زَبورئے سئیمی کتاب
73
زَبور 73—89
آ که چه تئو دور اَنت گار و گُمسارَ بنت
اساپئے زَبور.
1 په راستی هُدا په اِسراییلا مهربان اِنت،
په همایان که دلِش ساپ اِنت.
2 بله کمّے منتگ‌اَت بٹگلان،
نزّیک اَت پاد بلکُشنت.
3 چیا که په پُرکبران هسدّی بوتان،
هما وهدا که من بدکار آبادی و آسودگیا دیستنت.
4 چیا که آیان تان مرکا دردے پِر نێست و
وشّ و سێرلاپ اَنت.
5 آ دگرانی پئیما رنج و زهمتا نه‌اَنت و
مردمی بلاهانی تها نکپنت.
6 پمێشکا کِبر آیانی گوَرئے هار اِنت و
هِژم و گَزب آیانی پۆشاک.
7 چمِّش چه پزّۆریا در آتکگ‌اَنت و
دلئے هئیالانِش هدّے نێست.
8 په مسکرا و بدواهی هبرَ کننت،
په کِبر زُلم و ستما وتی زبانا کارنت.
9 دپا آسمانئے هلاپا پچَ کننت و
زبانِش سجّهێن زمینا گیپت.
10 پمێشکا کئوم دێم په آیانَ رئوت و
په گَلے همایانی دستئے آپانَ وارت.
11 گوَشنت: «هُدا چِه پئیما زانت؟
بُرزێن اَرشئے هُدایا اے ڈئولێن زانتکاری هست؟»
12 هئو، بدکار چُش اَنت،
مُدام آسودگ اَنت و مال و مِلکتِش دێما رئوان اِنت.
13 په راستی من وتی دل مُپت و ناهودگا پاک داشتگ و
دست مان بێگناهیا شُشتگ‌اَنت.
14 هر رۆچ آزاران کپتگان و
هر سُهبا هکّلَ وران.
15 اگن بگوَشتێنُن: «اے هبرانَ کنان،»
من تئیی چُکّانی نَسل درۆهتگ‌اَت.
16 وهدے اے سجّهێن چیزّانی زانگئے جُهدُن کرت،
په من گران اَت،
17 تان هما وهدا که هُدائے پاکێن جاگها شتان.
نون اے مردمانی آکبتُن دیست.
18 په راستی آیان لَکُشانکێن جاهانَ پِرّێنئے،
گار و گُمساریئے چاتا دئورَ دئیئے.
19 اناگت گار و زئوالَ بنت،
چه تُرسا سَرجما بێرانَ بنت.
20 وابێئے ڈئولا اَنت که وهدے چمّ پچَ بنت گارَ بیت،
آ وهدا که تئو پادَ کائے، او هُداوند،
اِشان وهمێئے پئیما مانَ نئیارئے.
21 آ وهدا که منی اَرواه زَهر و تَهل اَت و
دل رێش،
22 بێپَهم و نزانتکار اتان،
تئیی درگاها هئیوانێئے پئیما،
چه پَهم و پۆها ڈنّ.
23 اَنگت هم مُدام گۆن تئو آن،
تئو منی راستێن دستا گرئے.
24 گۆن وتی سر و سۆجان منا رهشۆنیَ کنئے و
رندا گۆن شان و شئوکتے زورئے.
25 آسمانا، اَبێد چه تئو منا کئے هست؟!
زمینا هم، اَبێد چه تئو هچ چیزّے نلۆٹان.
26 منی جسم و جان و دل بلکێن زئوال ببنت،
بله هُدا منی دلئے کلات اِنت،
تان اَبد منی گیشِّتگێن بَهرونڈ.
27 په راستی آ که چه تئو دور اَنت گار و گُمسارَ بنت و
همایان بێرانَ کنئے که گۆن تئو بێوَپا اَنت.
28 بله په من وشّی همِش اِنت که هُدائے نزّیکا ببان،
هُداوندُن وتی پناهگاه کرتگ،
تان تئیی سجّهێن کاران جار بجنان، او هُداوند!