49
مالئے سرا تئوکل نادانیے
په سازگر و وش‌آوازانی سالارا، کۆرهئے چُکّانی زَبور.
1 او سجّهێن کئومان! بِشکنێت.
او جهانئے درُستیگێن جهمنندان! دلگۆش کنێت.
2 بُرز و جَهلێن مردم دوێن،
اَزگار و نێزگار، شما سجّهێن.
3 منی دپ، هکمت بئیانَ کنت،
دلئے جُهلانکێن پگر، پَهم و زانتَ بَکشیت.
4 گۆشا دێم په نمونه و بتلے ترّێنان،
وتی دلئے چاچئے گرَنچا گۆن چنگئے سازا پَچَ کنان.
5 بلاه و سکّیانی رۆچان چیا بترسان،
آ وهدا که رَد دئیۆکانی بدی منا انگرَّ کنت؟
6 آیانی تئوکل په وتی زرّ و مالا اِنت و
وتی مزنێن هستیئے سرا پهرَ کننت.
7 سَدَّک آن که هچکَس وتی براتئے زِندا مۆکِتَ*49:7 مۆکگ، بزان په کَسێئے جانئے رَکّێنگا گرانێن کیمّتے دئیگ، پارسیا «بازخرید». نکنت و
آییئے هۆن‌بهایا هُدایا داتَ نکنت.
8 چیا که زِندئے مۆکگ سَکّ گران اِنت و
هچ کیمّتے آییا پُرّ کرتَ نکنت
9 تانکه انسان نمیران بمانیت و
هچبر کبرا مگندیت.
10 چیا که گِندگا اێن، دانا هم مرنت و
نادان و بێسُدّ هم هلاکَ بنت و
وتی مال و هستیا په دگرانَ کِلّنت.
11 کبر آیانی اَبدمانێن لۆگَ بیت،
نَسلانی نَسل، آیانی مِنندجاه،
هرچُنت که کَلّگانا وتی نامِش پِر کرت.
12 آدمی وتی اَرزش و هستۆمندیا نمانیت،
چارپادانی پئیما اِنت که بێرانَ بنت.
13 اِش اِنت جاهلانی آسر،
همایانی آکبت که وتی هبرانی منّۆک اَنت. اۆشت...
14 پسانی پئیما دێم په مُردگانی جهانا راه دئیگَ بنت،
همۆدا که مرک آیانی شپانکَ بیت.
بامگواهان، نێکدل آیانی سرا هُکمرانیَ کننت و
آیانی جسم و جان کبرا پوسّیت،
دور چه بُرزێن ماڑیان.
15 بله هُداوند منی اَرواها چه مُردگانی جهانا مۆکیت و
منا وتی دستا زوریت. اۆشت...
16 وهدے شما گندێت کَسے هستۆمندَ بیت و
لۆگئے شئوکتی گێشَ بیت، متُرسێت.
17 چیا که مرکئے وهدا چیزّے گۆن وتَ نبارت و
شئوکتی گۆن آییا کبرا نرئوت.
18 تان هستۆمند اِنت مردم آییا ستا دئینت.
هرچُنت که زِندا وتا بَهتاور زانتگی،
19 بله وتی پت و پیرێنانی همراهَ بیت،
که زِندئے رُژنا هچبرَ نگندنت.
20 آدمی وتی اَرزش و هستۆمندیئے تها نادان اِنت،
چارپادانی پئیما اِنت که بێرانَ بنت.