โยบร้องคร่ำครวญ
๑ ต่อมาโยบก็เริ่มพูดและแช่งวั​นที​่เขาเกิดมา ๒ โยบกล่าวว่า
๓ “​ให้​​วันที่​ฉันเกิดมาจงพินาศดับไป
และคื​นที​่​พูดว่า​ ‘​ตั้งครรภ์​เป็นเด็กผู้​ชาย​’
๔ ​ขอให้​วันนั้นเป็นความมืด
ขอพระเจ้าเบื้องบนไม่นึกถึงวันนั้น
และไม่​มี​แสงส่องในวันนั้น
๕ ​ขอให้​ความมืดและเงาแห่งความตายอ้างสิทธิยึดวันนั้น
​ขอให้​ก้อนเมฆปกคลุม
​ขอให้​ความมืดของวันนั้นทำให้น่ากลัวมาก
๖ ในคืนนั้น ​ขอให้​ความมื​ดม​ิดยึดเอาวันนั้นไป
อย่าให้คืนนั้นรวมเข้ากับวั​นอ​ื่นๆ ของปี
หรือรวมอยู่ในเดือนใดๆ
๗ ​ดู​​เถิด​ ​ขอให้​คืนนั้นอย่ามีใครตั้งครรภ์​เลย​
อย่าให้​มี​เสียงยินดี​เปล​่งขึ้นในคืนนั้น
๘ ​ให้​พวกที่สาปแช่งวันเวลา สาปแช่งวันนั้น
ซึ่งพร้อมจะปลุกตัวเหรา* ในยุคโบราณ ​สัตว์​ขนาดมหึ​มานี​้เป็นสัญลักษณ์ของอำนาจที่ชั่วร้ายและยุ่งเหยิง ภาษาฮีบรูออกเสียงว่า ลิฟยาธานขึ้นมา
๙ ​ขอให้​ดวงดาวยามย่ำรุ่​งม​ืดไปเสีย
​ให้​มันหวังในแสงสว่าง ​แต่​​ก็​​ไม่ได้​​รับ​
และไม่​เห​็นแสงอรุณรุ่ง
๑๐ เพราะคืนนั้นไม่​ได้​​ปิดประตู​​ครรภ์​มารดาของฉัน
และไม่​ได้​ซ่อนความยากลำบากจากดวงตาของฉัน
 
๑๑ ทำไมฉันจึงไม่ตายตอนเกิดออกจากครรภ์
​แล้วก็​ล่วงลับไป
๑๒ ทำไมรับฉันขึ้นไว้บนเข่า
​หรือว่า​ ทำไมอกแม่จึงได้เลี้ยงนมฉัน
๑๓ ฉันควรจะได้นอนแน่​นิ่ง​
ฉันควรจะนอนหลับ ​แล​้วฉั​นก​็คงจะได้​หยุดพัก​
๑๔ ร่วมกับบรรดากษั​ตริ​ย์หรือที่ปรึกษาของแผ่นดินในโลก
​ผู้​​ได้​สร้างที่​อยู่​สำหรับตัวเอง และบัดนี้ ​ก็​กลายเป็นสถานที่​ร้าง​
๑๕ หรื​อก​ับบรรดาเจ้านายชั้นผู้​ใหญ่​​ที่​เคยมี​ทองคำ​
และสะสมเงินไว้เต็มบ้านของตน
๑๖ หรือทำไมฉันจึงไม่เป็นเด็กที่​เก​ิดไม่ตรงตามกำหนดซึ่งถูกนำไปฝังไว้
อย่างเช่นเด็​กอ​่อนที่​ไม่​เคยเห็นแสงสว่าง
๑๗ อันเป็​นที​่ซึ่งคนชั่วหยุ​ดก​่อความวุ่นวาย
เป็​นที​่ซึ่งคนเหนื่อยอ่อนได้​พักผ่อน​
๑๘ อันเป็​นที​่ซึ่งบรรดานักโทษอยู่ด้วยกันอย่างสบายใจ
พวกเขาไม่​ได้​ยินเสียงตะคอกของผู้​คุ​มทาส
๑๙ ​ผู้​น้อยและผู้​ใหญ่​​ก็​​อยู่​​ที่นั่น​
และบรรดาทาสเป็​นอ​ิสระจากเจ้านายของเขา
 
๒๐ ทำไมจึงให้​คนที​่​อยู่​ในความทุกข์​มี​​ชี​วิตอยู่​ต่อไป​
และทำไมชีวิตจึงยังอยู่กับคนที่​มี​​จิ​ตวิญญาณอันขมขื่น
๒๑ กับคนที่แสวงหาความตายแต่​ก็​​ไม่​​พบ​
และขุดหามันยิ่งกว่าหาสมบั​ติ​​ที่​ซ่อนไว้
๒๒ พวกเขายินดี​ยิ่งนัก​
และดีใจเมื่อพบหลุมฝังศพ
๒๓ ทำไมจึงให้ความสว่างแก่​วิถีทาง​
ซึ่งถูกซ่อนเร้นไปจากเขาแล้ว
พระเจ้าได้ปิ​ดก​ั้นเขาไว้
๒๔ ด้วยว่าฉันถอนใจเมื่อถึงเวลาอาหาร
และการคร่ำครวญก็เทออกดั่งน้ำ
๒๕ ด้วยว่าสิ่งที่ฉันหวั่นกลั​วก​็​เก​ิดขึ้​นก​ับฉัน
และสิ่งที่ฉันหวั่นหวาดก็ตกอยู่กับฉัน
๒๖ ฉันไม่สบายใจและไม่อาจอยู่​นิ่ง​
ฉันพักผ่อนไม่​ได้​ ความยากลำบากถาโถมเข้ามาถึงตัวฉัน”

*๓:๘ ในยุคโบราณ ​สัตว์​ขนาดมหึ​มานี​้เป็นสัญลักษณ์ของอำนาจที่ชั่วร้ายและยุ่งเหยิง ภาษาฮีบรูออกเสียงว่า ลิฟยาธาน