1 ایسّا و آییئے مرید، جَلیلئے مَزَن‌گوَرمئے دومی پهناتا گِراسیانی*5‏:1 لهتێن دَزنبشتا آتکگ: «گَداریانی». سرڈگارا رَستنت. 2 وهدے ایسّا چه بۆجیگا اێر آتک، هما دمانا یک مردے که جِنّے پِر اَتی، چه کبرستانا در آتک و گۆن آییا دُچار کپت.†5‏:2 دُچار کپگ، بزان ڈیکّ ورگ، یکدگرا گِندگ. 3 آ، کبرستانا جهمنند اَت و همینچُک زۆری مان اَت که هچکَسا آییئے دست و پاد گۆن زمزیلا هم کئید کرتَ نکرتنت. 4 پێسرا باز رَندا مردمان کئید کرتگ‌اَت، بله آییا زمزیل پرۆشتگ‌اتنت و هچکَسا آییئے گِر و دارئے واک و توان نێست‌اَت. 5 آ، شپ و رۆچ کبرستان و کۆهان نِشتگ‌اَت، کوکّار و چیهالیَ جت و وتا گۆن ڈۆک و سِنگا ٹَپّیگیَ کرت. 6 اَنچش که ایسّایی چه دورا دیست، تچانا آییئے نێمگا آتک و ایسّائے پادان کپت. 7 گۆن کوکّار و چیهالێا گوَشتی: «ایسّا، او مَزَن‌شانێن هُدائے چُکّ! ترا گۆن من چِه کار اِنت؟ ترا هُدائے سئوگند اِنت، منا اَزاب مدئے.» 8 چیا که ایسّایا گوَشتگ‌اَت: «او پلیتێن روه! اے مردا یله دئے.» 9 ایسّایا چه آییا جُست کرت: «تئیی نام کئے اِنت؟» آییا پَسّئو دات: «منی نام ‹لشکر› اِنت، چیا که ما باز اێن.» 10 پدا آییا گۆن ایسّایا باز رندا مِنَّت و زاری کرت که «مارا چه اے سرڈگارا در مکن.»

11 همۆدا جُمپێئے سرا، هوکّانی مزنێن رمگے چَرگا اَت. 12 جِنّان دَزبندی کرت و گوَشت: «مارا راه بدئے تانکه همے هوکّانی جسما پُترێن.» 13 ایسّایا اجازت داتنت. گڑا، جِنّ در آتکنت و هوکّانی جسما پُترتنت. هوکّانی رمگ که دو هزارئے کِساسا اَت، چه جُمپا جَهلگا اێر کپانا گوَرما بُکّت. 14 گڑا، هوکّانی شوانگ شهر و مێتگان تتکنت و مردمِش اے بارئوا هال داتنت. وهدے مردمان اے هبر اِشکت، آتکنت تان گۆن وتی جندئے چمّان اے سرگوَستا بگندنت. 15 ایسّائے گوَرا که آتکنت دیستِش، هما مرد که پێسرا جِنّان گنۆک کرتگ‌اَت، همِدا نِشتگ، پُچّ و پۆشاکی گوَرا و په هۆش و سار اِنت. نون تُرسِش دلا نِشت. 16 آ که وت چَمدیستێن شاهد اتنت، کِسّه‌اِش کرت که جِنّی گنۆک چۆنکا هۆش و سار بوتگ و هوکّ چِه پئیما گوَرما بُکِّتگ‌اَنت. 17 گڑا مردمان گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آیانی سرڈگارا یله بدنت و برئوت.

18 وهدے ایسّا بۆجیگا سوار بئیگا اَت، آ مردا که جِنّا یله داتگ‌اَت، دَزبندی کرت: «منا وتی همراه کن.» 19 بله ایسّایا اجازت ندات و گوَشتی: «لۆگا برئو و وتی مردمان هال بدئے که هُداوندا په تئو چۆنێن کارے کرتگ و تئیی سرا چۆن بَزّگی بوتگ.» 20 گڑا، آ مرد شت و هر کارے که ایسّایا په آییا کرتگ‌اَت، دِکاپولیسئے‡5‏:20 دِکاپولیس، بزان ده شهر. گِراسا چه اے شهران یکّے اَت. سرڈگارئے مردمی هال داتنت. سجّهێن مهلوک، هَبَکَّه و هئیران بوت.

21 وهدے ایسّا پدا بۆجیگا سوار بوت و گوَرمئے آ دستا شت، تئیابئے کِرّا، مردمانی مزنێن رُمبے آییئے چپّ و چاگردا مُچّ بوت. 22 یایْروس نامێن مردے که کَنیسَهئے مستر اَت، همۆدا آتک و گۆن ایسّائے گِندگا، آییئے پادان کپت. 23 گۆن آییا دَزبندی‌ای کرت که «منی جنک مَرکیگ اِنت. بیا و وتی دستا آییئے سرا اێر مُش، تانکه دْراه ببیت و زندگ بمانیت.» 24 ایسّا آییئے همراه بوت و شت. دگه بازێن رُمبے مردم هم، اَنگِرّ کنان§5‏:24 اَنگِرّ کنگ، بزان چپّ و چاگردا گِرگ، اربی و پارسیا «محاصره». گۆن آییا رئوان بوت.

25 مردمانی رُمبا جنێنے گۆن اَت که دوازده سال اَت آییئے هۆن بند نبوتگ‌اَت و 26 چه بازێن داکتران په وتی اِلاجا مزنێن رنجے کَشّتگ‌اَتی و سجّهێن زَرّ و مالی هم باهێنتگ‌اتنت،*5‏:26 باهێنگ، بزان گار دئیگ، چه دست دئیگ. بله دْراه بئیگئے بدلا ناجۆڑتر بوتگ‌اَت. 27 آییا پێسرا ایسّائے بارئوا اِشکتگ‌اَت و نون چه مردمانی نیاما ایسّائے پُشتا آتک و آییئے کَباهی†5‏:27 کباه، بزان جُبّه. دست جت. 28 چیا که آییئے سِتک و باور اِش اَت که «اگن ایسّائے پُچّان هم دست پِر بکنان، دْراهَ بان.» 29 اَنچشی کرت، هما دمانا هۆن بند بوت و چه وتی جسمئے هالتا سرپد بوت که دْراه اِنت. 30 ایسّایا زوتّ زانت که یک واک و کدرتے چه آییا در آتکگ. گڑا آییا مردمانی نێمگا چَکّ تَرّێنت و جُستی کرت: «کئیا منی پُچّ دست جتنت؟» 31 مریدان گوَشت: «او واجه! وت گِندگا ائے که مردمان ترا چۆن اَنگِرّ کرتگ، اَنگت هم جُستَ کنئے: ‹کئیا منی پُچّ دست جتنت؟›» 32 ایسّا اَنگت چارێن نێمگان چارگا اَت که کئیا اے کار کرتگ. 33 بله هما جنێنا که اے کار کرتگ‌اَت، زانتی که آییا چۆن بوتگ و په تُرس و لَرز آتک، ایسّائے پادان کپت و اے کارئے راستێن هبر و هالی داتنت. 34 ایسّایا گۆن آییا گوَشت: «او منی جنک! تئیی سِتک و باورا ترا رَکّێنتگ، په وشّی و سلامتی برئو و چه وتی ناجۆڑیا دْراه ببئے.»

35 ایسّا اَنگت هبرا اَت که چه کَنیسَهئے مسترئے لۆگا، مردمے آتک و یایْروسی هال دات که «تئیی جنک مُرتگ، نون په چے استادا گێشتر دلسیاهَ کنئے؟» 36 ایسّایا آیانی هبرانی نێمگا دلگۆش نکرت و گۆن کَنیسَهئے مسترا گوَشتی: «متُرس، باور کن.» 37 چه پِتْرُس، آکوب و آییئے برات یوهَنّایا اَبێد، دگه هچکَسا همراهیئے اِجازتی ندات. 38 وهدے کَنیسَهئے مسترئے لۆگا آتکنت، دیستِش که بلاهێن شۆر و ولوَلهے، مردم گرێوگ و مۆتک آرگا اَنت. 39 لۆگا پُترت و گوَشتی: «چیا شۆرَ کنێت و گرێوێت؟ چُکّ نمُرتگ، بَسّ واب اِنت.» 40 مردمان گۆن اے هبرانی اِشکنگا ریشکندے جت، بله ایسّایا چه هما بانا‡5‏:40 بان، بزان کۆٹی، کَمرا، اُتاگ. که جنک اۆدا اَت، سجّهێن مردم در کرتنت و گۆن جنکئے پت و مات و وتی سئیێن مریدان همۆدا شت. 41 ایسّایا جنکئے دست گپت و گوَشتی: «تَلیتا کُم!» بزان: او جنکُک! پاد آ. 42 جنک هما دمانا پاد آتک و تَرّگا لگِّت. اُمری دوازده سال اَت. آ مردم که گۆن اتنت سکّ هئیران بوتنت. 43 ایسّایا په ترندی هُکم کرتنت: «اے هبرا گۆن هچکَسا مگوَشێت» و گوَشتی: «جنکا وراک بدئیێت.»