په دوازدهێن کَبیلهان که دنیایا شِنگ و شانگ اَنت.

شمارا دْرود سر بات.

2 او براتان!†1‏:2 «براتئے» مانا هر باورمند اِنت، مردێن و جنێن. وهدے وڑ وڑێن چَکّاس و آزمایشانَ کپێت، اے چیزّا سررێچێن شادهیے بزانێت. 3 چیا که زانێت شمئے ایمانئے چَکّاس سَبر و اۆپارَ کاریت، 4 بله بِلّێت که اے سَبر و اۆپار سَرجم ببیت تان شما رُست و رُدۆم بکنێت و تمان و کامل ببێت و شمارا هچ کمّیے مبیت.

5 اگن چه شما یکّێئے زانت و هِکمت کمّ ببیت، چه هُدایا بلۆٹیت و هُدا، که چه وتی بَکشندگیا هرکَسا بے مِنَّت و شِگانَ دنت، آییا زانت و هِکمتَ بَکشیت. 6 بله گۆن باورمندیا بلۆٹیت و هچ شکّے دلا مئیاریت، چیا که دودلێن مردم زِرئے چئول و مئوجانی ڈئولا اِنت که گۆن گواتا هر نێمگا لێٹَ وارت. 7 اے وڑێن مردمے، چُش هئیال مکنت که آییا چه هُداوندا چیزّے رسیت. 8 پرچا که آ دودل اِنت و وتی هچ کار و هچ کِردارئے سرا مُهر نه‌اۆشتاتگ.

9 نێزگارێن برات، وتی مڑاه و اِزّتمندیئے سرا پَهر بکنت و 10 هستۆمند، وتی دربێشی و نێزگاریئے سرا، چیا که هستۆمند دَشتئے گُلئے پئیما هُشکَ ترّیت و زئوالَ بیت. 11 رۆچ گۆن وتی سۆچۆکێن بْرانزا سرَ کَشّیت و کاهان هُشکَ کنت، آیانی پُلَّ رِچنت و زێبایی‌اِش گارَ بیت. هستۆمند همے پئیما اِنت، وتی کَسب و کارانی چِن و لانچا گیمّریت و بێگواهَ بیت.

12 بَهتاور هما اِنت که وتی آزمایش و چَکّاسان مُهرَ اۆشتیت. پرچا که وهدے آ چه چَکّاسان سربلندَ بیت، زِندمانئے هما تاج آییا رسیت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان واده کرتگ. 13 آ که چَکّاسا کپیت، مگوَشیت: «اے هُدا اِنت که منا آزمایشَ کنت.» چیا که هُدا گۆن هچ بدیے چَکّاسگَ نبیت و هچکَسا چَکّاس و وسوَسها دئورَ ندنت. 14 هرکَس که وسوَسهَ بیت، اے آییئے جندئے سِلّێن واهگ اَنت که گلاێننت و داما دئوریَ دئینت. 15 سِلّێن واهگ که لاپ‌پُرَّ بنت، گڑا گناه پێدا بیت، گناه که رُدیت و مزنَ بیت، مرکَ کاریت. 16 او منی دُردانگان!‡1‏:16 اَسلیگێن یونانی نبشتانکَ گوَشیت: «او منی دُردانگێن براتان!» رَد مئوَرێت.

17 هر نێکێن داد و هر تمانێن تُهپه و ٹێکی چه بُرزادَ کئیت، چه نور و رُژنئے پتئے نێمگا که هچبر بدلَ نبیت و هچ تهاری و ساهگێا آییئے اَرواه و جَبینا راه نێست. 18 آییئے واهگ همے بوتگ که مارا چه راستیئے هبرئے وَسیلها پێدا بکنت، تانکه آییئے جۆڑ کرتگێنانی ائولی بَر و سَمر ببێن.

19 او منی دُردانگان! شَرّ دلگۆش بکنێت. هرکَس باید اِنت اِشکنگا تئیار ببیت، بله هبرا اِشتاپ مکنت و زوتّ زَهر مگیپت. 20 چیا که انسانئے زَهر و هِژم، آ پهرێزکاریا په بَر و سَمرَ نئیلیت که هُدا لۆٹیت. 21 پمێشکا هر وڑێن پَلیتی و سجّهێن بدیان چه وتا دور کنێت و په بێکِبری و نرم‌دلی، هما گال و هبران دلا بدارێت که شمئے دل و جانا نادێنگ بوتگ و شمئے رَکّێنگئے واک و توانی هست.

22 هُدائے هبرا، اَنچش سَهل و هُشکا گۆش مدارێت و وتا رَد مدئیێت، آییئے سرا کار بکنێت. 23 چیا که هرکَس اے هبرا اِشکنت و آییئے سرا کارَ نکنت، هما مردمئے ڈئولا اِنت که وتی چِهرگا آدێنکا چاریت، 24 وتا گندیت، بله اَنچش که چه آدێنکئے دێما دورَ بیت، هما دمانا وتی رنگ و دْرۆشما شمۆشیت. 25 بله آ که وتی چمّان دێم په تمان و کاملێن شَریَت، بزان «آزاتیئے شَریَتا»§1‏:25 آزاتیئے شَریَت، بزان هما «شَریَت» که مارا چه گناهان آزاتَ کنت. تَرّێنیت و آییئے سرا مُهرَ اۆشتیت، شمۆشکارێن اِشکنۆکے نه‌اِنت، مَنّۆکێن کار کنۆکے. آ وتی کار و کِردا بَهتاورَ بیت.

26 آ کَس که وتا هُدادۆستے زانت بله وتی زبانئے مَهارا داشتَ نکنت، وتا رَدَ دنت و گلاێنیت و آییئے «هُدادۆستیا» پایدگے نێست. 27 هما هُدادۆستی که مئے هُداێن پت، پاک و بےائیبیَ زانت: «سکّیانی وهدا جنۆزام و چۆرئوانی دستا گِرگ» و «وتا چه اے دنیائے گَندگیان پاک دارگ» اِنت.