19
هُداوندئے شَریَت تمان و بےائیب اِنت
په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. داوودئے زَبور.
1 آسمان هُداوندئے شان و مزنیا پدّرَ کنت،
بُرزێن اَرش آییئے دستئے کاران.
2 اے رۆچ په آ رۆچا هبر رئوانَ کنت و
اے شپ په آ شپا زانت و هِکمت درشانَ کنت،
3 نه هبرے و نه گالے،
آیانی تئوار اِشکنگَ نبیت.
4 پدا هم آوازِش سَرجمێن زمینا شنگ و تالانَ بیت و
هبرِش تان جهانئے گُڈّی مرز و سیمسرانَ رسنت.
په رۆچا، هُدایا آسمانا تمبوے بستگ،
5 رۆچ سالۆنکێئے پئیما چه وتی کِلّهبندا*19:5 کِلّهبند، بزان هما جاگه که په سالۆنک و بانۆرا جۆڑ کنگَ بیت. درَ کئیت و
چۆ که پهلوانے شادان مئیدانَ کنت.
6 چه آسمانئے یک گوَرێا درَ کئیت و
تان آ دگه گوَرا چهرَ وارت،
هچ چیزّے چه آییئے هُرم و گرمیا چێر نه‌اِنت.
7 هُداوندئے شَریَت تمان و بےائیب اِنت و
جسم و جانا بۆدَ کاریت.
هُداوندئے هُکم پُراِهتبار اَنت و
کَمزانتان دانا و اَگلمند کنت.
8 هُداوندئے رهبند راست اَنت و
دلا شادانَ کننت.
هُداوندئے پرمان پاک اَنت و
چمّان رُژناگَ کننت.
9 هُداوندئے تُرس پاک اِنت و
تان اَبد پایدار.
هُداوندئے پرمان برهکّ اَنت و
سَرجمیا اَدل،
10 چه تلاها دلکشتر، تنتنا چه اَسیلێن زرّ هم،
چه شَهدا شیرکنتر، تنتنا چه بێنگئے کُدامئے هر ترَمپا وَشتر.
11 تئیی هزمتکارا چه آیان ڈاه و هُشدارَ رسیت و
گۆن آیانی دارگا مزنێن مُزّے.
12 کئے اِنت آ که وتی رَدیان بزانت و سرپد ببیت؟
منا چه وتی نزانتگێن گناهان پاک و سَلّه کن.
13 وتی هزمتکارا چه گُروناک و پُرکِبرێن کار و کِردان بدار،
مئیل که منی سرا بالادست ببنت.
هما وهدا تمان و بےائیبَ بان و
چه هر مزنێن گناها پاک.
14 او هُداوند! منی دپئے هبر و دلئے پگر و هئیال
تئیی دلا بننداتنت،
تئو که منی تلار و پُشت و پناه ائے.