17
تئیی بانزُلانی چێرا
داوودئے دْوا.
 
او هُداوند! منی برهکّێن پریاتان بِشکن و
نالگانُن گۆش دار،
دْوایانُن بِشکن،
که چه بێریاێن دپ و لُنٹان درَ کاینت.
چه تئیی بارگاها منا دادرسی و آزاتی سر بات،
چمِّت راستێنا بگنداتنت.
تئو منی دل آزمایش کرتگ و شپ‌پاسان منی چارگا آتکگئے،
منا چکّاستگِت و هچ در نگێتکگ،
اَهدُن کرتگ که دپ گناه مکنت.
مردمانی کار هر چے که بیت،
بله من چه تئیی لُنٹانی گالا
وتا چه زالِمانی راها دور داشتگ.
منی پادانی پد تئیی راها نَکش اَنت،
پادُن نلرزتگ‌اَنت.
 
او هُدا! ترا لۆٹان، چیا که تئو منا پَسّئوَ دئیئے،
گۆش دار و هبرانُن بِشکن.
وتی مِهرئے اَجَبَّتیا پێش بدار!
تئو همایانَ رکێنئے
که چه وتی دژمنان تئیی گوَرا مئیار و باهۆٹَ بنت.
منا چۆ وتی چمّا بسمبال و
وتی بانزُلانی ساهگا چێر بدئے،
چه آ بدکاران که منا گار و گُمسارَ کننت و
چه هما جئورێن دژمنان که منا اَنگرِّش کرتگ.
10 آ وتی سِنگێن دلان مُهرَ کننت و
آیانی زبان پُرکِبر و گُروناکێن هبرَ کنت.
11 منی پدِش گپتگ‌اَنت و همے انّون منا اَنگرِّش کرتگ،
چمِّش په من دۆتکگ تان زمینا دئورُن بدئینت.
12 آ شێرێئے پئیما اَنت که په شکارا شُدیگ اِنت،
ورناێن شێرێئے پئیما که کمینا نِشتگ،
 
13 او هُداوند! جاه جَن، اِشانی دێما در آ و زمینا بجنِش،
گۆن وتی زَهما منا چه بدکاران برَکّێن.
14 هُداوندا! منا چه اے پئیمێن مردمانی دستا آزات کن،
چه اے دنیائے مردمان که نسیبِش تهنا همے دنیا اِنت و بسّ،
که لاپانِش چه وتی هزانگا سێرَ کنئے،
چُکِّش بازَ بنت و
آیانی پَشت کپتگێن چیزّ په چُکّانِشَ رسیت.
 
15 بله من په پهرێزکاری تئیی دێما گندان،
آگاه که بان، چه تئیی گِندگا سێرَ بان.