39
منی رۆچانی هساب چی اِنت؟
په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. په یِدوتونا.*39:0 یِدوتون چه مزنێن پرستشگاهئے وش‌آوازان یکّے اَت. داوودئے زَبور.
1 گوَشتُن که «پهرێزَ کنان
تان گۆن وتی زبانا گناه مکنان.
تان وهدے بدکارے منی کِرّا اِنت
وتی دپا لگامَ کنان.»
2 چُپّ و بێتئوار بوتان، تنتنا شرّێن هبرے هم نکرتُن،
بله درد و اندۆهُن گێشتر بوتنت.
3 دلُن مان درونا جۆش جنگا اِنت.
وهدے گێشتر پگرُنَ کرت، آسا شمالهَ†39:3 شماله، بزان آسئے زبانُک. کشّت،
گڑا زبانُن پَچ بوت.
4 «او هُداوند! منی آکبتا پدّر کن،
منی رۆچانی هساب چی اِنت،
بِلّ تان بزانان که چۆن زوتَّ گوَزنت.
5 تئو منی زِند بچیلّێئے کَدّا کرتگ،
منی زِندمانئے سال، تئیی چمّا هچّ نه‌اَنت.
سَدَّک آن که انسانئے زِند یک ساهے گێش نه‌اِنت.» اۆشت...
6 بێشکّ انسان چۆ ساهگێا چکرّیت،
بێشکّ که آ مُپت و ناهودگا تچ و تاگَ کنت،
مُچّ و اَمبارَ کنت، بله نزانت که کئیا رسنت.
7 «بله نون او هُداوند! من چِه چیزّئے ودارا آن؟
اُمێتُن تئیی سرا اِنت.
8 منا چه سجّهێن ناپرمانیان چُٹّێن و
اَهمکانی کَلاگی مکن.
9 بێتئوار آن و دپا پَچَ نکنان،
چیا که اے تئو کرتگ.
10 وتی زربتا چه منی سرا دور کن،
که چه تئیی شهماتا تُستگ و کپتگان.
11 تئو په هکّل انسانا چه گناها اَدبَ دئیئے و
آییئے دۆستێنان هما پئیما کنئے که رمێز و ورۆکَ کنت.
سدّک آن که انسانئے زِند ساه و دمے گێش نه‌اِنت. اۆشت...
12 «او هُداوند! منی دْوایا بِشکن و
په کُمکا منی پریاتئے نێمگا دلگۆش کن،
ارسانُن مشمۆش و بێتئوار مبئے.
چیا که تئیی گوَرا مهمانێئے پئیما آن،
دَرامدے، وتی پت و پیرێنانی ڈئولا.
13 وتی گَزبا چه من دور کن،
تان چه جهانئے یله کنگا پێسر پدا گَل ببان.»