ត្រូវ​តែ​មាន​សង្ឃឹម​ជានិច្ច!
១ ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​ម្នាក់​បាន​ឃើញ​ទុក្ខ​វេទនា
នៅ​គ្រា​ដែល​ព្រះជាម្ចាស់
ទ្រង់​ព្រះពិរោធ។
២ ព្រះអង្គ​បណ្ដើរ​ខ្ញុំ ហើយ​នាំ​ខ្ញុំ​ទៅ​នៅ​ក្នុង​ទី​ងងឹត
គឺ​មិន​មែន​ក្នុង​ពន្លឺ​ឡើយ។
៣ ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ​ព្រះអង្គ​លើក​ព្រះហស្ដ
វាយ​ខ្ញុំ​ហើយ វាយ​ទៀត។
៤ ព្រះអង្គ​វាយ​ខ្ញុំ​ដាច់​សាច់​ដាច់​ស្បែក
ព្រះអង្គ​វាយ​បំបាក់​ឆ្អឹង​របស់​ខ្ញុំ។
៥ ព្រះអង្គ​យក​ការ​ឈឺ​ចាប់ និង​ទុក្ខ​វេទនា
មក​រុំ​ព័ទ្ធ​ជុំវិញ​ខ្ញុំ។
៦ ព្រះអង្គ​ទុក​អោយ​ខ្ញុំ​រស់​នៅ​ក្នុង​ទី​ងងឹត
ដូច​អស់​អ្នក​ដែល​ស្លាប់​តាំង​ពី​យូរ​មក​ហើយ។
៧ ព្រះអង្គ​ចង​ខ្ញុំ​ជាប់​នឹង​ជញ្ជាំង
ដើម្បី​កុំ​អោយ​ខ្ញុំ​ចេញ​រួច
ព្រះអង្គ​យក​ច្រវាក់​ដ៏​ធ្ងន់​មក​ចង​ខ្ញុំ។
៨ ខ្ញុំ​ខំ​ប្រឹង​ស្រែក​អង្វរ​អោយ​គេ​ជួយ
តែ​ព្រះអង្គ​ឃាត់​ឃាំង​គេ
មិន​អោយ​ឮ​ពាក្យ​អង្វរ​របស់​ខ្ញុំ​ទេ។
៩ ព្រះអង្គ​ដាក់​ផ្ទាំង​ថ្ម​រាំង​ផ្លូវ​ខ្ញុំ
ព្រះអង្គ​បាន​ពង្វាង​ផ្លូវ​ខ្ញុំ។
១០ ព្រះអង្គ​ប្រៀប​ដូច​ជា​ខ្លាឃ្មុំ​ចាំ​ស្ទាក់​ផ្លូវ​ខ្ញុំ
និង​ដូច​សិង្ហ​ដែល​ពួន​ចាំ​ប្រហារ​ខ្ញុំ។
១១ ព្រះអង្គ​ដេញ​ខ្ញុំ​ចេញ​ពី​ផ្លូវ
ព្រះអង្គ​ហែក​សាច់​ខ្ញុំ
ព្រម​ទាំង​ធ្វើ​អោយ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​អន្តរាយ។
១២ ព្រះអង្គ​យឹត​ធ្នូ
ហើយ​បាញ់​ព្រួញ​តម្រង់​មក​ខ្ញុំ។
១៣ ព្រះអង្គ​យក​ព្រួញ​ទាំង​អស់
ពី​បំពង់​របស់​ព្រះអង្គ បាញ់​ទម្លុះ​រូប​កាយ​ខ្ញុំ។
១៤ ប្រជាជន​របស់​ខ្ញុំ​ទាំង​មូល​សើច​ចំអក​អោយ​ខ្ញុំ
រៀង​រាល់​ថ្ងៃ​ពួក​គេ​ច្រៀង​ឡកឡឺយ​ដាក់​ខ្ញុំ។
១៥ ព្រះអង្គ​អោយ​ខ្ញុំ​បរិភោគ​បន្លែ​ដ៏​ជូរ​ចត់
ព្រះអង្គ​អោយ​ខ្ញុំ​ផឹក​ទឹក​ដែល​មាន​ជាតិ​ពុល។
១៦ ព្រះអង្គ​អោយ​ខ្ញុំ​ខាំ​ថ្ម​បាក់​ធ្មេញ
ព្រះអង្គ​ធ្វើ​អោយ​ខ្ញុំ​ដួល​ផ្កាប់​មុខ​នៅ​ក្នុង​ផេះ។
១៧ ព្រះអង្គ​ធ្វើ​អោយ​សេចក្ដី​សុខ​ឃ្លាត​ឆ្ងាយ​ពី​ខ្ញុំ
ហើយ​ខ្ញុំ​លែង​ដឹង​ថា អ្វី​ទៅ​ជា​សុភមង្គល។
១៨ ខ្ញុំ​ក៏​ពោល​ថា “ខ្ញុំ​លែង​មាន​អ្វី​ជា​ទី​ពឹង​ហើយ
សូម្បី​តែ​សេចក្ដី​សង្ឃឹម​របស់​ខ្ញុំ​លើ​ព្រះអម្ចាស់
ក៏​លែង​មាន​ទៀត​ដែរ”។
១៩ ពេល​ខ្ញុំ​នឹក​ដល់​ទុក្ខ​លំបាក និង​ភាព​តែលតោល
ដែល​ខ្ញុំ​ជួប​ប្រទះ
នោះ​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ឈឺ​ចាប់​ខ្លោចផ្សា​ក្រៃលែង។
២០ ទោះ​បី​ខ្ញុំ​ខំ​បំភ្លេច​ទុក្ខ​លំបាក​នេះ​ក្ដី
ក៏​ខ្ញុំ​នៅ​តែ​នឹក​ឃើញ​ជានិច្ច។
២១ តែ​ឥឡូវ​នេះ​ខ្ញុំ​ចង់​គិត​ដល់​អ្វីៗ
ដែល​នាំ​ខ្ញុំ​អោយ​មាន​សង្ឃឹម​ឡើង​វិញ
 
២២ គឺ​ខ្ញុំ​នឹក​ដល់​ព្រះហឫទ័យ​សប្បុរស
របស់​ព្រះអម្ចាស់ ដែល​មិន​ចេះ​រលត់។
ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះហឫទ័យ​អាណិត​អាសូរ
ចំពោះ​ខ្ញុំ​ឥត​ទី​បញ្ចប់។
២៣ ព្រះអង្គ​តែង​តែ​សំដែង​ព្រះហឫទ័យ​សប្បុរស
និង​ព្រះហឫទ័យ​អាណិត​អាសូរ​នេះ​សា​ជា​ថ្មី
រៀង​រាល់​ព្រឹក
ព្រះហឫទ័យ​ស្មោះ​ត្រង់​របស់​ព្រះអង្គ
មាន​ទំហំ​ធំ​ពន់​ពេក​ក្រៃ។
២៤ ខ្ញុំ​ពោល​ថា ខ្ញុំ​គ្មាន​កេរមត៌ក​អ្វី
ក្រៅ​ពី​ព្រះអម្ចាស់​ទេ
ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​ខ្ញុំ​សង្ឃឹម​លើ​ព្រះអង្គ។
 
២៥ ព្រះអម្ចាស់​មាន​ព្រះហឫទ័យ​សប្បុរស
ចំពោះ​អ្នក​ដែល​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ព្រះអង្គ
និង​ចំពោះ​អ្នក​ដែល​ស្វែង​រក​ព្រះអង្គ។
២៦ ការ​តាំង​ចិត្ត​ស្ងប់​ស្ងៀម
រង់ចាំ​ព្រះអម្ចាស់​យាង​មក​សង្គ្រោះ
នោះ​ពិត​ជា​ការ​ល្អ​ប្រពៃ​មែន។
២៧ ជា​ការ​ប្រពៃ​ណាស់​ដែល​មនុស្ស
ទទួល​ការ​លត់ដំ​តាំង​ពី​ក្មេង​ទៅ។
២៨ ពេល​ណា​ព្រះអង្គ​ធ្វើ​ទោស
យើង​ត្រូវ​អង្គុយ​យ៉ាង​ស្ងៀម​ស្ងាត់
ដាច់​ឡែក​តែ​ឯង
២៩ ហើយ​ក្រាប​ចុះ អោន​មុខ​ដល់​ដី
ធ្វើ​ដូច្នេះ ប្រហែល​ជា​មាន​សេចក្ដី​សង្ឃឹម។
៣០ ត្រូវ​បែរ​ថ្ពាល់​អោយ​គេ​ទះ
និង​ទ្រាំ​អោយ​គេ​ជេរ​ប្រមាថ​ចុះ
៣១ ដ្បិត​ព្រះអម្ចាស់​មិន​បោះ​បង់​ចោល​យើង
រហូត​ឡើយ។
៣២ ទោះ​បី​ព្រះអង្គ​ដាក់​ទោស​ក្ដី
ព្រះអង្គ​នៅ​តែ​អាណិត​មេត្តា​ដដែល
ដ្បិត​ព្រះហឫទ័យ​សប្បុរស​របស់​ព្រះអង្គ
ធំ​ពន់​ពេក​ក្រៃ។
៣៣ ព្រះអង្គ​មិន​សប្បាយ​ព្រះហឫទ័យ​នឹង
ដាក់​ទោស ឬ​ធ្វើ​ទណ្ឌកម្ម​មនុស្សម្នា​ទេ។
 
៣៤ ពេល​គេ​ជិះជាន់​ធ្វើ​បាប​អស់​អ្នក​ដែល
ជាប់​ជា​ឈ្លើយ​ក្នុង​ស្រុក​ណា​មួយ
៣៥ ពេល​គេ​រំលោភ​លើ​សិទ្ធិ​មនុស្ស
នៅ​ចំពោះ​ព្រះភក្ត្រ​របស់​ព្រះ​ដ៏​ខ្ពង់ខ្ពស់​បំផុត
៣៦ ពេល​គេ​កាត់​ក្ដី​មនុស្ស​ដោយ​អយុត្តិធម៌
ព្រះអម្ចាស់​ទត​ឃើញ​ទាំង​អស់!
 
៣៧ ពេល​ព្រះអម្ចាស់​បង្គាប់​អ្វី​មួយ
ការ​នោះ​ត្រូវ​តែ​កើត​ឡើង
ក្រៅ​ពី​ព្រះអង្គ​គ្មាន​នរណា​ធ្វើ​ដូច្នេះ​បាន​ទេ។
៣៨ សុខ ឬ​ទុក្ខ​សុទ្ធ​តែ​ចេញ​មក​ពី​ព្រះឱស្ឋ​របស់
ព្រះ​ដ៏​ខ្ពង់ខ្ពស់​បំផុត។
៣៩ ទោះ​បី​មនុស្ស​ម្នាក់ៗ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​បាប​ក្ដី
ក៏​ព្រះអង្គ​ទុក​អោយ​គេ​នៅ​រស់​ដដែល
ដូច្នេះ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​នាំ​គ្នា​រអ៊ូរទាំ!
 
៤០ តោង​យើង​ពិនិត្យពិច័យ និង​ស្ទង់​មើល
កិរិយាមារយាទ​របស់​ខ្លួន
ហើយ​បែរ​ចិត្ត​គំនិត​មក​រក​ព្រះអម្ចាស់​វិញ។
៤១ ពេល​យើង​លើក​ដៃ​អធិស្ឋាន*​រក​ព្រះជាម្ចាស់
ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​បរមសុខ*
តោង​យើង​ផ្ចង់​ចិត្ត​ទៅ​រក​ព្រះអង្គ​ដែរ។
៤២ ព្រះអម្ចាស់​អើយ យើង​ខ្ញុំ​បាន​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​បាប
ហើយ​បះបោរ​ប្រឆាំង​នឹង​ព្រះអង្គ
ព្រះអង្គ​មិន​អត់ទោស​អោយ​យើង​ខ្ញុំ​ទេ។
៤៣ ព្រះអង្គ​តាម​ប្រហារ​ជីវិត​យើង​ខ្ញុំ
ព្រះពិរោធ​បាន​បាំង​ព្រះអង្គ​មិន​អោយ
ត្រា​ប្រណី​យើង​ខ្ញុំ។
 
៤៤ ព្រះអង្គ​ពួន​នៅ​ក្នុង​ពពក*
ដើម្បី​កុំ​អោយ​ពាក្យ​ដែល​យើង​ខ្ញុំ​ទូលអង្វរ
ឮ​ទៅ​ដល់​ព្រះអង្គ​ឡើយ។
៤៥ ព្រះអង្គ​បាន​ធ្វើ​អោយ​យើង​ខ្ញុំ​ក្លាយ​ទៅ​ជា
សំរាម ដែល​គ្មាន​នរណា​រាប់​រក
ក្នុង​ចំណោម​ជាតិ​សាសន៍​ទាំងឡាយ។
៤៦ ខ្មាំង​សត្រូវ​ទាំង​ប៉ុន្មាន​របស់​យើង​ខ្ញុំ
នាំ​គ្នា​ជេរ​ប្រមាថ​យើង​ខ្ញុំ។
៤៧ យើង​ខ្ញុំ​ជួប​ប្រទះ​តែ​គ្រោះ​កាច
ការ​ភ័យ​ខ្លាច និង​ការ​វិនាស​អន្តរាយ។
៤៨ ទឹក​ភ្នែក​ខ្ញុំ​ហូរ​ដូច​ទឹក​ស្ទឹង
ព្រោះ​តែ​មហន្តរាយ​នៃ​ប្រជាជន​របស់​ខ្ញុំ។
៤៩ ទឹក​ភ្នែក​ខ្ញុំ​ហូរ​ឥត​ឈប់​ឈរ
និង​ឥត​ស្រាកស្រាន្ត
៥០ រហូត​ទាល់​តែ​ព្រះអម្ចាស់​ទត​ឃើញ
ពី​ស្ថាន​បរមសុខ។
៥១ ចិត្ត​ខ្ញុំ​សោកសៅ​អាណិត​ស្រី​ក្រមុំ​ទាំង​ប៉ុន្មាន
នៅ​ក្នុង​ក្រុង​របស់​ខ្ញុំ។
 
៥២ អស់​អ្នក​ដែល​តាំង​ខ្លួន​ជា​សត្រូវ​របស់​ខ្ញុំ
ដោយ​ឥត​ហេតុ​ផល
ដេញ​តាម​ប្រហារ​ខ្ញុំ ដូច​តាម​បាញ់​សត្វ​ស្លាប។
៥៣ ពួក​គេ​បោះ​ខ្ញុំ​ក្នុង​អណ្ដូង​
រួច​យក​ថ្ម​គ្រប​ពី​លើ​ដើម្បី​អោយ​ខ្ញុំ​ថប់​ដង្ហើម។
៥៤ ពេល​នោះ ទឹក​លិច​ក្បាល​ខ្ញុំ
ខ្ញុំ​ពោល​ថា ខ្ញុំ​ស្លាប់​ហើយ!
 
៥៥ ឱ​ព្រះអម្ចាស់​អើយ ទូលបង្គំ​អង្វរ​រក​ព្រះនាម
របស់​ព្រះអង្គ​ពី​បាត​អណ្ដូង​នោះ​មក។
៥៦ ព្រះអង្គ​ព្រះសណ្ដាប់​ឮ​សំឡេង​ដែល​ទូលបង្គំ
ស្រែក​អង្វរ​ថា:
“សូម​កុំ​បែរ​ព្រះកាណ៌​ចេញ​ពី​ទូលបង្គំ​ឡើយ
សូម​ស្ដាប់​សំរែក​អង្វរ​របស់​ទូលបង្គំ
សូម​ជួយ​ទូលបង្គំ​ផង!”។
៥៧ នៅ​ថ្ងៃ​ដែល​ទូលបង្គំ​អង្វរ​រក​ព្រះអង្គ
ព្រះអង្គ​យាង​ចូល​មក​ជិត​ទូលបង្គំ
ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា “កុំ​ខ្លាច​អ្វី​ឡើយ!”។
 
៥៨ ព្រះអម្ចាស់​អើយ ព្រះអង្គ​រក​យុត្តិធម៌
អោយ​ទូលបង្គំ
ព្រះអង្គ​បាន​លោះ​ជីវិត​ទូលបង្គំ​មក​វិញ។
៥៩ ព្រះអម្ចាស់​អើយ ព្រះអង្គ​បាន​ទត​ឃើញ​ពួក​គេ
សង្កត់សង្កិន​ទូលបង្គំ
សូម​រក​យុត្តិធម៌​អោយ​ទូលបង្គំ​ផង!
៦០ ព្រះអង្គ​បាន​ទត​ឃើញ​ការ​សងសឹក​របស់​ពួក​គេ
ព្រម​ទាំង​ការ​ឃុបឃិត​ទាំង​ប៉ុន្មាន
ប្រឆាំង​នឹង​ទូលបង្គំ។
 
៦១ ព្រះអម្ចាស់​អើយ ព្រះអង្គ​បាន​ឮ​ពាក្យ​ដែល
ពួក​គេ​ជេរ​ប្រមាថ
ព្រម​ទាំង​ការ​ឃុប​ឃិត​ទាំង​ប៉ុន្មាន
ប្រឆាំង​នឹង​ទូលបង្គំ។
៦២ ព្រះអង្គ​បាន​ឮ​ពួក​គេ​និយាយ
ហើយ​ក៏​ឮ​ពួក​គេ​គិតគូរ​គំរោងការ
ប្រឆាំង​នឹង​ទូលបង្គំ​ដែរ។
៦៣ សូម​ទត​មើល​ចុះ ទោះ​បី​ពួក​គេ​អង្គុយ ឬ​ឈរ​ក្ដី
ពួក​គេ​នាំ​គ្នា​ច្រៀង​ឡកឡឺយ​ដាក់​ទូលបង្គំ។
 
៦៤ ឱ​ព្រះអម្ចាស់​អើយ សូម​តប​ស្នង​ទៅ​ពួក​គេ​វិញ
ស្រប​តាម​អំពើ​ដែល​ពួក​គេ​ប្រព្រឹត្ត។
៦៥ សូម​ធ្វើ​អោយ​ពួក​គេ​មាន​ចិត្ត​រឹងរូស
ហើយ​ដាក់​បណ្ដាសា​ពួក​គេ​ទៅ។
៦៦ ព្រះអង្គ​ដេញ​តាម​ពួក​គេ ទាំង​ព្រះពិរោធ
ហើយ​ប្រល័យ​ជីវិត​ពួក​គេ​អោយ​បាត់​សូន្យ
ពី​ផែនដី​នេះ។