50
هُدا وت مئے دادرس اِنت
اَساپئے زَبور.
1 هما پُرواک، هُداوندێن هُدا
هبرَ کنت و زمینا گوانکَ جنت،
چه رۆدراتکا تان رۆنندا.
2 هُدا چه سَهیونا
که زێباییئے کمال اِنت، وتی نورا دْرپشانَ کنت.
3 مئے هُدا کئیت و بێتئوارَ نبیت،
اێر برۆکێن آسے دێما اِنتی و
ترُندێن گوات و لوڑے چاگردا.
4 بُرزێن آسمانان هم گوانکَ جنت و زمینا هم،
تانکه وتی مردمانی دادرسیا بکنت.
5 «هُدادۆستان منی گوَرا یکجاه کنێت،
هما که گۆن کُربانیگ کنگا، گۆن من اَهدِش بستگ.»
6 آسمان آییئے اَدل و راستیا جارَ جننت،
چیا که هُدا وت دادرس اِنت. اۆشت...
7 «او منی مردمان! بِشکنێت که هبرَ کنان.
او اِسراییل! تئیی هلاپا گواهیَ دئیان.
من هُدا آن، شمئے هُدا.
8 په کُربانیگی نه‌اِنت که ترا هکّلَ دئیان،
تئیی سۆچگی کُربانیگ مُدام منی چمّانی دێما اَنت.
9 نه چه تئیی لۆگا گوَسکے زوران و
نه پَسے چه تئیی گْواشا.*50:9 گْواش، بزان واڑ.
10 چیا که جنگلئے سجّهێن هئیوان منیگ اَنت،
هزاران کۆهانی دَلوَت.†50:10 دَلوَت، بزان هئیوان.
11 کۆهستگانی سجّهێن بالی مُرگان جاهَ کاران و
هر چے که زمینا گردیت منیگ اِنت.
12 اگن شدیگ اتان ترا سهیگُن نکرتگ‌اَت،
چیا که جهان و هرچے آییا هست، منیگ اَنت.
13 گۆکانی گۆشتا وران؟
پسانی هۆنا نۆشان؟
14 وتی شُگرگزاریئے کُربانیگا هُدایا پێش کن و
وتی کئولا گۆن بُرزێن اَرشئے هُدایا پوره کن.
15 سکّی و سۆریانی رۆچا منا بلۆٹ،
من ترا نجاتَ دئیان و
تئو منا شان و شئوکتَ دئیئے.»
16 بله هُدا گۆن بدکارا چُشَ گوَشیت:
«ترا چِه هکّ اِنت که منی شَریَتئے رهبندانی هبرا بکنئے
یا منی اَهد و پئیمانئے بارئوا چیزّے بگوَشئے؟
17 چیا که چه اَدب و تالیما بێزار ائے و
منی هبرا پُشتا دئورَ دئیئے.
18 دُزّے که گندئے، دێمِت رۆشنَ بیت و
گۆن زناکاران همراهَ بئے.
19 دپئے لگاما په بدیا یلهَ کنئے و
زبانا په پرێبا.
20 مُدام وتی براتئے هلاپا هبرَ کنئے،
وتی ماتئے چُکّئے سرا بُهتامَ جنئے.
21 تئو اے کار کرتگ‌اَنت و من هچّ نگوَشت،
هئیالِت کرت که من تئیی پئیمێنے آن.
بله نون ترا ملامتَ کنان و
تئیی مئیار و گناهان تئیی چمّانی دێما اێرَ کنان.
22 «او هُدا شمشتگێنان!
اے هبرا نشان کنێت،
اگن نه، شمارا چُنڈ چنڈَ کنان و کَس شمارا رَکّێنتَ نکنت.
23 آ کَس که شُگرگزاریئے کُربانیگا پێشَ کنت
هما منا شان و شئوکتَ دنت،
په وت راهے تئیارَ کنت و
من آییا هما نجاتا پێشَ داران که چه منی نێمگا اِنت.»