1 یک رۆچے، نُهمی ساهتئے†3‏:1 بزان بێگاهئے ساهت سئیا. زِگر و دْوائے وهدا، پِتْرُس و یوهَنّا مزنێن پرستشگاها رئوگا اتنت. 2 هما وهدا، لهتێن مردم یک پێدایشی لَنگێا‡3‏:2 پێدایشی لَنگ، بزان مادرزادێن لَنگ. آرگا اَت. مردمان اے لَنگ هر رۆچ، مزنێن پرستشگاهئے «زێبا» نامێن دَروازگئے دپا واپێنت تان چه پرستشگاهئے رئوۆکێن مردمان پِنڈگے بگیپت. 3 وهدے آییا پِتْرُس و یوهَنّا پرستشگاهئے رئوگا دیستنت، چه آیان پِنڈگی لۆٹت. 4 پِتْرُس و یوهَنّایا وتی چمّ آییارا سکّ داتنت. پِتْرُسا گوَشت: «مئے نێمگا بچار.» 5 لَنگێن مردئے چمّ په اے اُمێتا سکّ اتنت که چیزّے دئینتی. 6 گڑا پِتْرُسا گوَشت: «منا زرّ و سُهر نێست بله هرچے که منا هست، ترا دئیان. ایسّا مَسیه ناسِریئے ناما، پاد آ، راه گِر.» 7 نون آییئے راستێن دستی گپت و اۆشتارێنتی. هما دمانا آییئے پاد و پادانی مُچّ، تئیار و زۆرمند بوتنت. 8 جاه سِرّت و وتی پادانی سرا اۆشتات، راه گپت و ترَدّان و کُپّ کنان و هُدایا سِپَت و سَنا کنانا، گۆن آیان پرستشگاها شت. 9 سجّهێن مردمان آ دیست که هُدایا سِپَت و سَنا کنانا، وتی پادانی سرا رئوگا اِنت. 10 زانتِش اے هما اِنت که پێسرا، پرستشگاهئے «زێبا» نامێن دروازگئے دپا په پِنڈگا نِشتگ‌اَت. نون چه اے کارا که گۆن آییا بوتگ‌اَت مردم هئیران و هَبَکّه منتنت.

11 آ مرد چه پِتْرُس و یوهَنّایا هچّ جتا نبوت. نون سجّهێن مردم سُلئیمانئے پێشجاها،§3‏:11 پێشجاه، بزان پێشگاه، لۆگئے چاردیوال، سَهن. گۆن هئیرانی تچان دێم په آیان آتکنت. 12 پِتْرُسا که چُش دیست، گۆن آیان گوَشتی: «او اِسراییلیان! چه اے کارا، په چے اینکدر هئیران و هَبَکّه منتگێت؟ چیا چمّۆ په ما سکّ اَنت؟ گوَشئے زانا، ما گۆن وتی جندئے توان و پهرێزکاریا اے مرد دْراه و تئیار کرتگ. 13 اِبراهێم، اِسْهاک و آکوبئے هُدا، بزان مئے پت و پیرُکانی هُدایا، وتی هِزمتکارێن ایسّا شان و شئوکت دات، هما که شما گراێنت و کۆشارێنت و پیلاتوسئے دێما آ نمَنِّت، هرچُنت که پیلاتوسا آییئے آزات کنگئے شئور کرتگ‌اَت. 14 بله شما آ ‹پاک و نێکێن› نمَنِّت و آییئے جاها په یک هۆنیگێا آزاتی لۆٹت. 15 شما زِندمانئے سرچمّگ کُشت، بله هُدایا آ چه مُردگانی نیاما زندگ کرت و جاه جناێنت و ما اِشیئے شاهد اێن. 16 اے مردا گِندگا اێت و زانێت. چه ایسّائے نامئے سرئے باورمندیا، آییا واک و توان رَستگ. هئو! ایسّائے نام و آییئے سرا باورمندیا، اے مرد شمئے دێما سَرجما دْراه کرتگ.

17 «نون، او براتان! منَ زانان که شمئیگ و شمئے کماشانی کار و کِرد، چه نازانتیا اَت. 18 بله هُدایا هرچے که چه سجّهێن نبیانی زبانا پێشگۆیی کرتگ‌اَت اے ڈئولا پوره و سَرجم کرت. آ پێشگۆیی اِش اِنت که آییئے مَسیه، رنجَ کَشّیت. 19 نون چه وتی گناهان پشۆمان ببێت و دێم په هُدایا واتَرّ بکنێت*3‏:19 واتَرّ کنگ، بزان پِر ترّگ. تان شمئے گناه و مئیار شۆدگ ببنت، 20 چه هُداوندئے نێمگا شمارا گێگ و آسودگێن وهد و رۆچ برسیت و هُدا، مَسیه بزان ایسّایا، که په شما گچێن کنگ بوتگ، رئوان بکنت. 21 آ باید اِنت آسمانا بمانیت تان هما وهدا که هر چیزّ نۆکسرا وتی جاها پِر بترّیت، هما ڈئولا که هُدایا چه کوَهنێن زمانگان پاکێن نبیانی زبانا گوَشتگ. 22 موسّایا گوَشتگ: ‹شمئے هُداوندێن هُدا، چه شمئے براتانی نیاما په شما منی ڈئولێن پئیگمبرے گچێنَ کنت، باید اِنت شما آییئے سجّهێن هبران بمَنّێت. 23 کَسے که اے پئیگمبرئے هبرانی سرا دلگۆش مکنت، چه کئوما سِندگ و در کنگَ بیت.›†3‏:23 شَریَتئے دومی رهبند، بَهر 18، بَند 15‏، 18، 19.

24 «چه سَموییلا و رَند، سجّهێن نبیان اے رۆچانی بارئوا پێشگۆیی کرتگ. 25 شما نبیانی پُشتپَد و هما اَهد و کئولئے میراس بَرۆک اێت که هُدایا گۆن شمئے پت و پیرُکان کرتگ‌اَت، وهدے گۆن اِبراهێما گوَشتی: ‹زمینئے سجّهێن کئوم و کَبیله چه تئیی نَسل و پُشتپَدا برکتَ گرنت.›‡3‏:25 پێدایش، بَهر 12، بَند 3. 26 هُدایا وتی هِزمتکار گچێن کرت و پێسرا شمئے گوَرا رئوان دات تان شمارا برکت بدنت و هر یکّێا چه آییئے هراب و گَندهێن راها پِر بترێنیت.»