​លោក​យ៉ូអាប់ ដេញ​តាម​លោក​សេបា ជា​កូន​របស់​លោក​ប៊ីគ្រី។ ១៤ លោក​យ៉ូអាប់​ដើរ​កាត់​ទឹក​ដី​របស់​កុលសម្ព័ន្ធ​អ៊ីស្រាអែល​ទាំង​មូល ឆ្ពោះ​ទៅ​ក្រុង​អេបិល-បេតម៉ាកា។ រីឯ​ជន​ជាតិ​បេរី​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ក៏​ប្រមូល​គ្នា​ទៅ​តាម​លោក​ដែរ។ ១៥ លោក​យ៉ូអាប់ ព្រម​ទាំង​ពល​ទាហាន​ឡោមព័ទ្ធ​លោក​សេបា ដែល​ស្នាក់​នៅ​ទីក្រុង​នេះ។ ពួក​ទាហាន​នាំ​គ្នា​លើក​ដី​អោយ​ខ្ពស់ ស្មើ​នឹង​កំពែង​ក្រុង។ ពួក​គេ​ជីក​រំលើង​កំពែង​ក្រុង​អោយ​រលំ។ ១៦ គ្រា​នោះ​មាន​ស្ត្រី​ឈ្លាស​វៃ​ម្នាក់​ស្រែក​ពី​ក្នុង​ក្រុង​មក​ថា៖ «សូម​មេត្តា​ស្ដាប់​សិន! សូម​អញ្ជើញ​លោក​យ៉ូអាប់​មក​ទី​នេះ នាង​ខ្ញុំ​មាន​ការ​ចង់​ជំរាប​លោក»។ ១៧ លោក​យ៉ូអាប់​ចូល​ទៅ​ជិត ស្ត្រី​នោះ​សួរ​លោក​ថា៖ «តើ​លោក​ជា​លោក​យ៉ូអាប់​ឬ?» លោក​យ៉ូអាប់​តប​ថា៖ «គឺ​ខ្ញុំ​នេះ​ហើយ»។ ស្ត្រី​នោះ​ពោល​ថា៖ «សូម​លោក​ម្ចាស់​មេត្តា​ស្ដាប់​នាង​ខ្ញុំ​សិន»។ លោក​យ៉ូអាប់​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «និយាយ​មក​ចុះ!»។ ១៨ ស្ត្រី​នោះ ពោល​បន្ត​ទៀត​ថា៖ «ពី​ដើម​គេ​មាន​ទម្លាប់​ពោល​ថា ត្រូវ​តែ​ពិគ្រោះ​គ្នា​ជា​មួយ​អ្នក​ក្រុង​អេបិល​សិន ទើប​កិច្ចការ​បាន​សំរេច។ ១៩ ក្រុង​របស់​យើង​ខ្ញុំ​ជា​ក្រុង​មួយ​ចង់​បាន​តែ​សេចក្ដី​សុខ និង​ស្មោះ​ត្រង់​ជាង​គេ​ក្នុង​ស្រុក​អ៊ីស្រាអែល។ រីឯ​លោក​វិញ លោក​ចង់​បំផ្លាញ​ក្រុង​នេះ ដែល​ជា​ក្រុង​ដ៏​សំខាន់ ក្នុង​ស្រុក​អ៊ីស្រាអែល! ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​លោក​ចង់​បំផ្លាញ​ក្រុង​ជា​មត៌ក​របស់​ព្រះអម្ចាស់​ដូច្នេះ?»។ ២០ លោក​យ៉ូអាប់​តប​ថា៖ «ទេ! ខ្ញុំ​គ្មាន​បំណង​នឹង​កំទេច ឬ​បំផ្លាញ​ក្រុង​នេះ​ទាល់​តែ​សោះ។ ២១ ពួក​យើង​គ្មាន​បំណង​ដូច្នេះ​ទេ! ប៉ុន្តែ មាន​បុរស​ម្នាក់​នៅ​តំបន់​ភ្នំ​អេប្រាអ៊ីម ឈ្មោះ​សេបា ជា​កូន​របស់​លោក​ប៊ីគ្រី បាន​បះបោរ​ប្រឆាំង​នឹង​ព្រះបាទ​ដាវីឌ។ ចូរ​ប្រគល់​អ្នក​នោះ​មក​អោយ​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​នឹង​ដក​ទ័ព​ចេញ​ពី​ក្រុង​នោះ​ភ្លាម»។ ស្ត្រី​នោះ​ពោល​ថា៖ «ដូច្នេះ យើង​ខ្ញុំ​នឹង​បោះ​ក្បាល​អ្នក​នោះ ពី​លើ​កំពែង​ទៅ​ជូន​លោក»។ ២២ នាង​ក៏​ទៅ​ពន្យល់​ណែនាំ​ប្រជាជន​ទាំង​មូល តាម​ប្រាជ្ញា​ឈ្លាស​វៃ​របស់​នាង។ ដូច្នេះ គេ​កាត់ ក លោក​សេបា ហើយ​បោះ​ក្បាល​មក​ជូន​លោក​យ៉ូអាប់។ លោក​យ៉ូអាប់​ផ្លុំ​ត្រែ​ឡើង ពល​ទាហាន​ក៏​ដក​ទ័ព​ចេញ​ពី​ក្រុង ត្រឡប់​ទៅ​កាន់​ទី​លំនៅ​រៀងៗ​ខ្លួន​វិញ។ រីឯ​លោក​យ៉ូអាប់​ក៏​វិល​ត្រឡប់​ទៅ​គាល់​ស្ដេច នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡឹម​វិញ​ដែរ។
បញ្ជី​រាយ​នាម​មន្ត្រី​របស់​ព្រះបាទ​ដាវីឌ
២៣ លោក​យ៉ូអាប់​ជា​មេ​បញ្ជា​ការ​កងទ័ព​អ៊ីស្រាអែល​ទាំង​មូល។ លោក​បេណាយ៉ា ជា​កូន​របស់​លោក​យេហូយ៉ាដា ជា​មេ​បញ្ជា​ការ​កងពល​កេរេធីម និង​ពេលេធីម។ ២៤ លោក​អដូរ៉ាម ជា​អ្នក​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​លើ​កំណែន។ លោក​យ៉ូសាផាត ជា​កូន​លោក​អហ៊ីលូដ ជា​អ្នក​នាំ​ពាក្យ​របស់​ស្ដេច។ ២៥ លោក​សេរ៉ាយ៉ា ជា​លេខាធិការ លោក​សាដុក និង​លោក​អបៀថើរ ជា​បូជាចារ្យ។ ២៦ លោក​អ៊ីរ៉ា ពី​អំបូរ​យ៉ាអៀរ ក៏​ជា​បូជាចារ្យ​ផ្ទាល់​របស់​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​ដែរ។