په هما گوانک جتگێنان که پتێن هُدایا دۆست اَنت و په ایسّا مَسیهئیگی گۆن شَرّێن پهرێزے دارگ بوتگ‌اَنت. 2 شمئے سرا رهمت، سُهل و آسودگی و مِهر گێش و گێشتر بات.

5 شما اے سجّهێن چیزّان سرپد بوتگێت و زانێت، بله لۆٹان شمارا تَهتال بدئیان که هُداوندا یک برے وتی کئوم چه مِسرا رَکّێنت، بله آ که بێباور اتنت رندترا گار و بێگواهی کرتنت. 6 آییا هما پرێشتگ هم تان دادرسیئے مزنێن رۆچا تهارۆکیا گۆن اَبدمانێن زمزیلان بستگ‌اَنت که وتی اِهتیارئے بُرز و بلندێن کَدرِش نزانت و وتی جاگه‌اِش یله دات. 7 همے پئیما، سُدوم و گُمورَه و کِرّ و گوَرئے شهرانی مردم، که همایانی ڈئولا بێننگی‌اِش کرت و نارهبندێن واهگانی پدا کپتنت، اَبدی آسا پِرّێنگ بوتنت تان په دگران درس و اِبرت ببنت.

8 اَنچش، گۆن اے سجّهێن سرگوَستانی زانگا، هما مردم که وتی وابانی تها زندگ اَنت، وتی جسم و جانا پلیت و گندهَ کننت، اِهتیارا نمَنّت و آسمانی زۆرمندان سُبکَّ کننت. 9 تنتنا مزنێن پرێشتگ میکاییلا، آ وهدا که موسّائے جۆنئے بارئوا گۆن شئیتانا یک و دویی کرت، اے تَهم و جُریت نێست‌اَت که شئیتانا سُبکّ و مئیاریگ بکنت. تهنا گوَشتی: «هُداوند ترا سزا بدئیات.» 10 بله اے، هما چیزّانی سُبکّی و بێهُرمتیا کننت که چه آیان هچَّ نزاننت. اے مردم ناسرپد و بێزبانێن جانوَرانی پئیما، وتی سَرِشتئے‡1‏:10 سَرِشت، بزان باتِن، فِترت، جئوهر. رندا کپنت و اے پئیما گار و بێگواهَ بنت.

11 بَژن و اپسۆز په آیان! چیا که کایِنئے§1‏:11 کایِن هما کابیل اِنت که وتی براتی کُشت. راها رئونت و وتی سوتّانی پدا بَلیامئے گُمراهیا کپنت و کۆرَهئے*1‏:11 کۆرَه موسّائے زمانگئے مردمے اَت. سرکشیا بێرانَ بنت. 12 اے مردم، شمئے پُرمِهرێن باورمندی دیوانان، وهدے په بێپرواهی گۆن شما هۆریگا وراکَ ورنت په شما بَنّامی و پۆلنگے بنت. اے هما شپانک اَنت که تهنا وتی جندئے پَزّۆر کنگئے رندا اَنت. هما بێهئورێن جمبر اَنت که گواتِشَ بارت. هما ڈکّالی†1‏:12 اَسلیگێن یونانی نبشتانکَ گوَشیت: «اێرَهتی». درچک اَنت که بێبَر و بێریشّگ اَنت و دو بَر مُرتگ‌اَنت. 13 اے زِرئے هما مستێن چئول و مئوج اَنت که وتی شَرمناکێن کارانی کپ و گَجّان درَ رێچنت. هما گِسَر و سرگردانێن اِستار اَنت که تهارترێن تهارۆکی آیانی اَبدی آسر و آکبت اِنت.

14 هَنّوه که آدَمئے هپتمی نَسل و پدرێچ اَت، اِشانی بارئوا چُش پێشگۆییَ کنت و گوَشیت: «هُداوند گۆن وتی لَکّانی لَکّێن پَلگارتگێنانَ کئیت، 15 تان سجّهێنانی دادرسیا بکنت و اے بێهُداێن ناباوران په آیانی سجّهێن گندهکاریان و په هما سجّهێن سِلّێن هبران که اے بێباورێن گُنهکاران آییئے هلاپا گوَشتگ‌اَنت، مئیاریگ بکنت.» 16 اے مردم، گلّه‌گزار، ایرازگِر و وتی بدکاری و سِلّێن واهگانی بُڈّتگێن اَنت، په وت پهرَ بندنت و په وتی نپ و سوتّان گۆن چاپلوسی و چَرپ‌زبانی مردمان ستا کننت.

17 جی، او دُردانگان! شما مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے کاسِدانی پێشگۆییان وتی یاتا بدارێت 18 که شمارا گوَشتِش: «گُڈّی زمانگا، اَنچێن ریشکند کنۆک ودیَ بنت و کاینت که وتی بێهُدایی و سِلّ و بدێن واهگانی رَندگیر اَنت.» 19 اے، دنیایی مردم اَنت، چه هُدائے روها زِبهر‡1‏:19 زِبهر، بزان بێبهر. اَنت و جتایی دئورَ دئینت.

20 بله او دُردانگان! شما وتی پاک و بےائیبێن باورا مُهر و مُهرتر بکنێت و گۆن پاکێن روهئے مَدتا دْوا بلۆٹێت. 21 وتا هُدائے مِهرانی ساهگا بدارێت و مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے رهمتئے اِنتزار و ودارا ببێت که شمارا په نمیرانێن زِندا سرَ کنت. 22 گۆن آ لهتێنا که دودل اَنت مهربان ببێت، 23 لهتێنا چه آسا بکَشّێت و برَکّێنێت و دگه لهتێنا رهمت پێش بدارێت بله گۆن تُرس و لَرز و چه آیانی جامگان نپرت بکنێت که آیانی جسما پلیت کرتگ‌اَنت.

24 هماییا، که شمارا چه ٹَگل ورگ و کپگا مُهر داشتَ کنت و بےائیب و گۆن مزنێن شادمانیے شمارا وتی پرشئوکتێن درگاها برت و سر کرتَ کنت، 25 مئے یکّ و یکدانگێن هُدا و رَکّێنۆکا، چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے وَسیلها، چه اَزل، انّون و تان اَبد شان و شئوکت و واک و کدرت برسات! اَنچش بات. آمین.