๕
๑ โอ พระผู้เป็นเจ้า โปรดระลึกเถิดว่า ได้เกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา
โปรดมองดูความอับอายของพวกเรา
๒ แผ่นดินของพวกเรากลายเป็นของคนแปลกหน้าแล้ว
บ้านเมืองของเราเป็นของชนต่างชาติ
๓ พวกเราได้กลายมาเป็นคนกำพร้าพ่อ
แม่ของพวกเราเป็นเหมือนแม่ม่าย
๔ พวกเราต้องซื้อน้ำดื่ม
ไม้เราก็ต้องซื้อ
๕ พวกเราถูกใช้งานด้วยแอกที่สวมคอ
พวกเราเหนื่อยล้า แต่เขาไม่ยอมให้พัก
๖ พวกเรายอมก้มต่ออียิปต์และอัสซีเรีย
ก็เพื่อให้ได้อาหารเพียงพอจากพวกเขา
๗ บรรพบุรุษของพวกเราทำบาปและเสียชีวิตไปหมดแล้ว
ส่วนเราต้องทนทุกข์รับโทษจากความชั่วของพวกเขา
๘ บรรดาทาสปกครองเหนือพวกเรา
ไม่มีใครที่ช่วยพวกเราให้พ้นจากอำนาจของพวกเขาได้
๙ พวกเราเสี่ยงชีวิตก็เพื่อหาอาหาร
เหตุเพราะมีคนที่ใช้อาวุธอยู่ในถิ่นทุรกันดาร
๑๐ ผิวหนังของพวกเราร้อนเหมือนเตาอบ
เราหิวโหยจนเป็นไข้
๑๑ บรรดาผู้หญิงถูกข่มขืนในศิโยน
บรรดาหญิงบริสุทธิ์ก็ถูกย่ำยีในเมืองแห่งยูดาห์
๑๒ บรรดาผู้นำถูกพวกเขาแขวนคอ
ไม่มีใครเคารพต่อบรรดาหัวหน้าชั้นผู้ใหญ่
๑๓ บรรดาชายหนุ่มถูกบังคับให้ทำงานที่โรงโม่
เด็กผู้ชายแบกหามไม้หนักเกินกำลัง
๑๔ บรรดาผู้สูงอายุเลิกให้คำปรึกษาที่ประตูเมือง
ชายหนุ่มหยุดเล่นดนตรี
๑๕ ความรื่นเริงไม่อยู่ในจิตใจของพวกเราแล้ว
การร่ายรำก็กลายเป็นการร้องคร่ำครวญ
๑๖ มงกุฎได้หลุดจากศีรษะของพวกเรา
วิบัติตกอยู่กับพวกเราเพราะบาปที่กระทำ
๑๗ เพราะเหตุนี้ พวกเราจึงระทมใจ
เพราะสิ่งเหล่านี้สายตาจึงมืดลง
๑๘ เพราะภูเขาศิโยนเป็นที่รกร้าง
พวกหมาในจึงวนเวียนหาเหยื่ออยู่บนนั้น
๑๙ โอ พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ครองบัลลังก์ตลอดกาล
บัลลังก์ของพระองค์มั่นคงอยู่ทุกชั่วอายุคน
๒๐ เหตุใดพระองค์จึงลืมพวกเราเสมอ
เหตุใดพระองค์จึงทอดทิ้งพวกเรานานเช่นนี้
๒๑ โอ พระผู้เป็นเจ้า โปรดนำพวกเรากลับมาหาพระองค์เถิด
พวกเราจะได้กลับมาและมีชีวิตขึ้นใหม่อย่างที่เคยเป็นในสมัยก่อน
๒๒ นอกจากว่าพระองค์ได้ทอดทิ้งพวกเราโดยสิ้นเชิงเสียแล้ว
และกริ้วพวกเรามากเหลือเกิน