142 অধ্যায়
গুহাত থকাৰ সময়ত দায়ুদৰ ৰচিত মচকীল নামৰ গীত। এটি প্ৰাৰ্থনা।
1 মই চিঞঁৰি যিহোৱাৰ ওচৰত ক্রন্দন কৰিলোঁ,
মই নিজ স্বৰেৰে যিহোৱাৰ আগত মিনতি কৰিলোঁ।
2 মই মোৰ দুখৰ কথা তেওঁৰ আগত ভাঙি ক’লো,
তেওঁৰ আগত মোৰ কষ্টৰ কথা জনালোঁঁ।
3 মোৰ আত্মা যেতিয়া অন্তৰত ব্যাকুল হয়,
তেতিয়া তুমি মোৰ পথ জানা;
মই অহা-যোৱা কৰা পথত লোকবোৰে মোৰ বাবে গোপনে ফান্দ পাতিলে;
4 মোৰ সোঁ ফালে দৃষ্টি কৰি চোৱা,
মোৰ খবৰ লওঁতা কোনো নাই;
মোৰ বাবে আশ্রয় স্থান নাই,
মোৰ বাবে কোনেও চিন্তা নকৰে।
5 হে যিহোৱা, মই তোমাৰ ওচৰত ক্রন্দনৰে কৈছো,
“তুমিয়েই মোৰ আশ্ৰয়, জীৱিত লোকৰ দেশত তুমিয়েই মোৰ অধিকাৰ।”
6 তুমি মোৰ কাকুতিলৈ মনোযোগ দিয়া,
কিয়নো মই অতি অসহায় অৱস্থাত পৰিছোঁ;
মোৰ তাড়নাকাৰীবোৰৰ হাতৰ পৰা মোক উদ্ধাৰ কৰা,
কাৰণ তেওঁলোক মোতকৈ শক্তিশালী।
7 কাৰাগাৰৰ পৰা মোৰ প্রাণ মুক্ত কৰা,
যেন মই তোমাৰ নামৰ ধন্যবাদ কৰিব পাৰোঁ;
ধাৰ্মিকসকলে মোক চাৰিওফালে ঘেৰি ৰাখিব;
কাৰণ তুমি মোলৈ প্রচুৰ মঙ্গল কৰিবা।