زَبورئے دومی کتاب
42
زَبور 42—72
او منی اَرواه! چیا پرێشان ائے؟
په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. کۆرهئے چُکّانی شئیری گوَشتانک.
1 آسکئے پئیما که په کئورئے آپان زهیروار اِنت،
همے پئیما، او منی هُدا، منی اَرواه تئیی زهیران اِنت.
2 منی اَرواه په هُدایا تُنّیگ اِنت،
په زِند بکشۆکێن هُدایا،
که بارێن کدی هُدائے بارگاها رئوان و آییئے دێما زاهرَ بان؟
3 شپ و رۆچ وراکُن اَرس اِنت،
وهدے مردم مُدام منا گوَشنت:
«تئیی هُدا کجا اِنت؟»
4 وهدے وتی دلئے دردان درشانَ کنان،
هئیالا کپان که چِه پئیما مزنێن مُچّیئے همراه اتان،
جشنئے مزنێن مُچّیئے و
گۆن شادهیئے کوکّار و شُگرگزاریئے سئوتان
دێم په هُدائے لۆگا آیانی رهشۆن اتان.
5 او منی اَرواه! چیا گیمّرتگئے؟
چیا منی دل و درونا پرێشان ائے؟
اۆست و اُمێت هُدائے سرا بکن،
چیا که نۆکسرا هماییا نازێنان،
وتی رَکّێنۆک و
6 وتی هُدایا.
منی درونا اَرواه گیمّرتگ
پمێشکا ترا چه اُرْدُنئے سرڈگار*42:6 اُرْدُنئے سرڈگارئے مانا مرۆچیگێن اُرْدُنئے مُلک نه‌اِنت، اُرْدُنئے کئور و دَرَگ اِنت. و هِرمۆنئے کۆها یاتَ کنان،
چه میسارئے کۆها.
7 تئیی مزنێن آپشارانی گْرندا،
جُهلانکی، جُهلانکیا گوانکَ جنت،
تئیی سجّهێن چئول و مئوج،
منی سرا پرُشتگ‌اَنت.
8 رۆچا، هُداوند وتی مِهرا دێمَ دنت و
شپا سئوت و زێملی گۆن من اِنت،
دْواے دێم په وتی زِند بَکشۆکێن هُدایا.
9 گۆن هُدایا که منی تلار اِنت گوَشان:
«چیا منا شمُشتگِت؟
چیا چه دژمنئے آزارا
مۆتک بیاران؟»
10 دژمنانی شگانان، منی هڈّ هورت کرتگ‌اَنت،
چیا که سجّهێن رۆچا منا گوَشنت:
«تئیی هُدا کجا اِنت؟»
11 او منی اَرواه! چیا گیمّرتگئے؟
چیا منی دل و درونا پرێشان ائے؟
اۆست و اُمێت هُدائے سرا بکن،
چیا که نۆکسرا هماییا نازێنان،
وتی رَکّێنۆک و وتی هُدایا.