41
او هُداوند! منی سرا رهم کن
په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. داوودئے زَبور.
1 بَهتاور هما اِنت که گریب و بزّگانی هئیالا اِنت،
هُداوند آییا بلاه و مسیبتانی رۆچا رَکّێنیت.
2 هُداوند آییئے نگهپانیا کنت و زندگَ داریت،
آ، مُلکئے تها بَهتاورَ بیت.
تئو آییا دژمنانی واهگانی سرا یلهَ نکنئے.
3 هُداوند آییا نادراهیئے وهدا زۆر و واکَ دنت،
چه ناجۆڑی و کمزۆریان آییا دْراهَ کنت.
4 من گوَشت: «او هُداوند! منی سرا رهم کن،
منا دْراه کن که تئیی گُنهکار آن.»
5 دژمن په بدواهی منی بارئوا گوَشنت:
«کدێنَ مریت و نامی گارَ بیت؟»
6 وهدے چه آیان یکّے منی دیدارا کئیت
دوزبانی هبرَ کنت و
دلا بدیَ رۆدێنیت،
ڈنّا که درَ کپیت، وتی دلئے هبرا کنت.
7 سجّهێن دژمن منی هلاپا هلوت و سُکسُکَ کننت و
په منی تاوان دئیگا پندلَ سازنت.
8 گوَشنت: «سِلّێن نادراهیێا گپتگ،
چه وپتگێن جاها هچبر پاد آتکَ نکنت.»
9 تنتنا منی نزّیکێن دۆست که چه آییا دلجم اتان،
هما که گۆن من همکاسگ اَت،
آییا هم منا درۆهتگ.*41:9 درۆهگ، بزان په رِپک رَد دئیگ. اربی و پارسیا «خیانت».
10 بله تئو، او هُداوند! منی سرا رهم کن،
منا پاد کن تان وتی جُستانِش بکنان.
11 چه اِشیا زانان که چه من وشنۆد ائے،
که دژمن منی سرا بالادست نبوتگ‌اَنت.
12 چه منی تَچکی و راستیا، تئو منی پُشت و پناه بوتگئے و
مُدام وتی بارگاها جاگهَ دئیئے.
13 هُداوندا ستا بات، اِسراییلئے هُدایا،
چه اَزل تان اَبد.
اَنچش بات. آمین.