96
آسمان شادهی بکنات و زمین گَل بات
 
په هُداوندا نۆکێن سئوتے بجنێت.
او سجّهێن زمین! هُداوندا بنازێن.
هُداوندا بنازێنێت، آییئے ناما ستا کنێت.
هر رۆچ هما نجاتئے جارا بجنێت که چه آییئے نێمگا اِنت.
کئومانی نیاما آییئے شان و شئوکتئے جارا بجنێت،
سجّهێن کئومانی نیاما آییئے اَجَبێن کارانی.
 
که هُداوند مزَن اِنت و ستایانی لاهک،
چه سجّهێن «هُدایان» باکَمالتر اِنت.
کئومانی سجّهێن «هُدا» ناهودگێن بُت اَنت،
بله هُداوندا آسمان جۆڑ کرتنت.
اِزّت و شان هماییئے چپّ و چاگردا اِنت و
کدرت و زێبایی آییئے پاکێن بارگاها.
 
او کئومانی کَبیلهان! هُداوندا بنازێنێت،
هُداوندئے شان و کُدرتا بنازێنێت.
هُداوندئے نامئے مزنیا بنازێنێت،
کُربانیگ بیارێت و آییئے بارگاها بیاێت.
چه هُداوندئے پاکیئے زێباییا، آییئے دێما کۆنڈان بکپێت.
او سجّهێن زمین! آییئے درگاها بلَرز.
 
10 سجّهێن کئومانی نیاما بگوَشێت: «هُداوند بادشاه اِنت.»
جهان په مُهکمی جۆڑ کنگ بوتگ و نسُریت،
آ، کئومانی دادرسیا په انساپَ کنت.
 
11 آسمان شادهی بکنات و زمین گَل بات،
دریا و هرچے که دریایا مان، په بُرزتواری آییا بنازێناتنت.
12 ڈگار و هرچے که ڈگارا هست گَل باتنت،
جنگلئے سجّهێن درچک په شادمانی آییا بنازێناتنت.
13 هُداوندا بنازێناتنت، چیا که آ کئیت،
هئو، په زمینئے دادرسیا کئیت.
جهانئے دادرسیا په اَدل و اِنساپَ کنت و
کئومانی دادرسیا وتی راستی و تچکیئے هسابا.