1 او دُردانگان! اے نون دومی کاگد اِنت که په شما نبیسگا آن. هر دوێن کاگدُن په اے سئوَبا نِبشتنت تان شمئے دلا شَرّێن پِگر و هئیالانی هُبّ و واهگا پێدا بکنان و شمارا تَهتال بدئیان 2 هما هبران وتی یاتا بیارێت که گوَستگێن زمانگان پێشیگێن پاکێن نبیان گوَشتگ‌اَنت، اَنچش هم مئے هُداوند و رَکّێنۆکئے هُکما شمئے هئیالا بیاران که آییئے کاسِدان شمارا داتگ.

3 چه هر چیزّا پێسر بزانێت که آهری زمانگان، مسکرا و ریشکند کنۆکێن مردم جاهَ جننت که وتی سِلّ و بدێن واهگانی رَندگیر اَنت. 4 گوَشنت: «گڑا آییئے آیگئے واده چۆن بوت؟ چه هما وهدا که مئے پت و پیرێن مُرتگ‌اَنت، هر چیزّ هما پئیما اِنت که چه جهانئے جۆڑ بئیگئے وهدا بوتگ.» 5 اے پئیما په زانت، وتی چمّان چه اے راستیا بندَ کننت که آسمان، هُدائے هُکمئے سرا چه دێریگێن وهدان هست‌اَت و اے زمین، چه آپا و آپئے راها جۆڑ بوتگ و 6 چه همے آپا آ زمانگئے دنیا بُڈّت و گار و بێگواه بوت. 7 چه هما هُکم و هبرا هم سجّهێن آسمان و اے زمین، په آسا گچێن کنگ بوتگ و تان دادرسیئے رۆچ و ناباورێن مردمانی تباهی و زئوال بئیگا دارگ بوتگ‌اَنت.

8 بله، او دُردانگان! چه اے هبرا بێهئیال مبێت که په هُداوندا یک رۆچے، هزار سالئے پئیما اِنت و هزار سال، یک رۆچێئے پئیما. 9 لهتێن مردم گمانَ کنت و گوَشیت که هُداوندا وتی پِر ترّگ و آیگئے کئول و واده مهتل داشتگ، بله چُش نه‌اِنت. راستێن هبر اِش اِنت که هُداوند گۆن شما سبر و اۆپارَ کنت، وهد و مۆهَ دنت تان گُنهکار پشۆمان ببنت، چیا که نلۆٹیت کَسّے گار و بێگواه ببیت. 10 بله هُداوندئے رۆچ اَلّما کئیت. چُش که دُزّے اَناگتَ کئیت و سجّهێنان جاهَ سِرّێنیت. آ رۆچا آسمان گۆن تُرسناکێن تئوار و بوستگے گار و بێگواهَ بیت، اِستار و ماه و رۆچ و هرچے که آسمانا هست، آسا کپیت و آپَ بیت و زمین و هرچے که زمینا هست سُچیت و پُرَ بیت.

11 نون که زانێت هرچے مئے چاگردا هست گار و زئوال بئیگی اِنت، گڑا باید اِنت شمئے زِند پاک و پَلگار ببیت و په هُدادۆستی بگوَزیت. 12 هُدائے رۆچئے اِنتزار و ودارا هم ببێت و جُهد بکنێت که آ رۆچ زوت‌تر برسیت، هما رۆچ که آسمانَ سُچیت و آپَ بیت و اِستار و ماه و رۆچ و هرچے که آسمانا هست آسا کپنت و آپَ بنت. 13 بله ما نۆکێن آسمان و زمینئے اِنتزار و ودارا اێن که آیانی تها اَدل و راستی هاکمَ بیت. چیا که اے هُدائے لَبز و واده اِنت.

14 او دُردانگان! نون که اے چیزّانی ودارا اێت، جُهد کنێت آ شمارا پاک و بےائیب و گۆن وت په سُهل و آرامیا ودی بکنت و بگندیت. 15 اے هبرا هم مشمۆشێت که مئے هُداوندئے سَبر و اۆپارئے مکسد رَکّێنگ اِنت، اَنچش که مئے دُردانگێن برات پولُسا گۆن هُدابَکشتگێن هِکمتے په شما نبشتگ. 16 وتی سجّهێن کاگدانی تها همے بارئوا نبیسیت. آ کاگدانی لهتێن هبرانی زانگ و در برَگ گران اِنت و ناسرپد و نِزۆرێن مردم آ نبشتهان وتی تَبا چَهرَ دئینت و په رَدی مانا کننت، بله اے مردم وت زئوالَ بنت. گۆن پاکێن کتابئے آ دگه نِبشتهان هم همے کارا کننت.

17 پمێشکا، او دُردانگان! نون که شما اے سجّهێن چیزّان چه پێسرا زانێت، پهرێز کنێت تان رَدکار و ناشَرێن مردم شمارا وتی گُمراهیئے نێمگا مبرنت و شما وتی مُهر و مُهکمێن زِندا مباهێنێت. 18 گۆن مئے هُداوند و رَکّێنۆک ایسّا مَسیهئے رهمت و زانتا، رُست و رُدۆم گِران ببێت. شان و شئوکت انّون تان اَبد، هماییا برسات. اَنچش بات. آمین.