یوهَنّائے دومی کاگد
1
دْرود
1 چه کِلیسائے کماشئے نێمگا،
په گچێن کرتگێن بانُک و آییئے چُکّان که په دل منا سکّ دۆست اَنت. تهنا منا نه، هما سجّهێنان هم دۆست اَنت که راستیا زاننت.
2 پمێشکا مارا دۆست اَنت که مئے دلا راستیا جاگه کرتگ و تان اَبد گۆن ما همراه اِنت.
3 هُدایی مِهر و رهمت و سُهل و آسودگی، چه پتێن هُدا و آییئے چُکّ ایسّا مَسیهئے نێمگا، په راستی و مِهر گۆن ما گۆنَ بیت.
راستی و مِهر
4 گَل و شادان بوتان وهدے زانتُن تئیی لهتێن چُکّ، راستیئے سرا زِندَ گوازێنیت، هما ڈئولا که پتا مارا هُکم کرتگ.
5 نون، او بانُک! من نۆکێن هُکمے نبیسگا نه‌آن، اے هما هُکم اِنت که چه بُنگێجا مارا گۆن بوتگ، بله چه تئو دَزبندیَ کنان، ماشما گۆن یکدومیا مِهر بکنێن.
6 مِهر همش اِنت که آییئے هُکم و پرمانانی سرا زِند بگوازێنێن. آییئے هُکم همش اِنت که شما چه بُنگێجا اِشکتگ. همے مِهرئے هُکمئے سرا زِند بگوازێنێت.
7 چیا که بازێن رَد دئیۆکے دنیایا پُترتگ و تالان اِنت و اے هبرا نمَنّنت که ایسّا مَسیه انسانی جسم و جانێا اێر آتکگ. اے پئیمێن مردم رَد دئیۆک و مَسیهئے دژمن اَنت.
8 هۆش و سار بێت که مئے کارئے بَر و سَمرا برباد و زئوال مکنێت، سررێچێن مُزّے په وت بکَٹّێت.
9 هرکَس که مَسیهئے تالیمئے سرا مُهر مه‌اۆشتیت و وتسرا دێماتر برئوت، هُدا آییئیگ نه‌اِنت، بله هرکَس که مَسیهئے تالیمئے سرا مُهر بۆشتیت، هم پت آییئیگ اِنت، هم چُکّ.
10 اگن کَسے شمئے گوَرا بیئیت و اے تالیما مئیاریت، آییا وتی لۆگا مئیلێت و وشّ‌آتکی مگوَشێت.
11 پرچا که اے ڈئولێن مردمێئے وشّ‌آتک کنگ، گۆن آییئے رَدێن کاران شریکدار بئیگ اِنت.
گُڈّی هبر
12 بازێن چیزّے هست که په تئو بنبیسان، بله نلۆٹان گۆن کلم و کاگدا ببنت. اُمێتوار آن که شمئے کِرّا بیایان و دێم په دێم گپّ و تْران بکنێن تان مئےشمئے شادمانی سررێچ ببیت.
13 تئیی گچێنیێن گهارئے چُکّ ترا بَڈّے دْرود و دْرَهباتَ گوَشنت.