16
منا یلهَ نکنئے
داوودئے شئیر.
1 او هُدا! منا په شَرّی بدار،
که تئیی مئیار و باهۆٹ بوتگان.
2 گۆن هُداوندا گوَشتُن: «تئو ائے منی هُداوند،
اَبێد چه تئو په من هچ شَرّیے نێست.»
3 آ پاک و پَلگارتگێن که زمینا اَنت،
هما شَرَپمند اَنت که منی سجّهێن شادمانی همایانی سئوَبا اِنت.
4 آ که دگه هُداێئے رندا تچنت، آیانی گَم و اندۆه سکّ بازَ بیت،
آیانی هۆنێن کُربانیگانی رسمان گۆنَ نبان و
نامانِش وتی زبانا نئیاران.
5 او هُداوند! تئو منی گیشِّتگێن بَهرونڈ و جام ائے،
تئو منی بَهرا شرّیئے سرا دارئے.
6 منی هدّ و سیمسر، دلتبێن جاگهان گیشّێنگ بوتگ‌اَنت،
منا دلکشّێن میراسے دستا کپتگ.
7 من هُداوندا نازێنان که منا شئور و سَلاهَ دنت،
دلُن شپ‌پاسان هم منا راه سۆجَ دنت.
8 من مُدام هُداوند وتی دێم په دێما دیستگ،
آ منی راستێن پهناتا اِنت،
چه همے سئوَبا منَ نلرزان.
9 پمێشکا، دلُن وشّ و زبان شادان اِنت.
جِسم و جانُن مان اُمێتئے کلاتا آرامَ گیپت.
10 چیا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و
وتی دۆستدارا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.
11 تئو منا زِندئے راها سۆجَ دئیئے و
وتی بارگاها منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے.
تئیی راستێن کَشا، وشّی اَبدمان اِنت.