7
1 “Yeryüzünde insan zorla çalıştırılmıyor mu?
Günleri ücretli bir işçinin günleri gibi değil midir?
2 Gölgeyi içtenlikle arzulayan bir hizmetçi,
Ücretini arayan bir ücretli gibi,
3 Böylece sefalet ayları bana mülk edindirildi,
Benim için yorucu geceler belirlendi.
4 Yattığımda, ‘Ne zaman kalkacağım ve gece geçecek?’ diyorum.
Gün doğana dek dönüp duruyorum.
5 Etim kurtlarla ve topraktan kabuklarla kaplı.
Derim kapanıyor ve yine açılıyor.
6 Günlerim dokumacının mekiğinden daha hızlı,
Umutsuz bir şekilde tükeniyor.
7 Hayatımın bir soluk olduğunu hatırla.
Gözüm artık iyilik görmeyecek.
8 Beni görmekte olanın gözü artık beni görmeyecek.
Senin gözlerin üzerimde olacak, ama ben olmayacağım.
9 Bulut nasıl dağılıp yok olursa,
Şeol'e inen de bir daha çıkamaz.
10 Artık evine dönmeyecek,
Yeri de onu tanımaz olacak.
11 Bu yüzden susmayacağım.
Ruhumun sıkıntısıyla konuşacağım.
Canımın acılığıyla yakınacağım.
12 Ben deniz miyim ya da deniz canavarı mıyım ki,
Üzerime bekçi koydun?
13 Yatağım beni rahatlatacak,
Döşeğim yakınmamı hafifletecek dediğimde,
14 O zaman beni düşlerle korkutuyor,
Görümlerle dehşete düşürüyorsun.
15 Böylece canım boğulmayı,
Kemiklerimden daha çok ölümü seçiyor.
16 Hayatımdan nefret ediyorum.
Sonsuza dek yaşamak istemiyorum.
Beni tek başıma bırak, çünkü günlerim bir soluktan ibaret.
17 İnsan nedir ki, onu büyütesin,
Düşünceni onunla meşgul edesin,
18 Her sabah onu ziyaret edip
Her an onu sınayasın?
19 Ne zamana dek benden gözünü ayırmayacaksın,
Tükürüğümü yutuncaya dek beni tek başıma bırakmayacaksın?
20 Eğer günah işlediysem, sana ne yaptım, ey insan gözcüsü?
Neden beni kendine hedef koydun,
Böylece ben kendime yük oldum?
21 Neden itaatsizliğimi bağışlamıyor, suçumu ortadan kaldırmıyorsun?
Çünkü şimdi toprak içinde yatacağım.
Beni gayretle arayacaksın, ama ben olmayacağım.”