1 هما وهدا، لهتێنا گۆن ایسّایا آ جَلیلی مردمانی بارئوا هال و هبرَ کرت که پیلاتوسا کُشتگ‌اتنت و آیانی هۆن، گۆن همایانی کُربانیگێن دَلوَتانی*13‏:1 دَلوَت، بزان هئیوان. هۆنا هۆر و هئوار کرتگ‌اَت. 2 ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت: «شما گُمانَ کنێت، آ جَلیلی که په چُشێن بَزّگی و سیَه‌رۆچیے دُچار کپتنت، چه آ دگران گُنهکارتر اتنت؟ 3 من شمارا گوَشان نه، چُش نه‌اِنت، بله اگن چه وتی گناهان پشۆمان مبێت، شما هم همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت. 4 گُمانَ کنێت هما هژدهێن مردم که سیلوهائے بُرج آیانی سرا کپت و مُرتنت، چه اورْشَلیمئے آ دگه سجّهێن مردمان رَدکارتر اتنت؟ 5 من شمارا گوَشان نه، شما هم، اگن چه وتی گناهان پشۆمان مبێت، همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت.»

6 پدا ایسّایا په آیان مِسالے جت: «مردێا وتی انگوری باگا اِنجیرئے درچکے هست‌اَت. یک رۆچے، آ اِنجیرئے بَرانی چارگا باگا شت، بله بَرے ندیستی. 7 گڑا گۆن وتی باگپانا گوَشتی: ‹سئے سال اِنت که من اے اِنجیرئے بَرانی چارگا کایان بله هچَّ نگندان. بگُڈّی تان زمینا بێبَر و بێسَمَر مکنت.› 8 بله باگپانا پَسّئو دات: ‹واجه! دگه یک سالے بِلّی، من اِشیئے بُنا کۆچان و کلۆنڈان و سَماتَ دئیان، 9 دێمی سالا، اگن بَری دات شَرّ، اگن نداتی گڑا بگُڈّی.›»

10 شَبَّتئے رۆچے، ایسّا یک کَنیسَهێا مردمان سَبک و تالیم دئیگا اَت. 11 یک جنێنے همۆدا اَت که هژده سالا، یک اَرواهێا نادْراه کرتگ‌اَت. کُمپی جتگ‌اَت و هچ ڈئولا وتی سْرێنی تچک کرتَ نکرت. 12 وهدے ایسّائے چمّ په آییا کپتنت، تئواری کرت و گوَشتی: «او جنێن! تئو چه وتی ناجۆڑیا رَکّتئے.» 13 ایسّایا وتی دست آییئے سرا اێر کرت و هما دمانا آ کُمپێن جنێنئے سْرێن تچک بوت و هُدائے سِپَت و سَنایا لگِّت.

14 بله کَنیسَهئے مستر په اے سئوَبا که ایسّایا شَبَّتئے رۆچا دْرهبکشی کرتگ‌اَت نارزا بوت و گوَشتی: «شمارا په وتی کاران شش رۆچ هست و هما رۆچان په وتی دْرهبکشیا بیاێت، نه که شَبَّتئے رۆچا.» 15 هُداوندێن ایسّایا آییئے پَسّئوا درّاێنت: «او شَتَلکارێن ریاکاران! چه شما هچکَس شَبَّتئے رۆچا وتی هَر و گۆکان چه وتی بَنجاهانَ نبۆجیت و ڈنّا په آپ دئیگا نبارت؟ 16 گڑا، اے جنێن، که اِبراهێمئے نَسل و پدرێچ اِنت و هژده سال اِنت که شئیتانا وتی بندیگ کرتگ، چیا شَبَّتئے رۆچا چه وتی اَزابان آزات و آسودگ کنگ مبیت؟»

17 وهدے ایسّایا چُش گوَشت، آییئے سجّهێن بَدواه پَشَل و شرمندگ بوتنت. بله اے دگه سجّهێن مردم چه ایسّائے اے مۆجزه و اَجَبێن کاران باز وَشدل و شادان بوتنت.

18 رَندا، ایسّایا گوَشت: «هُدائے بادشاهی چِه پئیما اِنت؟ آییا گۆن چۆنێن چیزّے همدَروَر بکنان؟ 19 هُدائے بادشاهی، ٹێلکاهئے†13‏:19 ٹێلکاه، بزان هَرْدَل. تُهمئے پئیما اِنت که مردێا زرت و وتی باگا کِشت. آ دانَگ رُست و درچکێئے ڈئولا بوت و بالی مُرگان آییئے تاک و ٹالانی چێرا کُدۆه و کُدام بست.»

20 پدا گوَشتی: «من په هُدائے بادشاهیا چۆنێن مِسالے پێش بکنان؟ 21 هُدائے بادشاهی هما هُمیرئے پئیما اِنت که جنێنێا زرت و گۆن بازێن آرتێا‡13‏:21 اَسلیگێن یونانی نبشتانکَ گوَشیت: «سئے ساتا»، بزان چه بیست لیترا گێش. هئوار کرت و کم کمّا سجّهێن آرت گوات گپت و هُمیر بوت.»

22 ایسّا شهر په شهر و مێتگ په مێتگ مردمان تالیم دئیان دێم په اورْشَلیما رئوگا اَت، 23 یکّێا جُست کرت: «او واجه! بارێن، چه مردمان، تهنا کَمُّکێنے رَکّیت؟» 24 آییا پَسّئو دات: «جُهد کنێت چه تنکێن دروازگا بگوَزێت، چیا که من شمارا گوَشان، بازێنے چه همے دروازگا گوَزگئے جُهدا کنت، بله گوَست نکنت. 25 وهدے کئیت که لۆگئے هُدابُند پادَ کئیت و لۆگئے دروازگا بندَ کنت، گڑا شما لۆگئے دپا اۆشتێت و هرچُنت دروازگا ٹُکّێت و تئوارَ کنێت: ‹او واجه! دروازگا په ما پَچ کن!›، بله آ پَسّئوَ دنت که ‹من شمارا پَجّاهَ نئیاران و نزانان چه کجا اێت.› 26 شما گوَشێت: ‹ما گۆن تئو هموان§13‏:26 هموان، بزان یکجاه وراک ورگ. و همدیوان بوتگێن و تئو مئے دَمْک و کوچهان مارا تالیم داتگ.› 27 بله آ پَسّئوَ دنت: ‹من شمارا پَجّاهَ نئیاران و نزانان چه کجا اێت؟ او رَدکاران! چه منی دێما دور بێت.› 28 آ وهدا، گرێوێت و دنتان په دنتانَ دْرُشێت، چیا که اِبراهێم، اِسْهاک، آکوب و سجّهێن پئیگمبران، مان هُدائے بادشاهیا گندێت، بله وت چه هُدائے بادشاهیا ڈنّا دئور دئیگَ بێت.

29 «اے دگه مردم چه رۆدراتک*13‏:29 رۆدراتک، بزان هما نێمگ که رۆچ درَ کئیت، مَشرِک. و رۆنند و چه شمال و جنوبئے چارێن نێمگانَ کاینت و هُدائے بادشاهیئے پَرزۆنَگئے سرا نندنت. 30 هئو، اَنچش اِنت که آهِری، ائولیَ بنت و ائولی، آهِریَ بنت.»

31 هما وهدا، لهتێن پَریسی، ایسّائے گوَرا آتک و گوَشتِش: «نون تئو اے جاگها یله کن و دگه جاهێا برئو، چیا که هیرودیس تئیی کُشگئے رَندا اِنت.» 32 آیانی پَسّئوا گوَشتی: «بِرئوێت آ رۆباها بگوَشێت ‹مرۆچیگ و باندا، جِنّانَ کَشّان و مردمان دْراهَ کنان و سئیمی رۆچا، وتی کارا سَرجم په سرَ رسێنان.› 33 بله مرۆچی، باندات و پۆشی، اَلّما وتی اے سات و سپرا دێما بران، چیا که هچ پئیگمبرئے کۆش چه اورْشَلیما ڈنّا نبیت.

34 «اورْشَلیم، او اورْشَلیم! تئو پئیگمبرانَ کُشئے و هُدائے راه داتگێنان سِنگسارَ کنئے. باز رندا من لۆٹتگ تئیی چُکّان وتی کِرّا مُچّ و یکجاه بکنان، اَنچش که نکێنکێن مُرگے چورگ و چیپُّکان وتی بال و بانزُلانی چێرا مُچَّ کنت، بله شما نلۆٹت. 35 نون شمئے لۆگئے آکبت، شمئے وتی دستا یله دئیگَ بیت. شمارا گوَشان دگه برے منا نگندێت تان آ وهدا که چه وتی زبانا بگوَشێت: ‹مبارک بات هما که په هُداوندئے ناما کئیت!›»†13‏:35 زَبور 118‏:26.