៣៣
ព្រះបាទ​ម៉ាណាសេ​សោយ​រាជ្យ​លើ​ស្រុក​យូដា
(២​ពង្ស.២១, ១-១៨)
១ កាល​ព្រះបាទ​ម៉ាណាសេ​ឡើង​សោយ​រាជ្យ ស្ដេច​មាន​ជន្មាយុ​ដប់ពីរ​ព្រះវស្សា ទ្រង់​សោយ​រាជ្យ​បាន​ហាសិប​ឆ្នាំ​នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡឹម។ ២ ស្ដេច​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​អាក្រក់ មិន​គាប់​ព្រះហឫទ័យ​ព្រះអម្ចាស់ ដោយ​ប្រព្រឹត្ត​តាម​អំពើ​គួរ​ស្អប់​ខ្ពើម​របស់​ប្រជាជាតិ​នានា ដែល​ព្រះអម្ចាស់​បាន​បណ្ដេញ​ចេញ​ពី​មុខ​កូន​ចៅ​អ៊ីស្រាអែល។ ៣ ស្ដេច​បាន​សង់​កន្លែង​សក្ការៈ​នៅ​តាម​ទួល​ខ្ពស់ៗ​ឡើង​វិញ គឺ​កន្លែង​ដែល​ព្រះបាទ​ហេសេគា​ជា​បិតា បាន​កំទេច​ចោល។ ស្ដេច​បាន​សង់​អាសនៈ​របស់​ព្រះ​បាល និង​ដំឡើង​បង្គោល​ព្រះអាសេរ៉ា ហើយ​ក្រាប​ថ្វាយបង្គំ និង​គោរព​បំរើ​ផ្កាយ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នៅ​លើ​មេឃ។ ៤ ស្ដេច​បាន​សង់​អាសនៈ​របស់​ព្រះ​ដទៃ​ក្នុង​ព្រះដំណាក់​របស់​ព្រះអម្ចាស់ គឺ​នៅ​កន្លែង​ដែល​ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា “យើង​នឹង​យក​ក្រុង​យេរូសាឡឹម​នេះ ទុក​ជា​កន្លែង​សំរាប់​នាម​យើង​រហូត​ត​ទៅ”។ ៥ ព្រះបាទ​ម៉ាណាសេ​សង់​អាសនៈ​សំរាប់​ផ្កាយ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នៅ​លើ​មេឃ ក្នុង​ទីលាន​ទាំង​ពីរ​នៃ​ព្រះដំណាក់​របស់​ព្រះអម្ចាស់៦ ស្ដេច​បាន​យក​បុត្រា​ទៅ​ធ្វើ​បូជាយញ្ញ​នៅ​ក្នុង​ជ្រលង​ភ្នំ​ហ៊ីនណូម ស្ដេច​រក​គ្រូ​មើល​ជោគរាសី ប្រព្រឹត្ត​មន្តអាគម និង​អំពើ​អាបធ្មប់ ព្រម​ទាំង​តែងតាំង​អោយ​មាន​គ្រូ​អន្ទង​ខ្មោច និង​គ្រូ​ទស្សន៍ទាយ​ផង។ ស្ដេច​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​អាក្រក់​កាន់​តែ​ខ្លាំង​ឡើងៗ ដែល​មិន​គាប់​ព្រះហឫទ័យ​ព្រះអម្ចាស់ ធ្វើ​អោយ​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ព្រះពិរោធ។ ៧ ព្រះបាទ​ម៉ាណាសេ​យក​រូប​បដិមា ដែល​ស្ដេច​បាន​អោយ​គេ​ឆ្លាក់ ទៅ​តម្កល់​ក្នុង​ព្រះដំណាក់​របស់​ព្រះជាម្ចាស់ ថ្វីដ្បិត​តែ​ព្រះជាម្ចាស់​ធ្លាប់​មាន​ព្រះបន្ទូល​មក​កាន់​ព្រះបាទ​ដាវីឌ និង​ព្រះបាទ​សាឡូម៉ូន​ជា​បុត្រ​ថា “យើង​បាន​ជ្រើស​រើស​ព្រះដំណាក់ និង​ក្រុង​យេរូសាឡឹម ពី​ចំណោម​កុលសម្ព័ន្ធ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​នៃ​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល ទុក​ជា​កន្លែង​សំរាប់​នាម​យើង​រហូត​ត​ទៅ។ ៨ ប្រសិន​បើ​ប្រជាជន​អ៊ីស្រាអែល​កាន់​តាម​ក្រឹត្យវិន័យ​ទាំង​ប៉ុន្មាន ព្រម​ទាំង​ធ្វើ​តាម​ច្បាប់ និង​បទ​បញ្ជា​ដែល​យើង​បាន​បង្គាប់​មក​តាម​រយៈ​ម៉ូសេ នោះ​យើង​មិន​ធ្វើ​អោយ​ពួក​គេ​ចាក​ចេញ​ឆ្ងាយ​ពី​ទឹក​ដី ដែល​យើង​បាន​ចែក​អោយ​ដូនតា​របស់​គេ​ឡើយ”។ ៩ ប៉ុន្តែ ព្រះបាទ​ម៉ាណាសេ​បាន​នាំ​អ្នក​ស្រុក​យូដា និង​អ្នក​ក្រុង​យេរូសាឡឹម​អោយ​វង្វេង រហូត​ដល់​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​អាក្រក់​ជាង​ប្រជាជាតិ​នានា​ដែល​ព្រះអម្ចាស់​បាន​បំផ្លាញ នៅ​ចំពោះ​មុខ​កូន​ចៅ​អ៊ីស្រាអែល​ទៅ​ទៀត។ ១០ ព្រះអម្ចាស់​មាន​ព្រះបន្ទូល​មក​កាន់​ព្រះបាទ​ម៉ាណាសេ និង​ប្រជាជន តែ​ពួក​គេ​មិន​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ស្ដាប់​ឡើយ។
១១ ពេល​នោះ ព្រះអម្ចាស់​នាំ​កងទ័ព​របស់​ស្ដេច​ស្រុក​អាស្ស៊ីរី អោយ​មក​វាយ​ប្រហារ​ជន​ជាតិ​យូដា ហើយ​ចាប់​បាន​ព្រះបាទ​ម៉ាណាសេ​ដាក់​កន្លុះ និង​ដាក់​ខ្នោះ​លង្ហិន​យ៉ាង​ជាប់​នាំ​ទៅ​ក្រុង​បាប៊ីឡូន​។ ១២ នៅ​ពេល​មាន​ទុក្ខ​ទោស​ដូច្នេះ ស្ដេច​បាន​អង្វរ​ករ​ព្រះអម្ចាស់ ជា​ព្រះ​របស់​ស្ដេច ហើយ​សារភាព​កំហុស​យ៉ាង​អស់​ពី​ចិត្ត នៅ​ចំពោះ​ព្រះ​នៃ​អយ្យកោ​របស់​ស្ដេច។ ១៣ ស្ដេច​ទូលអង្វរ​ព្រះជាម្ចាស់ ហើយ​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ព្រះសណ្ដាប់ និង​ឆ្លើយ​តប​ចំពោះ​ពាក្យ​ដែល​ស្ដេច​ទូលអង្វរ ដោយ​ប្រោស​ប្រទាន​អោយ​ស្ដេច​វិល​ត្រឡប់​មក​គ្រង​រាជ្យ នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡឹម​វិញ។ ចាប់​ពី​ពេល​នោះ​មក ព្រះបាទ​ម៉ាណាសេ​ទទួល​ស្គាល់​ថា ព្រះអម្ចាស់​ពិត​ជា​ព្រះជាម្ចាស់​មែន។
១៤ បន្ទាប់​មក ស្ដេច​បាន​សង់​កំពែង ពី​ក្រៅ​បុរី​ព្រះបាទ​ដាវីឌ គឺ​នៅ​ខាង​លិច​ប្រភព​ទឹក​គីហូន ក្នុង​ជ្រលង​ភ្នំ រហូត​ដល់​ច្រក​ចូល​ទ្វារ​មច្ឆា។ កំពែង​នេះ​ព័ទ្ធ​ខាង​ក្រៅ​អូផែល ហើយ​ស្ដេច​បាន​សង់​យ៉ាង​ខ្ពស់។ ស្ដេច​ក៏​បាន​តែងតាំង​មេ​បញ្ជាការ​កងទ័ព នៅ​តាម​ក្រុង​នានា ដែល​មាន​កំពែង​រឹងមាំ​ក្នុង​ស្រុក​យូដា។
១៥ ស្ដេច​បាន​យក​ព្រះ​ដទៃ​ព្រម​ទាំង​រូប​ចម្លាក់​ចេញ​ពី​ព្រះដំណាក់​របស់​ព្រះអម្ចាស់ ហើយ​ស្ដេច​ក៏​យក​អាសនៈ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដែល​ស្ដេច​បាន​សង់​នៅ​លើ​ភ្នំ​នៃ​ព្រះដំណាក់​របស់​ព្រះអម្ចាស់ ទៅ​បោះ​ចោល​ខាង​ក្រៅ​ទីក្រុង​ដែរ។ ១៦ ស្ដេច​បាន​សង់​អាសនៈ​របស់​ព្រះអម្ចាស់​ឡើង​វិញ រួច​ថ្វាយ​យញ្ញបូជា​មេត្រីភាព* និង​យញ្ញបូជា​អរ​ព្រះគុណ។ ស្ដេច​បង្គាប់​អោយ​អ្នក​ស្រុក​យូដា​គោរព​បំរើ​ព្រះអម្ចាស់ ជា​ព្រះ​នៃ​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល។ ១៧ ប្រជាជន​នៅ​តែ​ធ្វើ​យញ្ញបូជា​នៅ​កន្លែង​សក្ការៈ​តាម​ទួល​ខ្ពស់ៗ​ដដែល តែ​គេ​ឧទ្ទិស​យញ្ញបូជា​នោះ​ថ្វាយ​ព្រះអម្ចាស់ ជា​ព្រះ​របស់​ខ្លួន។
១៨ រាជកិច្ច​ផ្សេងៗ​ទៀត​របស់​ព្រះបាទ​ម៉ាណាសេ ព្រម​ទាំង​ពាក្យ​ដែល​ស្ដេច​អធិស្ឋាន​ដល់​ព្រះ​របស់​ស្ដេច និង​ពាក្យ​ដែល​គ្រូ​ទាយ​ថ្លែង​ប្រាប់​ស្ដេច ក្នុង​នាម​ព្រះអម្ចាស់​ជា​ព្រះ​នៃ​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល សុទ្ធ​តែ​មាន​កត់ត្រា​ទុក​ក្នុង​សៀវភៅ​កិច្ចការ​របស់​ស្ដេច​ស្រុក​អ៊ីស្រាអែល។ ១៩ រីឯ​ពាក្យ​ដែល​ស្ដេច​អធិស្ឋាន និង​របៀប​ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​ឆ្លើយ​តប​មក​វិញ ព្រម​ទាំង​អំពើ​បាប និង​ចិត្ត​មិន​ស្មោះ​ត្រង់​របស់​ស្ដេច កន្លែង​ផ្សេងៗ​ដែល​ស្ដេច​សង់​ទីសក្ការៈ​តាម​ទួល​ខ្ពស់ៗ ហើយ​សង់​បង្គោល​របស់​ព្រះអាសេរ៉ា និង​រូប​បដិមា មុន​ពេល​ដែល​ស្ដេច​សារភាព​អំពើ​បាប​នោះ សុទ្ធ​តែ​មាន​កត់ត្រា​ទុក​ក្នុង​សៀវភៅ​របស់​លោក​ហូសាយ។ ២០ កាល​ព្រះបាទ​ម៉ាណាសេ​សោយ​ទិវង្គត គេ​បាន​បញ្ចុះ​សព​របស់​ស្ដេច​នៅ​ក្នុង​រាជវាំង ហើយ​ព្រះបាទ​អាំម៉ូន ជា​បុត្រ​បាន​ឡើង​ស្នង​រាជ្យ។
ព្រះបាទ​អាំម៉ូន​សោយ​រាជ្យ​លើ​ស្រុក​យូដា
(២​ពង្ស.២១:២១-២៦)
២១ កាល​ព្រះបាទ​អាំម៉ូន​ឡើង​សោយ​រាជ្យ ស្ដេច​មាន​ជន្មាយុ​ម្ភៃ​ពីរ​ព្រះវស្សា ហើយ​សោយ​រាជ្យ​បាន​ពីរ​ឆ្នាំ​នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡឹម។ ២២ ស្ដេច​បាន​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​អាក្រក់ ដែល​មិន​គាប់​ព្រះហឫទ័យ​ព្រះអម្ចាស់ ដូច​ព្រះបាទ​ម៉ាណាសេ​ជា​បិតា។ ស្ដេច​ថ្វាយ​យញ្ញបូជា​ដល់​រូប​បដិមា​ទាំង​ប៉ុន្មាន ដែល​ព្រះបាទ​ម៉ាណាសេ​ជា​បិតា​បាន​សូន​ធ្វើ ព្រម​ទាំង​គោរព​បំរើ​រូប​ទាំង​នោះ​ទៀត​ផង។ ២៣ ស្ដេច​ពុំ​បាន​សារភាព​កំហុស​ដូច​ព្រះបាទ​ម៉ាណាសេ​ជា​បិតា​បាន​សារភាព​នោះ​ឡើយ គឺ​ព្រះបាទ​អាំម៉ូន​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​បាប​ជាង​បិតា​ទៅ​ទៀត។ ២៤ ពួក​មន្ត្រី​របស់​ព្រះបាទ​អាំម៉ូន​បាន​ឃុប​ឃិត​គ្នា​ក្បត់​នឹង​ស្ដេច ហើយ​ធ្វើ​គុត​ស្ដេច​ក្នុង​រាជវាំង។ ២៥ ប៉ុន្តែ ប្រជាជន​យូដា​នាំ​គ្នា​ប្រហារ​ពួក​ក្បត់ ដែល​បាន​ឃុបឃិត​គ្នា​ធ្វើ​គុត​ព្រះបាទ​អាំម៉ូន ហើយ​តែងតាំង​ព្រះបាទ​យ៉ូសៀស ជា​បុត្រ​អោយ​ឡើង​ស្នង​រាជ្យ។