๑๙
โยบตอบ: ทำไมจึงดูหมิ่นฉัน
๑ โยบจึงตอบว่า
๒ “ท่านจะทรมานฉันอีกนานแค่ไหน
และใช้คำพูดเสียดแทงฉันจนเจ็บแสบ
๓ ท่านได้ดูหมิ่นฉันจนนับครั้งไม่ถ้วน
ท่านไม่รู้สึกผิดบ้างหรือที่ทำให้ฉันทรมานเช่นนี้
๔ และถ้าแม้ว่าฉันทำผิดจริง
ความผิดก็มีผลกระทบต่อฉันคนเดียวเท่านั้น
๕ ถ้าท่านยกยอตัวเองว่าดีกว่าฉัน
และความอัปยศของฉันพิสูจน์ว่าฉันผิด
๖ จงรู้เถิดว่า พระเจ้าเป็นผู้ทำให้ฉันต้องรับทุกข์
และทำให้ฉันติดในตาข่าย
๗ ดูเถิด ฉันร้องขึ้นว่า ‘ฉันถูกโจมตี’ แต่ฉันไม่ได้รับคำตอบ
ฉันร้องขอความช่วยเหลือ แต่ไม่ได้รับความยุติธรรม
๘ พระองค์ปิดกั้นทางจนฉันผ่านไปไม่ได้
และพระองค์ทำให้ทางของฉันมืดมิด
๙ พระองค์พรากเกียรติยศไปจากฉัน
และถอดมงกุฎออกจากศีรษะของฉัน
๑๐ พระองค์ทำให้ฉันทรุดลงทุกด้าน หมดสิ้นทุกอย่าง
และความหวังของฉันก็ถูกถอนขึ้นอย่างรากต้นไม้
๑๑ ความกริ้วของพระองค์พลุ่งขึ้นต่อฉัน
และนับว่าฉันเป็นศัตรูของพระองค์
๑๒ กองทหารของพระองค์รวมพลังเข้าด้วยกัน
ก่อเชิงเทินประชิดตัวฉัน
และตั้งค่ายอยู่รอบกระโจมของฉัน
๑๓ พระองค์ทำให้บรรดาพี่น้องของฉันรังเกียจฉัน
ฉันกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับคนที่รู้จักฉัน
๑๔ ญาติพี่น้องของฉันทอดทิ้งฉัน
บรรดาเพื่อนสนิทของฉันก็ลืมฉันไปแล้ว
๑๕ บรรดาผู้ที่พักอยู่ที่บ้านฉันและหญิงรับใช้ทั้งหลายก็นับว่าฉันเป็นคนแปลกหน้า
ฉันได้กลายเป็นคนต่างชาติในสายตาของพวกเขา
๑๖ ฉันเรียกหาคนรับใช้ของฉัน แต่เขาก็ไม่ตอบ
ฉันต้องเอ่ยปากขอความเมตตาจากเขา
๑๗ ภรรยาของฉันยังเกลียดกลิ่นปากของฉัน
พี่น้องแท้ๆ ของฉันก็ทนฉันไม่ไหว
๑๘ แม้แต่เด็กๆ ก็หัวเราะเยาะฉัน
เวลาฉันลุกขึ้นยืน พวกเขาพูดเหยียดหยามฉัน
๑๙ พวกเพื่อนสนิทชิงชังฉัน
และบรรดาผู้ที่ฉันรักก็หันหลังให้ฉัน
๒๐ ฉันมีแต่หนังหุ้มกระดูก
และฉันแทบจะเอาชีวิตไม่รอด
๒๑ โอ พวกท่านที่เป็นเพื่อนของฉัน โปรดเห็นใจฉันด้วย เห็นใจฉันด้วย
เพราะพระเจ้าได้ลงโทษฉันแล้ว
๒๒ ทำไมท่านจึงตามล่าฉันอย่างที่พระเจ้าทำ
ทำไมท่านจึงไม่พอใจฉัน
๒๓ ฉันอยากให้ใครสักคนเขียนคำพูดของฉันไว้
ฉันอยากให้มีหนังสือม้วนบันทึกคำพูดเก็บไว้
๒๔ ฉันอยากให้มีใครสลักคำพูดของฉันบนหิน
ด้วยปากกาเหล็กและตะกั่วเพื่อให้คงทนไปตลอดกาล
๒๕ เพราะฉันรู้ว่า ผู้ไถ่ของฉันดำรงอยู่
และในที่สุดพระองค์จะแก้คดีในโลกนี้ให้ฉัน
๒๖ หลังจากที่ผิวหนังของฉันเน่าเปื่อยไป
แม้จะไร้ร่างกาย ฉันก็ยังจะเห็นพระเจ้า
๒๗ ฉันจะเห็นพระองค์เอง
ฉันจะเห็นพระองค์ด้วยตาของฉันเอง
ฉันรอด้วยใจจดจ่อ
๒๘ ถ้าท่านพูดว่า ‘เราจะตามล่าเขาอย่างไรดี’
และ ‘ต้นเหตุของเรื่องก็อยู่ที่ตัวของเขาเอง’
๒๙ ท่านจงกลัวดาบเถิด
เพราะความกริ้วของพระเจ้าจะนำดาบมาลงโทษ
แล้วท่านจะรู้ว่ามีการพิพากษาจริง”